Ο Κώστας Βραχνός γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1975. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής (1998) και της Θεολογικής Σχολής (2008) του Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ Φιλοσοφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα (2003). Eχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «El hambre del cocinero» (Cοrdoba, 2008) και «Encima del subsuelo» (Sevilla, 2014) και το δοκίμιο «Το μυστήριο ως πρόβλημα» (Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2010). Τελευταίο του βιβλίο η συλλογή μικροδιηγημάτων «Πρώτα ο Θεός» (Νεφέλη, 2017).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Ουίλιαμ Μπλέικ» του Τζ. Κ. Τσέστερτον και το «Για την κοινωνική ανισότητα» του Ν. Μπερντιάεφ.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Μου άρεσε ο μακαρίτης Ματίας Πασκάλ του Λ. Πιραντέλο ως δυνατότητα «ελευθερίας».
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Καλώ από νωρίς το απόγευμα τους Δ. Χαρμς και Ε. Ιονέσκο.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα, χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Στα «Γράμματα στον Χ. Μπάρχφελντ» του Γ. Μπουζιάνη συνάντησα ένα συγκινητικό υπόδειγμα ταπεινοφροσύνης και προσήλωσης, στη δε «Ψυχομαγεία» του Α. Χοντορόφσκι ένα πρότυπο χαρούμενης μεταφυσικής αφύπνισης, παιγνιώδους δημιουργικότητας και αντισοβαροφάνειας.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Προς Ρωμαίους Επιστολή» του Καρλ Μπαρτ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Το «Τραγικό αίσθημα της ζωής» του Μιγέλ δε Ουναμούνο και μετά το «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» του Λ. Τολστόι. Ωστόσο, γενικώς, έχω το ελάττωμα σπάνια να διαβάζω παραπάνω από μία φορά ένα βιβλίο.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το «Πρώτα ο Θεός»;
Σαράντα πέντε σύντομες, ευτράπελες ιστορίες, κατά βάση ταπεινής θεματικής (εξού και ο χαρακτηρισμός τους ως «ρωπογραφημάτων»), με κοινό παρονομαστή την αμφιθυμία που προξενεί η αντινομία του κόσμου και αποκλειστικό στόχο το κέφι του αναγνώστη, διά του παραδόξου και της ειρωνείας. Ως homo ludens συγγραφέας του βιβλίου, αλλά επ’ ουδενί ως συγγραφέας γενικώς, θέλω εν προκειμένω να (πιστεύω πως) κινούμαι μ’ έναν αέρα ενθουσιασμού, αυθορμησίας και ειδολογικού ακατολόγιστου, μακριά από ξενύχτια, ουίσκια, απογνώσεις, διορθώσεις επί διορθώσεων και σοβαρές λογοτεχνικές αξιώσεις.
Εχετε Facebook, Twitter κ.λπ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Δεν έχω τίποτα. Ούτε καν κινητό τηλέφωνο. Ασφαλώς, δεν είμαι ούτε κατά ούτε εκτός τεχνολογίας! Απλώς, αισθάνομαι μιαν αυξανόμενη φυσική/μεταφυσική αποστροφή προς τις συγκεκριμένες αυτές διαβολικές επινοήσεις, οι οποίες, υπονομεύοντας και χαραμίζοντας τους ανεκτίμητους θησαυρούς της αμεριμνησίας, του ελεύθερου χρόνου, της προσμονής, της φυσικής επαφής και της ιδιωτικότητας, εμπεδώνουν στους χρήστες τους την ψευδαίσθηση της αυτοδιάθεσης, της εξαίρεσης, του μέτρου, του ελέγχου, της εποπτείας, της προόδου, της επικοινωνίας, ακόμα και της αντίστασης.