Αν ποτέ η ιστορία της εκπαίδευσης στην Ελλάδα ασχοληθεί με τον Κ. Γαβρόγλου –ενδεχόμενο εξαιρετικά μικρό–, θα τον χαρακτηρίσει ως τον υπουργό Παιδείας που λειτούργησε αποκλειστικά με όρους πελατειακής πολιτικής. Στη διάρκεια της θητείας του εξήγγειλε αντιφατικά και ανέφικτα σχέδια εξετάσεων, έφερε προτάσεις για να τις πάρει αμέσως πίσω, έδωσε υποσχέσεις που δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν, πήρε αποφάσεις με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση προσώπων ή ομάδων ψηφοφόρων, έκανε ό,τι μπορούσε για την ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση της παιδείας, μπέρδεψε τους πάντες και όλο αυτό για ένα πελώριο «μηδέν εις το πηλίκο». Αν δεν ήταν υπουργός κυβέρνησης Συρανέλ θα απορούσε κανείς πώς καταφέρνει με τέτοια επιτυχία να μη βάζει έστω και ένα μικρό λιθαράκι στον τομέα του.
Ολη η λογική –αν υπάρχει λογική– στο τόσο πολύπλοκο, σχεδόν ακατάληπτο, σύστημα εισαγωγής των υποψηφίων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, που ανακοίνωσε τις προάλλες, είναι να δώσει την εντύπωση ότι ακόμη και τα απόλυτα «κούτσουρα» θα μπορούν να μπαίνουν σε (αζήτητες) πανεπιστημιακές σχολές, άρα θα έχουν αργότερα τη δυνατότητα να διεκδικήσουν θέση στο Δημόσιο. Ετσι θα εξασφαλίσει παράλληλα τη συνέχιση της λειτουργίας αυτών των «ανώτατων» εκπαιδευτικών χωματερών, όπου θα μεγαλουργούν με εξασφαλισμένο μισθό… πανεπιστημιακοί δάσκαλοι. Κατά τα άλλα, χαρακτηριστικό της σοβαρότητας του υπουργού είναι ότι αφενός δεν έθιξε τα Θρησκευτικά και αφετέρου έκανε αμέσως πίσω στην κατάργηση των Λατινικών, μόλις του έκαναν «μπούου». Εκείνο επίσης που εξασφαλίζει το γαβρόγλειο κατασκεύασμα είναι να μετατρέψει τα λύκεια τη χώρας κυριολεκτικά σε «ζούγκλα του μαυροπίνακα», όπου η συναλλαγή, ειδικά στην επαρχία, και η πίεση στους καθηγητές θα φτάσουν στο αποκορύφωμα. Οπως εύστοχα τόνισε καθηγητής δημοσίου λυκείου με πολύχρονη πείρα, «τώρα θα πρέπει να αποφασίσω αν θα βγω πλούσιος ή νεκρός» από το επάγγελμα. Ή μήπως ο υπουργός Παιδείας δεν γνωρίζει τις πιέσεις που ασκούν γονείς για να πάρουν βαθμούς τα παιδιά τους και ταυτόχρονα δεν καταλαβαίνει ότι το αδιάβλητο των εξετάσεων θα γεμίσει τρύπες στην επαρχία; Στην Ελλάδα ζούμε και είναι προφανές ότι ο Κ. Γαβρόγλου είναι ταγμένος στη διατήρηση και ενίσχυση της λεγόμενης «ελληνικής πραγματικότητας»!
Η δημόσια διοίκηση, η δικαιοσύνη και η παιδεία είναι οι τρεις βασικοί πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται η καλή λειτουργία ενός κράτους. Στην Ελλάδα η παιδεία είναι, δυστυχώς, συνάρτηση της δημόσιας διοίκησης, γιατί έτσι τη θέλουν η πολιτική τάξη, οι συνδικαλιστές και μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια, η αθλιότητα της δημόσιας διοίκησης συμπαρασύρει και τη δημόσια εκπαίδευση. Απόδειξη ότι φέτος και ενώ υπάρχει οικονομική δυσπραγία, η εγγραφή στα ιδιωτικά σχολεία αυξήθηκε κατά 10%. Δεν απαιτείται λοιπόν νοημοσύνη επιπέδου Αϊνστάιν για να γίνει αντιληπτό ότι η βελτίωση της εκπαίδευσης αρχίζει από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα και εκεί πρέπει να επικεντρωθεί η προσπάθεια βελτίωσης. Εκτός αν η άσκηση πελατειακής πολιτικής είναι το Α και Ω για έναν υπουργό.