Στον διάλογο που αναπόφευκτα ξεκινά με το ευρύτερο περιβάλλον, εκείνο που υπερισχύει για τον καταξιωμένο επιστήμονα και παράλληλα φτασμένο καλλιτέχνη, είναι η υπέρμετρη και άδολη αγάπη του σε μία μορφή τέχνης, χωρίς να περιμένει υλική ανταμοιβή. Μόνο την ικανοποίηση που απορρέει από την έκφραση των βαθύτερων συναισθημάτων του.
Παιδί ακόμη προσχολικής ηλικίας έκανε τις πρώτες απόπειρες να ζωγραφίσει στην πίσω πλευρά από το πακέτο τσιγάρων του πατέρα του με ένα καμένο σπίρτο. «Ερασιτέχνης ζωγράφος ο πατέρας μου, τον έβλεπα και ξεκίνησα. Από τότε δεν σταμάτησα να ζωγραφίζω», θυμάται ο κ. Θεμιστοκλής Κοντογούρης, δικηγόρος. Στα 18 και πλέον εγκατεστημένος στην Αθήνα, «υποχρεώθηκε» να εγκαταλείψει το όνειρό του: «“Η ζωγραφική δεν έχει μέλλον. Θα πας Νομική”, είπαν οι γονείς μου. Μη όντας επαναστάτης, υπάκουσα. Αλλά δεν το μετάνιωσα. Ούτε σταμάτησα να ζωγραφίζω. Χρόνια αργότερα, ακολούθησα τη συμβουλή φίλου, να δώσω εξετάσεις στην Καλών Τεχνών. Αν και “αουτσάιντερ”, πέρασα. Μαθήτευσα κοντά στον Παναγιώτη Τέτση, με τον οποίο διατηρήσαμε στενούς δεσμούς ώς τον θάνατό του. “Η σχέση με τη ζωγραφική είναι ερωτική. Και, μάλιστα, μονογαμική!” έλεγε ο δάσκαλος όποτε χρειαζόταν να απουσιάζω σε δίκη», λέει ο κ. Κοντογούρης.
Στις δημιουργίες του υιοθετεί την καθαρότητα της σκέψης και τη συγκρότηση που έχει αφομοιώσει από τις νομικές σπουδές, αποσαφηνίζοντας το οπτικό ερέθισμα για τον δέκτη – «αισθάνεται ικανοποίηση ο καλλιτέχνης όταν εισπράττει την ένταση της αισθητικής συγκίνησης που γεννά το έργο του, όταν ο άλλος σου λέει “το θέλω οπωσδήποτε”». Για τον ίδιο η ζωγραφική «είναι τρόπος ζωής. Μία ανάγκη, όπως το να αναπνέω, να πίνω νερό. Η δικηγορία είναι πολύ κουραστικό επάγγελμα, ασχολείσαι διαρκώς με προβλήματα, αλλοτριώνεσαι. Μέσω της ζωγραφικής δημιουργούνται αντίρροπες δυνάμεις. Ισορροπώ, διατηρώ την ανθρωπιά μου. Η Νομική είναι για μένα το ζην, η ζωγραφική το ευ ζην».
Ανάγκη διαφυγής
«Αν και γράφω ελάχιστα πλέον, υπάρχει μία ανάγκη διαφυγής προς την ομορφιά. Η ενασχόληση με την ποίηση ξεκίνησε ως νεανική ανησυχία, η οποία καλλιεργήθηκε μέσω της συλλογής βιβλίων, των καλλιτεχνικών συναναστροφών, των αναγνωσμάτων», λέει ο κ. Νικόλαος Παπάνας, καθηγητής Παθολογίας – Σακχαρώδους Διαβήτη, υπεύθυνος διαβητολογικού κέντρου και ιατρείου διαβητικού ποδιού της Β΄ Πανεπιστημιακής Παθολογικής Κλινικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, εκλεγμένος αντιπρόεδρος της Ομάδας Μελέτης του Διαβητικού Ποδιού. Στην προσπάθειά του να διαμορφώσει προσωπικό λόγο και ύφος, χρειάστηκε να τσαλακώσει κάμποσα χαρτιά: «Τα πρώτα χρόνια, οι δοκιμές γίνονταν ακόμη και στην αγγλική γλώσσα. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, είχα εκδώσει μόνος μου ποιήματα σε μονόφυλλα, ακολουθώντας το παράδειγμα του Καβάφη που είχε κυκλοφορήσει με αυτόν τον τρόπο τα περισσότερα ποιήματά του. Αρχές της δεκαετίας του ’90, ακολούθησαν αρκετές δημοσιεύσεις ποίησης και μεταφράσεων στο λογοτεχνικό περιοδικό της Θεσσαλονίκης, “Νέα Πορεία”, αργότερα και σε άλλα. Εκείνη τη μακρινή εποχή είχα διατελέσει και μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης», αναφέρει.
