Οι σκιές μακραίνουν στην πλατεία Γκέοργκ Κοχ στη Βιέννη καθώς σουρουπώνει και όλα τα τραπέζια στο Καφέ Μινιστέριουμ είναι κατάμεστα. Μία ομάδα 30 ατόμων έχει ήδη εγκατασταθεί εκεί, ανυπομονώντας για το υπόλοιπο της βραδιάς: δύο ώρες ουσιαστικών συζητήσεων, όχι small talk, με έναν απολύτως άγνωστο. Η αυστριακή πρωτεύουσα περηφανεύεται για την κουλτούρα του καφέ, που έχει εγκαθιδρύσει εκατό και πλέον χρόνια διαλόγου, διαβάσματος και σκέψης πάνω από κάποιο αφέψημα σε ένα από 100 και πλέον παραδοσιακά καφενεία της. Πολλά από τα πρωτότυπα καφενεία του 19ου αιώνα παραμένουν ανέγγιχτα από το χρόνια, οάσεις ζεστασιάς και οικειότητας (Gemütlichkeit όπως είναι ο αμετάφραστος γερμανικός όρος). Σύμφωνα με δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας «Γκάρντιαν», ο θεσμός της ανοιχτόμυαλης υψηλού επιπέδου συζήτησης έχει πέσει εσχάτως θύμα του σύγχρονου τρόπου ζωής, όπως της κίνησης, της έλλειψης χρόνου, της μοναξιάς της μεγαλούπολης.
Από τον Μάρτιο του 2013 ο Γιουτζίν Κουίν προσπαθεί να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να βρουν τον χρόνο και τουλάχιστον μία φορά τον μήνα να συναντώνται σε ένα καφενείο της πόλης για μια βραδιά εξομολογήσεων και ανταλλαγής απόψεων με ποτό και φαγητό. Η πρωτοβουλία είναι κάτι σαν speed dating, αλλά οι συμμετέχοντες περνούν και τις δύο ώρες με το ίδιο πρόσωπο και υποχρεώνονται να ξεπερνούν τις κοινοτοπίες. Αν και ο στόχος δεν είναι η εύρεση συντρόφου, ο θεσμός έχει καταλήξει σε τουλάχιστον τρεις γάμους μέχρι σήμερα. Αυτό δεν είναι περίεργο αν αναλογιστεί κανείς ότι ο σκοπός είναι να υπάρξει επικοινωνία μεταξύ ξένων. Επειτα από μια σύντομη εισαγωγή, ο Κουίν φέρνει σε επαφή έναν Βιενέζο με έναν επισκέπτη ή μετανάστη στην πόλη, χωρίς να δίνει κάποια κατευθυντήρια γραμμή για την πορεία της βραδιάς. Συνήθως το ζευγάρι είναι εντελώς διαφορετικό, σε επίπεδο ηλικίας, σεξουαλικότητας, πολιτικών πεποιθήσεων, φύλου ή κουλτούρας.
«Τα καφενεία της Βιέννης έχουν αυτήν την υπέροχη οικειότητα, μιας παλιάς κοπής ποιότητα, σχεδιασμένη να προτρέπει σε συζητήσεις», εξηγεί ο Κουίν στον «Γκάρντιαν». «Αυτό σου επιτρέπει να ξεπεράσεις το πρώτο εμπόδιο, αλλά τα πρώτα λεπτά με έναν ξένο είναι περίεργα, αναρωτιέσαι γιατί σε επέλεξαν να κάτσεις με τον συγκεκριμένο». Για να καταφέρουν να ξεπεράσουν την αρχική αμηχανία, τα ζευγάρια παραλαμβάνουν ένα «μενού συζήτησης» με 30 ερωτήσεις που έχουν στόχο να πυροδοτήσουν την ανταλλαγή ιδεών και κοσμοθεωριών: για τα χρήματα, την παιδική ηλικία, τους φόβους, το μέλλον. Για παράδειγμα, «Ποιες περίοδοι της ζωής σου θεωρείς ότι ήταν χάσιμο χρόνου; Τι θα ήθελες να αποκτήσεις που δεν μπορείς να αγοράσεις με χρήματα; Εναντίον ποίου έχεις επαναστατήσει στο παρελθόν;».
Οπως εξηγεί ο Κουίν, οι ερωτήσεις είναι προκλητικές, προσωπικές και ερεθιστικές ακόμη και για κάποιον κοντινό φίλο ή σύντροφο. Ωστόσο, ηχούν πιο θεμιτές όταν είναι γραμμένες στο μενού και μπορείς να τις θέσεις στον άγνωστο, που κάθεται απέναντί σου. «Κάποιοι δεν απαντούν καμία από τις προβλεπόμενες ερωτήσεις και άλλοι περνούν όλο το βράδυ να μιλούν για μία εξ αυτών. Αυτό είναι απολύτως αποδεκτό. Δεν πρόκειται για τεστ», επισημαίνει.