Τον καιρό που υπηρετούσε ως διπλωμάτης σε καυτά ή «παγωμένα» πόστα, όπως της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και της Ουάσιγκτον, ο τέως Ιταλός πρέσβης Στέφανο Μπενάτσο προσπαθούσε, μας λέει, να «ρίξει γέφυρες». «Σε χώρες που δεν ήταν εύκολες πολιτικά προσπαθούσα να οικοδομήσω μια γέφυρα επικοινωνίας μέσω π.χ. του πολιτισμού. Το ίδιο κάνω και τώρα με τη φωτογραφία – προσπαθώ να χτίσω γέφυρες με την πολιτιστική κληρονομιά μας και τη μνήμη που χάνεται», λέει ο κ. Μπενάτσο στην τηλεφωνική επικοινωνία μας.
Η μνήμη που προσπαθεί να διατηρήσει ο 69χρονος Ιταλός σβήνει σταδιακά μέσα στη θάλασσα.
Σε λίγο η θάλασσα θα καταπιεί και το τελευταίο ίχνος από ένα ναυάγιο στη Χάλκη που φωτογράφισε ο Στ. Μπενάτσο.
Επειτα από μια μακροχρόνια καριέρα στο ιταλικό διπλωματικό σώμα, ο Στέφανο Μπενάτσο αποφάσισε το 2012 να αλλάξει ζωή, όπως λέει, και να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο φωτογραφίζοντας παροπλισμένα και μισοβυθισμένα σκάφη και ψαράδικα καΐκια προσπαθώντας παράλληλα να ευαισθητοποιήσει το κοινό για μια ναυπηγική τέχνη που χάνεται. «Τράβηξα την πρώτη μου φωτογραφία ναυαγίου στη Νότια Αμερική στην ηλικία των 20 ετών. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τη σημασία εκείνης της φωτογραφίας. Στα χρόνια που πέρασαν κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η μνήμη, μέσα από τις φωτογραφίες μου προσπαθώ να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη των ανθρώπων που συνδέονται με ένα πλοίο, όχι μόνο τους ταξιδιώτες αλλά τους ναυπηγούς, τους ψαράδες, τους ναύτες, τους αφανείς ανθρώπους που δεν θα δεις ποτέ να αναφέρονται σε κάποιο βιβλίο Ιστορίας», μας λέει.
Τα παροπλισμένα καΐκια είναι ανάμεσα στα θέματα του φωτογράφου.
Στην έκθεση «Duty of Memory» που εγκαινιάζεται απόψε στη Δημοτική Πινακοθήκη του Πειραιά, ο κ. Μπενάτσο παρουσιάζει φωτογραφίες ναυαγίων από όλο τον κόσμο και μια μεγάλη σειρά ελληνικών σκαριών που καταστράφηκαν ή εγκαταλείφθηκαν, με τη συνεργασία του Ελληνικού Συνδέσμου Παραδοσιακών Σκαφών. Από τις φωτογραφίες του λείπει η ανθρώπινη παρουσία, αλλά μη σας ξεγελάει η μελαγχολική διάθεσή τους. Τουλάχιστον, σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, η ματιά του είναι αισιόδοξη, καθώς αποτυπώνει σκαριά που παραμένουν με κάποιον τρόπο στην επιφάνεια της θάλασσας και δεν έχουν βυθιστεί στον πυθμένα της. «Οι εικόνες μου δεν είναι ένα μαυσωλείο καραβιών, ένα ταφικό μνημείο, αλλά συμβολίζουν τη ζωή που υπήρχε κάποτε στο συγκεκριμένο ναυάγιο. Τα βυθισμένα ναυάγια συνήθως υποδηλώνουν ότι χάθηκαν ανθρώπινες ζωές, ενώ τα άλλα συνήθως σημαίνει ότι εκπλήρωσαν τον σκοπό τους», σημειώνει. Ο κ. Μπενάτσο ήρθε τη χώρα μας τον περασμένο Απρίλιο και Ιούλιο και με τη βοήθεια του Συνδέσμου Παραδοσιακών Σκαφών επισκέφθηκε και φωτογράφισε ξύλινα καΐκια την ώρα που παραδίδονται για διάλυση έναντι αμοιβής από την Ε.Ε. Πάντως, το κοινό στοιχείο που συνδέει τα σκάφη και τους ναυτικούς σε όλες τις χώρες που επισκέφθηκε είναι ένα, μας λέει: «Ο σεβασμός στη θάλασσα, μπροστά της είμαστε ένα τίποτα».
Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, έως 30 Σεπτεμβρίου.