«Από τη μια να πιάνεσαι κι από την άλλη να γκρεμίζεσαι»

«Από τη μια να πιάνεσαι κι από την άλλη να γκρεμίζεσαι»

1' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Λέξεις με δύο πλευρές. Από τη μια να πιάνεσαι κι από την άλλη να γκρεμίζεσαι». Το ξεφύλλισμα ενός σημειωματαρίου, μέσα στην κουφόβραση των τελευταίων ημερών τούτου του Αυγούστου, μου θύμισε αυτόν τον στίχο του νεαρού ποιητή Βασίλη Τσιρώνη, από τη συλλογή «Η μπαλάντα του κανένα» (εκδ. ΑΩ, 2011). Μέσα στη χρονική διαστολή τού –αθηναϊκού για μένα, όπως κάθε χρόνο– μήνα, εκεί που η ζέστη θυμίζει τις παραισθήσεις και τα θολά τοπία που έβλεπαν τα μάτια του «Ξένου» του Καμύ, αυτός ο στίχος χώθηκε στη νωχέλεια της μικρής εργασιακής ανάπαυλας.

Και αποζητούσε να του βρω έστω μία ή δύο λέξεις με αυτές τις δύο πλευρές. Επαναλαμβάνοντας αυτόν τον υπέροχο στίχο, σε μια διαδρομή από τη μία ώς την άλλη άκρη ενός κυψελιώτικου διαμερίσματος, ξαφνικά –ή, ίσως, όχι και τόσο– βρήκα ορισμένες λέξεις με δύο πλευρές: λάθος, μετάνοια, πίστη. Από τη μια να πιάνεσαι από το λάθος και να ξέρεις πως δεν πρέπει να το επαναλάβεις· να πιάνεσαι από τη μετάνοια και να είσαι πεπεισμένος ότι δεν θα ξαναχρειαστεί να απολογηθείς· να πιάνεσαι από την πίστη και να αποζητείς να ανακάμψεις, να πολεμήσεις, να νικήσεις, ακόμη κι αν βαθιά λαβωθείς.

Κι από την άλλη να γκρεμίζεσαι από το λάθος, να βυθίζεσαι στον θυμό που προκαλεί μια έκρηξη, μια αβλεψία, εκείνο που παρέλειψες και το άλλο που δεν διείδες. Να γκρεμίζεσαι από τη μετάνοια, εκείνη που σε γεμίζει με ενοχές, που σου υπενθυμίζει το λάθος, που μετατρέπεται –έστω και για μια στιγμή, που μπορεί να κρατήσει λίγο περισσότερο– σε τιμωρία. Και να γκρεμίζεσαι από την πίστη, στη δύναμη τη δική σου, των άλλων ή του θεού, οποιουδήποτε θεού, να σε καταπλακώνει εκείνο το πάπλωμα της αυτοπεποίθησης, της πίστης στον άλλον, της άφεσης εαυτού στον θεό (σου).

Είμαστε σαρκαστικά, αστεία και τραγικά πρόσωπα οι άνθρωποι. Φτιάχνουμε λέξεις για να περιγράψουμε το άπαν σύμπαν μας και φτάνουμε να μην μπορούμε να πιαστούμε από αυτές. Ποιος ξέρει, μπορεί να φταίει ο –αθηναϊκός– Αύγουστος, το λάθος που παραμονεύει, η μετάνοια που επέρχεται και η πίστη ότι όλα θα πάνε καλά. Ο Σεπτέμβριος μπορεί να είναι περήφανος ότι κάποιοι, κάπου, κάπως έχουν προετοιμαστεί για τις λέξεις που έχουν μια πλευρά. Εκείνη από την οποία πιάνεσαι – και δεν γκρεμίζεσαι.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή