Ατυπα, αλλά πολύ ουσιαστικά, η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. Την έναρξη σήμανε η ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου και την κήρυξε ο Αλέξης Τσίπρας με το διχαστικό, σε βαθμό αθλιότητας, διάγγελμά του από την Ιθάκη. Εκεί εξάγγειλε άλλωστε τη γραμμή πάνω στην οποία θα κινηθεί ο ίδιος και οι συνεργάτες του έως τις εκλογές και βεβαίως το ολικό σχέδιο θα συμπληρωθεί με τον επικείμενο ανασχηματισμό και την παράσταση που θα δώσει στα εγκαίνια της ΔΕΘ.
Από την πλευρά του, λοιπόν, ο πρωθυπουργός θα τα έχει ξεκαθαρίσει όλα έως τις 8 Σεπτεμβρίου, αν και δεν απομένουν πολλά για ξεκαθάρισμα. Θα πορευθεί εντελώς διχαστικά, θα χρησιμοποιήσει τη λασπολογία κατά των αντιπάλων του στο έπακρο και θα φθάσει στο ζενίθ την άσκηση της πελατειακής πολιτικής, δηλαδή τις παροχές, τα επιδόματα και τις προσλήψεις. Δεν υπήρχε εξ αρχής καμία αμφιβολία περί αυτού, όσοι ήλπιζαν ότι η εμπειρία της εξουσίας θα βοηθούσε στην ωρίμανση και θα έφερνε στοιχεία μετριοπάθειας στη σκέψη και στη συμπεριφορά των Συρανέλ διαψεύστηκαν οικτρά. Οπως και όσοι αφελείς ή ανόητοι διαβλέπουν ακόμη καλές προθέσεις στα αλλεπάλληλα αφηγήματα-παραμύθια των σημερινών κυβερνώντων. Οι άνθρωποι δεν μπορούν και δεν θέλουν να είναι άλλοι. Αν κάποιοι από αυτούς ήταν διαφορετικοί, είχαν άπειρες αφορμές έως τώρα για να διαχωρίσουν τη θέση τους… Και γι’ αυτό δεν πρέπει να κρίνονται με όρους αστικής ηθικής, της οποίας δεν διαθέτουν ίχνος. Είτε γιατί έχουν διαπαιδαγωγηθεί διαφορετικά, είτε γιατί δεν υπήρχε στα γονίδιά τους από τη γέννησή τους. Μπορεί ο καθένας να υιοθετήσει τη μία ή την άλλη άποψη, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Οπότε γεννάται το ερώτημα ποια πρέπει να είναι η αντιμετώπιση αυτής της πραγματικότητας από την αντιπολίτευση. Στάση και συμπεριφορά που θα συμβάλλει στην πόλωση ή… χριστιανικό ήθος, στρέφοντας και το άλλο μάγουλο στα χτυπήματα που θα δέχεται; Προς το παρόν τουλάχιστον, τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας εμφανίζονται διχασμένα. Σύμφωνα με κάποια, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να επιδεικνύει αδιαφορία και πάντως να μην ακολουθεί την κυβέρνηση στην κλιμάκωση της πόλωσης, άλλα πάλι δείχνουν ότι είναι υπέρ της σκληρής τακτικής. Ρεαλιστικά, πάντως, είναι αδύνατον να μην επικρατήσει ακραία πόλωση, όταν η μία πλευρά, και ειδικά η κυβέρνηση, την επιδιώκει συνειδητά και συστηματικά για να συσπειρώσει τη βάση της, να περιορίσει τις απώλειές της και να παραμείνει στην εξουσία.
Στην πολιτική δεν υπάρχουν «αμνοί» και όσοι νομίζουν ότι ως τέτοιοι θα δώσουν το «καλό παράδειγμα» θυσιάζονται αμέσως. Οταν η άλλη πλευρά μάλιστα αποτελείται αποδεδειγμένα από άγρια και ανελέητα θηρία, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης επιβάλλει αντίδραση. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, κυρίως η Νέα Δημοκρατία, αλλά και το Κίνημα Αλλαγής πρέπει λογικά να γνωρίζουν πια ότι θα αντιμετωπίσουν χυδαίες επιθέσεις, συκοφαντίες, ασύστολα ψέματα, γκεμπελική προπαγάνδα, απειλές, γκρίζα φημολογία, εγκάθετους στο Διαδίκτυο και στο πεζοδρόμιο, προβοκάτσιες, σπιλώσεις, υπονομεύσεις, φθηνές υποσχέσεις, λαδώματα, διορισμούς από πόρτες και παράθυρα, εκβιασμούς και ό,τι άλλο χειρότερο μπορεί να σκεφτεί μια πλούσια φαντασία.
Αφού λοιπόν η πόλωση δεν μπορεί να αποφευχθεί, τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να βρουν τρόπους να τη φέρουν στα μέτρα τους. Γνωρίζοντας όμως ότι, δυστυχώς για αυτά, δεν μπορούν να ελπίζουν σε πληθώρα φιλικών «αδίστακτων» στον χώρο των συστημικών μίντια και ίσως και στον χώρο κοινωνικών δικτύων, όπως η κυβερνητική πλευρά. Βεβαίως οι Συρανέλ έχουν χάσει πια μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας τους, αλλά η αντιπολίτευση πρέπει –δυστυχώς για τη χώρα– και αυτή να δείξει σκληράδα για να επιβληθεί.