Ενα συνηθισμένο αστείο που τον αφορούσε στη θεατρική γειτονιά του Μπρόντγουεϊ έλεγε πως μόνο ο Σαίξπηρ είχε γράψει περισσότερα «χιτ» έργα από τον ίδιο. Πράγματι ο Αμερικανός Νιλ Σάιμον, ο οποίος έφυγε την Κυριακή από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών, ήταν από εκείνους τους γίγαντες της δημοφιλούς θεατρικής σκηνής, με δεκάδες δημιουργίες που συνεχίζουν να ανεβαίνουν επιτυχημένα στις σκηνές όλου του κόσμου. Οι δε ορίτζιναλ παραστάσεις και μόνο για τον πρώτο κύκλο τους υπολογίζονται συνολικά σε πάνω από 18.000…
Γέννημα θρέμμα της Νέας Υόρκης ο Σάιμον, τοποθέτησε όλα σχεδόν τα έργα του στην αμερικανική μεγαλούπολη, μέσα στον χαμό των διαμερισμάτων της. Σύγχρονοί του –και με κοινές εβραϊκές καταβολές– υπήρξαν τόσο ο Γούντι Αλεν όσο και ο Φίλιπ Ροθ, με τους τρεις τους να τραβούν τελικά διαφορετικούς δημιουργικούς δρόμους (θέατρο, σινεμά, λογοτεχνία), προσεγγίζοντας ωστόσο το μυστήριο της ζωής και της ανθρώπινης περιπέτειας. Για τον Σάιμον αυτό σήμαινε την αφοσίωσή του στο είδος της κωμωδίας «καταστάσεων», ξεκινώντας με το έργο «Come Blow Your Horn» (1961), το οποίο έγραψε και ξαναέγραψε τουλάχιστον 20 φορές μέχρι την τελική επιτυχημένη του εκδοχή.
Ακόμη καλύτερα πήγαν οι δύο επόμενες θεατρικές δουλειές του: τόσο το «Ξυπόλυτοι στο πάρκο» όσο και το «Παράξενο ζευγάρι» αποτελούν διαχρονικές επιτυχίες του Μπρόντγουεϊ, ενώ έχουν διασκευαστεί (από τον ίδιο) και για τη μεγάλη οθόνη. Και μπορεί ο Σάιμον να υπέγραψε αρκετά ακόμα κινηματογραφικά σενάρια, κερδίζοντας και 4 οσκαρικές υποψηφιότητες, όμως στην πραγματικότητα ήταν η τηλεόραση που λειτουργούσε σαν πηγή έμπνευσης, με τα ζευγάρια που συγκατοικούν άβολα να είναι οι πρωταγωνιστές των πιο δημοφιλών ιστοριών του.
Από αυτές βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει και η αυτοβιογραφία· η θεατρική τριλογία του Eugene Simon («Brighton Beach Memoirs», «Biloxi Blues», «Broadway Bound»), τα μέρη της οποίας έκαναν πρεμιέρα στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ήταν ένα τέτοιο χρονικό που ανέτρεχε στη νεότητα του συγγραφέα. Τα χρόνια που ακολούθησαν η επιτυχία του Νιλ Σάιμον συνεχίστηκε, με 4 βραβεία Tony και ένα Πούλιτζερ (για το «Lost in Yonkers» του 1990) να επιβεβαιώνουν απλώς το status του ως εκ των κορυφαίων της θεατρικής τέχνης.