Γιατί θέλαμε να τελειώσουν, κάποτε, τα μνημόνια; Οι πολιτικοί –η σημερινή κυβέρνηση ιδιαιτέρως– έλεγαν πάντοτε ότι ο «ζουρλομανδύας» των προγραμμάτων αποτελούσε εμπόδιο στην εφαρμογή των δικών τους «καλών» επιλογών. Μετά την 20ή Αυγούστου τα «εμπόδια» υποτίθεται πως θα καταργούνταν. Οτι η «εξουσία» θα περάσει, «επιτέλους», στα χέρια του πρωθυπουργού.
Πλην όμως, δεν χρειάστηκαν ούτε δύο εβδομάδες για να φθάσουν τα «κακά μαντάτα» μέχρι το «μπούνκερ» της Ηρώδου Αττικού. Πρώτον, η μείζων αντιπολίτευση είχε προλάβει να διατυπώσει δημοσίως όλες τις προτάσεις χαλάρωσης που σκόπευε να προκηρύξει ο πρωθυπουργός.
Εξάλλου, το καλοκαίρι η πλειοψηφία λιγοψύχησε όταν σύσσωμη η αντιπολίτευση της ζήτησε να ψηφίσει την κατάργηση της προ έτους δρομολογημένης τριετούς μείωσης των παλαιών συντάξεων. Νέος κατώτατος μισθός; «Μα βεβαίως, εξάλλου πρόκειται για διάταξη που έπρεπε να έχει εφαρμοστεί πριν από πολλούς μήνες!» απάντησαν. Η κυρία Αχτσιόγλου έστησε ένα θέατρο, με το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας να μην έχει προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του δικού της νόμου, προκειμένου να υπογράψει την επέκταση συλλογικών συμφωνιών που έχουν ήδη κερδίσει τα συνδικάτα πριν από πολλούς μήνες και τις οποίες εφαρμόζει ήδη το συντριπτικά μεγάλο μέρος των εργοδοτών, που κρατά την ψυχραιμία του βλέποντας τη φιλεργατική απελπισία της πλειοψηφίας.
Δεύτερον και χειρότερο, ήταν η μετάδοση των εκτιμήσεων που έκαναν οι αρμόδιοι τεχνοκράτες σε ό,τι αφορά την επιστροφή της Ελλάδας στην κανονικότητα. «Ξεχάστε τις αγορές και μην επιχειρήσετε να εκδώσετε νέα ελληνικά ομόλογα, τουλάχιστον μέχρι τις γιορτές», ήταν το μήνυμα που έστειλαν στον Ευκλείδη Τσακαλώτο όσοι έχουν αναλάβει να οργανώσουν την έξοδο στις αγορές. Το χειρότερο σενάριο γινόταν πραγματικότητα…
Η σοβαρή αναταραχή που προκαλεί η «διάρρηξη της φούσκας των αναδυόμενων αγορών», με την Τουρκία να καταρρέει δίπλα μας, την Αργεντινή να παλεύει με το ΔΝΤ, τη Ρωσία να επισπεύδει αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις, σκιαγραφεί ένα εξαιρετικά ασταθές σκηνικό.
Τρίτον και εξαιρετικά «καυτό πιάτο», που σερβιρίστηκε στην κυβέρνηση, ήταν οι εξηγήσεις για όσα θα προβλέπει η «αυξημένη εποπτεία» με την οποία μας φέσωσε το Eurogroup στην περίφημη απόφασή του για τους δεσμευτικούς όρους και προϋποθέσεις της ρύθμισης χρέους, απόφαση για την οποία έδεσε γραβάτα ο πρωθυπουργός. Ακόμη και για τη ρύθμιση φορολογικών χρεών σε 120 δόσεις, η κυβέρνηση θα χρειαστεί να περιμένει την έγκριση της τετρα-τρόικας! Αντιλαμβάνεστε πόσο ευκολότερο ήταν να ανατραπεί ο κρυφός σχεδιασμός Μοσκοβισί-Τσίπρα σύμφωνα με τον οποίο το πρώτο μέρος, κατά παράβαση και των πλέον στοιχειωδών κανόνων δεοντολογίας, έβαλε τον ίδιο τον επικεφαλής της τρόικας, Ιρλανδό Ντ. Κοστέλο, να βρει τρόπο να ικανοποιηθούν οι πολιτικές ανάγκες του πρωθυπουργού! Οι ευθύνες της Κομισιόν είναι μεγάλες. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κομισάριος επί των Οικονομικών «κάνει πλάτες» σε υπουργό εθνικής κυβέρνησης. Το είχε κάνει και ο κ. Αλμούνια προς όφελος του κ. Αλογοσκούφη, όταν για λίγους μήνες έβγαλε τη χώρα από την επιτήρηση το 2006 για να πέσουμε εντελώς απροετοίμαστοι στον γκρεμνό της μεγάλης κρίσης. Ως να ξεχνούν όσα πάνδεινα πέρασε η Ελλάδα στα χέρια των Eυρωπαίων, η συμπεριφορά της επιτροπής Γιούνκερ πλησιάζει στο όριο «ανήθικων επιρροών», αν μάλιστα συνυπολογίσουμε τη μοχθηρή στάση με την οποία αντιμετώπισαν την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το φθινόπωρο 2014, φουσκώνοντας –και τότε όπως και τώρα– τα πανιά του κ. Τσίπρα.
Το σχέδιο προδόθηκε εκ των έσω! Ολος ο κυβερνητικός μηχανισμός αναλύθηκε σε ολοφυρμό σπαραξικάρδιων υποσχέσεων για νέες παροχές, το υπερπλεόνασμα –για το οποίο έχουν υπερ-ιδρώσει οι φορολογούμενοι– μοιράστηκε πολλαπλασίως, τα επιδόματα άρχισαν να πέφτουν από παντού και το μόνο που έλειπε ήταν να μας διαβεβαιώσει η κυβέρνηση ότι «λεφτά υπάρχουν»! Με διαδοχικές συνεντεύξεις τους, ο κ. Σεντένο, πρόεδρος του Eurogroup, o κ. Κερέ, αρμόδιος για την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο κ. Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του ESM, του οργανισμού που μας δανείζει, ο κ. Βάιντμαν, πρόεδρος της Μπούντεσμπανκ, όλοι έσπευσαν, με μια φωνή, να συγκρατήσουν τον οίστρο της ομάδας Τσίπρα. Ηταν όμως αργά! Στις αγορές είχε επιστρέψει η πεποίθηση ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν μαθαίνει». Το μήνυμα έφθασε επιτέλους στην Αθήνα: «Είναι οι αγορές, σύντροφοι»!