Παλιότερα, μετά τους ανασχηματισμούς, ξεχωρίζαμε τους «κερδισμένους» από τους «χαμένους». Τον ανασχηματισμό της Τρίτης ήδη δεν θέλει κανείς – ούτε οι αυτουργοί του. Κι αυτή η ανάγκη για λήθη εξηγείται (και) από αυτούς που δεν μπήκαν στο σχήμα: τον Κώστα Κατσίκη και τον Θανάση Παπαχριστόπουλο. Αυτοί είναι οι μόνοι από την επταμελή Kοινοβουλευτική Oμάδα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων που έχουν μείνει χωρίς κυβερνητικό ή κοινοβουλευτικό αξίωμα. Μέχρι και ο Ζουράρις έγινε αντιπρόεδρος της Βουλής. Πράγμα κάπως βαρύ, αν σκεφτεί κανείς ότι στη «νέα» κυβέρνηση αποκαθίστανται και δύο εξωκοινοβουλευτικά στελέχη των ΑΝΕΛ (ο μόνιμος Κουίκ και η επανακάμψασα Χρυσοβελώνη).
Αυτή η ανθρωπογεωγραφία δωματίου έχει νόημα μόνο επειδή προσφέρει ένα πειστήριο για το είδος του δεσμού που συνδέει τον Τσίπρα με τον συνεταίρο του. Η ενίσχυση του Καμμένου –στην οποία οφείλει κανείς να προσμετρήσει και την απαλλαγή του υπουργού Αμυνας από την οχληρή σκιά του Κουβέλη– επιβεβαιώνει την ταύτισή του με τον πρωθυπουργό, ανεξάρτητα, βεβαίως, από την προβαλλόμενη σαν διαφωνία τους για το Μακεδονικό. Επιβεβαιώνει ότι οι δύο εταίροι έχουν συμφωνήσει για το χρονοδιάγραμμα και τη σκηνοθετική διαχείριση της «διαφωνίας» – για το πώς και πότε τους συμφέρει να εκδηλωθεί.
Η σκηνοθεσία έχει προεξοφληθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι χθεσινοί θούριοι του Καμμένου από τη Βιέννη έγιναν δεκτοί ως μέρος μιας ρουτίνας. Είναι πλέον ρουτίνα να εμφανίζεται σε συμβούλιο της Ε.Ε. ο υπουργός Aμυνας για να υποσκάψει την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησής «του». Το μόνο που φάνηκε να ξεφεύγει από τη ρουτίνα ήταν η αναφορά του στην ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Θα μπορούσαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να κάνουν δημοψήφισμα για το Μακεδονικό;
Αντιμέτωπος με την ερώτηση, τον περασμένο Ιούνιο, ο πρωθυπουργός είχε αντιδράσει σαρκαστικά: «Είναι δυνατόν να κάνουμε εμείς ένα δημοψήφισμα για το πώς θα λέγονται οι γείτονές μας;», είχε αναρωτηθεί. Δεν είναι όμως έξω από το ρεπερτόριό του μια τέτοια πολιτική δολιοφθορά: ένα δημοψήφισμα για τη Μακεδονία, στη λογική του ΣΥΡΙΖΑ, θα οριοθετούσε τα «μέτωπα» μεταξύ «προοδευτικών» και «συντηρητικών» δυνάμεων και θα εξωθούσε την αξιωματική αντιπολίτευση στα κάγκελα. Εκτός κι αν η Ν.Δ. αποφάσιζε να μποϊκοτάρει το διχαστικό τέχνασμα.
Δημοψήφισμα πριν από τις εκλογές θα σήμαινε ότι ο Τσίπρας αναδέχεται τον κίνδυνο για ένα επιπλέον φιάσκο στην κάλπη – για μια προκαταρκτική ήττα που θα μπορούσε να επιδεινώσει την επόμενη· αλλά και για τον ενταφιασμό της συμφωνία των Πρεσπών που ο ίδιος διαφημίζει ως παρακαταθήκη του. Δημοψήφισμα για το Μακεδονικό, με τον Καμμένο να σηκώνει χάρτινες σάρισες κατά του εταίρου, θα σήμαινε την εμπέδωση της εικόνας της χώρας ως βαλκανικής «ιδιαιτερότητας». Αν υπάρχει λόγος να συζητάει κανείς ένα τέτοιο, «μαύρο» για όλους, σενάριο είναι μόνο επειδή έχει ξανασυμβεί.