«Επειδή και οι δύο δραστηριότητες απαιτούν πολύ χρόνο, υπάρχει κάποιου βαθμού ενοχή, καθώς τα τελευταία χρόνια δεν καλλιέργησα τις παλιότερες ανησυχίες μου. Θα χαιρόμουν να δημοσιεύσω τις δύο, σχεδόν έτοιμες, ποιητικές συλλογές που έχω. Δίνω κατά καιρούς μία υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα αξιωθώ να το κάνω». Οπως λέει, «η ποίηση προσφέρει στήριξη και κάθαρση. Σε ένα ποίημά του, ο Walter de la Mare, ένας “ελάσσων” ποιητής των αρχών του 20ού αι., περιγράφει παιδιά που έπαιζαν όλη μέρα και που επιστρέφοντας το βράδυ στο σπίτι, λένε στους γονείς τους: “Now we want some poetry, please!”. Ο,τι πιο εκφραστικό μιας ανάγκης για κάτι όμορφο, που δίνει διέξοδο, που σε γαληνεύει».
«Πολυπράγμων»
Επιστήμων, καλλιτέχνης, αλλά και αθλήτρια, «πολυπράγμων». Το λιγότερο που μπορεί κανείς να πει για την κ. Γενοβέφα Κολοβού, διευθύντρια καρδιολογικού τομέα και μονάδας LDL αφαίρεσης στο Ωνάσειο. Ασχολείται με την έρευνα ενώ έχει βραβευθεί από την Ακαδημία μαζί με τον καθηγητή Δ. Κόκκινο. Η ενασχόληση με την τέχνη προέκυψε τυχαία: «Πήγαινα την κόρη μου για μαθήματα ζωγραφικής στον Γιάννη Βοργία. Μία μέρα που είδε ο δάσκαλος δική μου προσπάθεια, είπε “πρέπει να ξεκινήσεις μαθήματα”». Μέσω της κόρης της, όμως, προσέγγισε και άλλα μονοπάτια: «Την πήγαινα για κλασική κιθάρα, την ακολούθησα. Πήρα και πτυχίο. Το ίδιο και στο τάε κβον ντο. Πήγαμε μαζί. Αμφότερες έχουμε μαύρη ζώνη, εγώ τρία νταν, η κόρη μου δύο».
Αν και αφιερώνει τον περισσότερο χρόνο της στην Ιατρική, η κ. Κολοβού αγαπά πολύ τη ζωγραφική. Τα 12 χρόνια μαθητείας της στον Βοργία, ακολούθησαν άλλα τρία κοντά στην Ελένη Ζούνη – 6 ομαδικές εκθέσεις, δικά της έργα στα ιατρικά βιβλία που γράφει. Χρώματα ζεστά. Σκούρα αλλά όχι μελαγχολικά. «Εκφράζω αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Ετσι ισορροπώ». Ωράρια απαιτητικά. «Ξυπνώ στις 4 το πρωί, κοιμάμαι τα μεσάνυχτα – έχω 20 ώρες μπροστά μου και προλαβαίνω». Η μεγαλύτερη ικανοποίηση; «Ενώ έχω δημοσιεύσει 260 εργασίες, έχω στο ενεργητικό μου 17 ελληνικά και 4 ξενόγλωσσα βιβλία, πλούσιο ερευνητικό έργο, σε έκθεση ζωγραφικής της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας, οι συνάδελφοί μου εντυπωσιάστηκαν – γεγονός που μου άρεσε».