Ενα ολόκληρο πρωινό χρειάστηκε να περάσω στην αίθουσα αφίξεων του «Ελευθέριος Βενιζέλος» για μια επαγγελματική υποχρέωση. Καθώς ο πίνακας αφίξεων όριζε τον χρόνο μου, μπορούσα στα ενδιάμεσα διαστήματα να κοιτάζω το πλήθος που περνούσε μπροστά από τα μάτια μου. «Στο κάθε ταξίδι ξέρω τι θέλω να αφήσω πίσω μου, αλλά όχι τι θέλω να βρω», έλεγε ο φιλόσοφος Μοντέν. Οι επιβάτες, από τη στιγμή που οι αυτόματες πόρτες τους «άδειαζαν» στην άχαρη αίθουσα, με πολλές ή λίγες βαλίτσες, με παιδιά, σε γκρουπ ή κατά μόνας, όλοι, μα όλοι, είχαν τον νου τους στραμμένο στην έξοδο.
Αν μπορούσαμε να προβάλουμε μπροστά μας τις τελευταίες εικόνες που συγκράτησαν στον εγκέφαλό τους, θα ήταν σίγουρα από τον τόπο προέλευσής τους. Για την Αθήνα, θα σκέφτονταν αργότερα. Κι όμως προτού περάσουν την Εξοδο 1, στον χώρο που επισήμως ονομάζεται «Εκθεσιακός χώρος: τέχνη και πολιτισμός» και στην πραγματικότητα είναι ένα ανοιχτό περίπτερο, υπήρχε μια φωτογραφική έκθεση που θα μπορούσε να τους μαλακώσει το βλέμμα, με φωτογραφίες από αρχεία σημαντικών Ελλήνων φωτογράφων, οι οποίες φυλάσσονται στο Μουσείο Μπενάκη. Ελάχιστοι τις κοιτούσαν. Ολοι έτρεχαν να συναντήσουν την πόλη διά ζώσης.
Με στενοχώρησε η βιασύνη τους – και η δική μου τέτοια θα ήταν αν δεν έπρεπε να μείνω εκεί τόσες ώρες. Από τότε με πείσμα παρακολουθώ τα εικαστικά τεκταινόμενα στο αεροδρόμιο. Η νέα έκθεση που παρουσιάζεται στον ίδιο χώρο είναι μια εξαιρετική επιλογή φωτογραφιών αρχείου του Μουσείου Μπενάκη για τις ελληνικές θάλασσες. Που μάλιστα προβάλλονται η μία πίσω από την άλλη σε βίντεο. Με την ελπίδα η κινούμενη εικόνα να μας αναγκάσει για μια στιγμή να σταματήσουμε την πραγματικότητα και να βυθιστούμε σε μια ασπρόμαυρη θάλασσα.