Η Ιθάκη από τη Θεσσαλονίκη απέχει 624 χιλιόμετρα. Η τσιπρική Ιθάκη από την τσιπρική Θεσσαλονίκη ίσα που χωράνε στον ίδιο χάρτη. Ανάποδη δεν ήταν μόνο η εικόνα: Ο λαοφίλητος που μοίραζε αγκαλιές στην ηλιόλουστη προκυμαία έδωσε τη θέση του στον φρουρούμενο πρωθυπουργό που χοροστατούσε σε νεκρή πόλη. Ανάποδο ήταν, κυρίως, το ρεπερτόριο.
Στη ΔΕΘ ακούστηκε μόνο ο μακρινός απόηχος των πανηγυρισμών και των διωκτικών απειλών της Ιθάκης. Η ατζέντα ήταν μεν η ίδια, αλλά ζαχαρωμένη. Ο Τσίπρας έμοιαζε να έχει βάλει τον πολεμοχαρή εαυτό του σε καταστολή. Μόνο κάτι αμάσητα ψίχουλα σαρκασμού για τους αντιπάλους του –δηλαδή τη Ν.Δ. και τα media– έπεσαν από το στόμα του στη συνέντευξη της Κυριακής.
Η δεύτερη πρωτοτυπία ήταν ότι, σε μεγάλο βαθμό, τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός φαίνονται στοχευμένα στην πρώην μεσαία τάξη – την τάξη που μπορούσε να διακρίνεται ως μεσαία προτού κλειστεί στη μέγκενη των φόρων και των κατρουγκάλειων ασφαλιστικών εισφορών. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τσίπρας υπόσχεται σωτηρία από βάρη που ο ίδιος επέβαλε. Είναι όμως η πρώτη φορά που απευθύνεται στα θύματα της πολιτικής του – η πρώτη φορά που, αντί να τα αντιμετωπίζει ως θεμιτούς ταξικούς στόχους, επιχειρεί προεκλογικά να τους πουλήσει μέριμνα.
Αυτές οι επιλογές –του ύφους και της χημείας του πακέτου– θα μπορούσαν να έχουν προκύψει από τη διαπίστωση ότι στον ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται κάτι περισσότερο από τη συσπείρωση των ήδη προσηλυτισμένων, που επιτυγχάνεται με τον διχασμό. Αν εννοεί να παραμείνει ως σταθερά του πολιτικού συστήματος, το κυβερνών κόμμα πρέπει να κρατήσει ερείσματα στο Κέντρο.
Θα μπορούσε επίσης να εικάσει κανείς ότι η στάση της ΔΕΘ θεραπεύει την παλιά, κι ακόμη χαίνουσα, αντίφαση: Ο Τσίπρας αποφάσισε να πάψει να υποσκάπτει την κανονικότητα που ευαγγελίζεται με υποτροπές στην αντιμνημονιακή πολεμική.
Ακόμη κι αν ήταν μελετημένη, τίποτε στην προϊστορία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει ότι η τακτική της ΔΕΘ θα μακροημερεύσει. Οχι μόνο επειδή ο συριζαϊκός σχεδιασμός ήταν πάντα υποτελής της συγκυρίας και απότοκος του τσιπρικού βολονταρισμού. Αλλά και επειδή ο πρωθυπουργός ομολόγησε την περιφρόνησή του για το ζωτικότερο διακύβευμα της –τρόπος του λέγειν– «μεταμνημονιακής» Ελλάδας: Είπε ότι δεν τον προβληματίζει το γεγονός ότι η χώρα δεν μπορεί να δανειστεί. Νομίζει ότι γι’ αυτό φταίνε η Τουρκία και η Αργεντινή. Νομίζει ότι είμαστε καβατζωμένοι.
Αυτή η απατηλή πίστη –η ύστατη αυταπάτη– είναι η περισσότερο ενδεικτική από όσα ακούστηκαν στη ΔΕΘ. Ενδεικτική για το πώς ο Τσίπρας θα διανύσει τους (οκτώ) μήνες που του απομένουν. Και για το ποια χώρα θα παραδώσει. Αψηφώντας τα επιτόκια, δίνει στον εαυτό του το περιθώριο να κινηθεί σαν να μην τον βλέπουν. Σαν να μπορούσε να κουκουλωθεί με τη μαξιλαροθήκη.