«Εξω πάμε καλά». Η περίφημη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ταιριάζει απολύτως αυτή την περίοδο στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο εκτός συνόρων τα πάει μέχρι στιγμής περίφημα, σε αντίθεση με τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν πριν από τη σέντρα του νέου πρωταθλήματος.
Με μία ομάδα μας (AEK) να είναι με τα… δύο πόδια στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, τη δεύτερη (ΠΑΟΚ) να έχει κάνει το προβάδισμα να βρεθεί κι αυτή «στα αστέρια» και τον Ολυμπιακό έτοιμο να κουνήσει το σεντόνι του Γιουρόπα Λιγκ, σίγουρα πρόκειται για θετικότατο απολογισμό.
Αν μάλιστα προσθέσουμε πως καμία από τις τρεις ομάδες μας δεν γνώρισε ήττα στα μέχρι τώρα ευρωπαϊκά παιχνίδια, η αισιοδοξία για τη συνέχεια αυξάνεται. Αρκεί και οι τρεις να είδαν τις αδυναμίες τους και να προφθάσουν να καλύψουν τα κενά τους. Γιατί υπάρχουν αρκετά και θα φανούν στην πορεία, όταν οι αντίπαλοι θα είναι πολύ ισχυρότεροι.
Αντιθέτως, η ατμόσφαιρα που υπάρχει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρό μας δεν μας αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για το πρωτάθλημα που ξεκινά σήμερα. Ουδείς γνώριζε μέχρι το… παρά ένα πόσες ομάδες θα υποβιβαστούν και με πόσες και με ποιο σύστημα θα διεξαχθεί το επόμενο. Πλήρης ανοργανωσιά.
Η σκέψη να σφυρίζουν ξένοι διαιτητές τα ντέρμπι αυξάνει ακόμα περισσότερο την καχυποψία για την αντικειμενικότητα των Ελλήνων συναδέλφων τους. Κάτι που ενισχύει τον φανατισμό των οπαδών, ο οποίος καλλιεργείται και από την… έγχρωμη πλέον δημοσιογραφία, που οδηγεί στη βία.
Και δυστυχώς εκείνοι που θα έπρεπε να δίνουν το καλό παράδειγμα και να κατευνάζουν τα πνεύματα, παίκτες και προπονητές, γίνονται φερέφωνα των αφεντικών τους, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά.