«Τις χειροπέδες τις είδατε;» ήταν, το 2006, η ρητορική ερώτηση μπροστά στις κάμερες του τότε γραμματέα της Νέας Δημοκρατίας κ. Λευτέρη Ζαγορίτη. Αναφερόταν στη σύλληψη τριών κομματικών στελεχών σε μια υπόθεση διαφθοράς που είχε το όνομα «γαλάζιοι κουμπάροι». Φυσικά, το πανελλήνιο είχε δει τα τρία στελέχη της Ν.Δ. να προσάγονται σιδηροδέσμιοι στον ανακριτή και με την τηλεοπτική εικόνα η κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή ήθελε να στείλει το μήνυμα της μηδενικής ανοχής στη διαφθορά.
Ομως ο νόμος 2172/1993 απαγορεύει τη «μετάδοση από την τηλεόραση ή κινηματογράφηση ή βιντεοσκόπηση ή φωτογράφηση των προσώπων που προσάγονται ενώπιον των δικαστικών ή εισαγγελικών ή αστυνομικών και λοιπών αρχών, εφόσον αυτά δεν συναινούν ρητά». Από τότε ο νόμος εφαρμόζεται πότε έτσι πότε αλλιώς. Αλλοτε «θολώνουν» οι φωτογραφίες των θυτών και άλλοτε των θυμάτων. Η προσαγωγή των κατηγορουμένων στην υπόθεση της «17 Νοέμβρη» έγινε απρόσκοπτα και σε ζωντανή μετάδοση, ενώ άλλοι κατηγορούμενοι προστατεύονται από ψηφιακό ψηφιδωτό.
Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά διότι στην υπόθεση του Αριστείδη Φλώρου τα είδαμε όλα. Κάποια μέσα ενημέρωσης εμφάνισαν θολό το πρόσωπό του κατά την προσαγωγή στον ανακριτή, αφού το είχαν δείξει καθαρά σε φωτογραφίες ή βίντεο από την προηγούμενη κοινωνική ή επιχειρηματική του δραστηριότητα. Κάποιο κανάλι έδειξε το πρόσωπο του Φλώρου κατά την προσαγωγή, αλλά «θόλωσε» τα χέρια του στα οποία υπήρχαν χειροπέδες. Αχταρμάς! Ενας ακόμη παράλογος νόμος που καταλήγει σε γελοιοποίηση της έννομης τάξης. Η λογοκρισία σε ένα περιβάλλον πολλαπλών πηγών ενημέρωσης πάντα γελοιοποιεί τον νόμο· και είναι λογοκρισία η διά νόμου αποσιώπηση ή διαστρέβλωση πτυχών της πραγματικότητας όπως αποτυπώνεται στη φωτογραφία ή στο βίντεο.
«Και τα δικαιώματα των κατηγορουμένων;», θα αναρωτηθούν οι ιδανικοί κι ανάξιοι νεοδικαιωματιστές, «δεν πρέπει να σταθμιστούν;» Αν και ο αείμνηστος Σταύρος Τσακυράκης έλεγε πολλά και τεκμηριωμένα για τον παραλογισμό και την επικινδυνότητα της έννοιας «στάθμιση δικαιωμάτων», η υποχρέωση της πολιτείας για την προστασία της προσωπικότητας του κατηγορουμένου δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη φαλκίδευση στο δικαίωμα της ενημέρωσης. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, όταν συνέλαβαν κάποιους ισλαμιστές που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή στο έγκλημα της 11ης Σεπτεμβρίου, οι αστυνομικοί προστάτευσαν τους κατηγορουμένους υψώνοντας σεντόνια κατά τη μεταγωγή τους. Δεν προχώρησαν στην τεμπέλικη αλλά και επικίνδυνη απόφαση της καθολικής απαγόρευσης δημοσίευσης φωτογραφιών. Δεν στάθμισαν εκ του ασφαλούς. Επραξαν…