Καίγονται εκατό άνθρωποι. Ποιος φταίει; Η ανιψιά ενός παλιού νομάρχη της Νέας Δημοκρατίας, στην οποία ανήκει το παραθαλάσσιο οικόπεδο όπου εγκλωβίστηκαν πολλά θύματα. Αποφυλακίζονται βαρυποινίτες εκμεταλλευόμενοι μια ρύθμιση, τη σκοπιμότητα της οποίας αμφισβητεί πλέον και ο ίδιος ο εισηγητής της. Ποιος φταίει; Ο ανιψιός του Μητσοτάκη.
Δεν φταίει ποτέ η παρούσα εξουσία. Φταίει πάντα το παλαιό καθεστώς. Οχι μόνο οι εκπρόσωποί του. Αλλά και οι σύζυγοί τους, οι ανιψιοί τους, ακόμη και τα τέκνα τους.
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι πρωτότυπο. Υπάρχει στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν το Αυριανικό υπόδειγμα, που, στην ακμή του, ήταν δραστικότατος μοχλός διαπόμπευσης πολιτικών αντιπάλων, αλλά και κάθε δημοσίου προσώπου που αντιτασσόταν στην κουλτούρα του και στις πρακτικές του – δημοσιογράφων, διανοουμένων, καλλιτεχνών.
Οι επίγονοι αυτής της κουλτούρας σταδιοδρομούσαν μέχρι προχθές σαν Ζορό. Τιμωροί μεν, αλλά και «καρυδωμένα λαρύγγια». Εναγκαλίζονταν την εξουσία, αλλά στο κοινό τους –το διαδικτυακό, γιατί το αναγνωστικό κοινό ακόμη το ψάχνουν– εξακολουθούσαν να αυτοδιαφημίζονται ως ασυμβίβαστοι και απειλούμενοι.
Από προχθές οι ρόλοι έγιναν πιο ξεκάθαροι. Η δίωξη κατά της Σοφίας Ζαχαράκη έδειξε ότι η σκανδαλοθηρική καταγγελία δεν αρκείται πια στα παραδοσιακά της όπλα. Δεν της αρκούν οι πρωτοσέλιδες επικηρύξεις και οι αυτόματοι χείμαρροι χολερικών τουίτ. Διεκδικεί και την καταστολή. Επιστρατεύει την αστυνομία.
Η απόπειρα σύλληψης της εκπροσώπου της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ευνοεί πολιτικά την κυβέρνηση. Μπορεί να ηλεκτρίζει έναν πυρήνα οπαδών ήδη φανατισμένο· για τη μεγάλη πλειονότητα, πάντως, συμβολίζει ένα σύστημα απεγνωσμένο και γι’ αυτό αποχαλινωμένο. Μια εικόνα της Ζαχαράκη με χειροπέδες θα στιγμάτιζε την κυβέρνηση στο εσωτερικό και στο εξωτερικό – πράγμα που εξηγεί γιατί τελικώς απετράπη η σύλληψη.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εμφανίζονται έτσι να χρησιμοποιούνται από εκείνους που χρησιμοποίησαν. Οι βραχίονες κινούνται πια χωρίς εντολή από τον εγκέφαλο. Δεν φταίνε όμως οι βραχίονες. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολιτεύτηκε στηριζόμενος σε αυτούς. Κυβέρνησε και κυβερνά με αυτούς. Και κατέληξε να τους έχει νομιμοποιήσει όχι απλώς ως εντολοδόχους, αλλά ως εταίρους του.
Αυτά τα ξεσπάσματα ψωρομεγαλείου υπερερμηνεύονται τώρα ως νέα απειλή για την ελευθερία του λόγου. Δεν είναι ούτε νέα ούτε η πιο σοβαρή απειλή. Το μεγάλο σχέδιο, για την αποψίλωση της μιντιακής αγοράς και τη μετατροπή της σε κυβερνητικό βοσκοτόπι, με τους ίδιους επίδοξους γιδοποιμένες, απέτυχε· όχι ολοσχερώς, αλλά απέτυχε. Ο κίνδυνος πλέον περιορίζεται σε λίγους μήνες παραθεσμικής –και, βεβαίως, αισθητικής– ταλαιπωρίας. Απ’ ό,τι σήμερα μοιάζει με σύστημα, θα απομείνει μόνο η τρολιά.