Στην αρχή νόμιζες ότι σου θυμίζει τυραννική αυλή σε πανικό, όπου, μέσα σε μια νύχτα, οι κόλακες τρέπονται σε προδότες· οι υπασπιστές κοιμούνται υπασπιστές και ξυπνούν βασιλοκτόνοι.
Ομως, κάτι στο ύφος των προσώπων, κάτι στο ηθικό τους μπόι και στην ευκολία με την οποία οι ίδιοι αποκάλυπταν την κοινοτοπία τους, υπονόμευε την τραγικότητα της παρομοίωσης.
Και όντως. Το «δράμα» του οίκου Τραμπ, το ιδίωμα και το φύραμα των χαρακτήρων, δεν καταγόταν από τα μεγάλα δράματα. Καταγόταν από αλλού: από τη μυθολογία της νεοϋορκέζικης μαφίας.
Οπως έδειξαν οι New York Times, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών μιλάει για τους συνεργάτες του που «κελάηδησαν» στις ανακριτικές αρχές, όπως μιλάνε οι νονοί και οι νονίσκοι στο «Goodfellas» και στο «Casino» για τους ανθρώπους τους που «σπάνε» προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους.
Για τον Τραμπ ο Μάικλ Κόεν, ο έμπιστος δικηγόρος του –έμπιστος όχι, φυσικά, για τις νομικές του υπηρεσίες– ήταν ένα μέλος της «οικογένειας» που «τουμπάρισε». Ο fixer έγινε flipper.
Περιγράφοντας έτσι, με τα ποπ στερεότυπα του θεάματος, τους κλυδωνισμούς του Λευκού Οίκου, κινδυνεύει κανείς να εξωραΐσει τη μεγαλύτερη θεσμική κρίση που έχει περάσει η Αμερική στην πρόσφατη ιστορία της. Κινδυνεύει κανείς να παραγνωρίσει πώς η εξουσία του Τραμπ, ακόμη και προτού κακοφορμίσουν οι δικαστικές της εκκρεμότητες, αντανακλά την κρίση που περνάει παντού η δυτική φιλελεύθερη δημοκρατία.
Ομως, το τραγικό εξακολουθεί να μπερδεύεται με το γελοίο. Ο πρόεδρος δεν κινδυνεύει (ακόμη) τόσο από την κατηγορία για την υποστήριξη που είχε από το Κρεμλίνο, όσο τον απειλεί νομικά η ομολογία του Κοέν ότι, κατόπιν εντολής, εξαγόρασε τη σιωπή δύο κυριών που είχαν συνευρεθεί με τον εντολέα του. Το θρίλερ δεν ξεχωρίζει από το πορνό.
Λένε ότι η τύχη του Τραμπ θα κριθεί από την αντοχή των θεσμών – που μέχρι στιγμής έχουν δώσει δείγματα αγέρωχης ανεξαρτησίας. Ομως, ο τραμπισμός δεν πρόκειται να ξεριζωθεί, ακόμη κι αν ο ενσαρκωτής του εξουδετερωθεί θεσμικά.
Αυτό είναι κάτι που ισχύει παντού – και κυρίως εκεί όπου τα αντίβαρα δεν έχουν την ισχύ και την κουλτούρα των αμερικανικών: Τα ρεύματα υπονόμευσης της φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν μπορούν να αναχαιτιστούν μόνο δικαστικά.
Ακόμη κι όταν όλα τα αντίβαρα θα έχουν λειτουργήσει, ακόμη κι όταν θα έχουν αντέξει στην πίεση, η απειλή θα είναι εκεί. Γι’ αυτό και πιο σημαντική από την πορεία των ανακρίσεων είναι η ετυμηγορία των ενδιάμεσων εκλογών του ερχόμενου Νοεμβρίου.
Ο λαϊκισμός δεν έχει ηττηθεί, μέχρι να ηττηθεί στην κάλπη.