Κι αν εχω φιλοξενηθει στη ζωη μου. Παράπονο δεν έχω. Αμέτρητα σπίτια σε απίθανα μέρη. Από της θείας Ζωζώς στην Ηλιούπολη στης θείας Άννης στο Μπρούκλιν, από της κυρα-Σταυρούλας στη Σπηλιά στης Πασκάλ στη Γενεύη, από της Μαρίας στην Αντίπαρο στου Σαλβατόρε στη Νυρεμβέργη, από του Αλέξη στη Σητεία στης Κορνήλια στο Αμβούργο. Τι να πω και για τη θεία Ασπασία και τον θείο Τζίμη. Πολλές φορές φιλοξενηθήκαμε οικογενειακώς στο σπίτι τους στο Λονδίνο, την τελευταία δε φορά που πήγα εκεί έμεινα για δυό χρόνια. Και, φυσικά, είμαι ευγνώμων. Δεν υπήρχε περίπτωση να είχα καταφέρει να σπουδάσω χωρίς αυτή τη γενναιόδωρη, ανιδιοτελή παροχή τους.
Έχω κι εγώ φιλοξενήσει φίλους και συγγενείς, ως φοιτητής σε μικροσκοπικά νοικιασμένα δωμάτια, στο πατρικό μου σπίτι, με φίλους να κοιμούνται στην αυλή και όπου αλλού μπορούσε να στηθεί ένα ράντζο.
Χαίρομαι πολύ γιατί και οι υπόλοιποι στη δική μου οικογένεια έχουν το ίδιο μικρόβιο. Τα παιδιά μου δεν διστάζουν να κοιμηθούν στο πάτωμα για να κοιμηθεί ο φίλος ή η φίλη τους στο κρεβάτι. Στο πατρικό σπίτι του πεθερού μου στο Πήλιο τα κρεβάτια είναι κουκέτες. Όσο μεγαλύτερη η παρέα, τόσο καλύτερα. Σπίτι φτιαγμένο για να το μοιράζονται.
Η φιλοξενία μπορεί να είναι για μία νύχτα, μπορεί για μία εβδομάδα ή δύο χρόνια, όπως τη βίωσα του λόγου μου. Μπορεί να είναι ένα πιάτο φαΐ και ένα ποτήρι νερό. Η ευθύνη γνωστή, την παίρνουμε όμως με κλειστά τα μάτια. Γιατί ο απλούστερος τρόπος να πάρουμε χαρά είναι να δώσουμε χαρά. Και η χαρά της φιλοξενίας είναι ανεκτίμητη.