Aλλη μία θεατρική σεζόν που τα έχει όλα. Πολυμορφία, ομάδες που απλώνονται παντού, νέους παραγωγούς, σκηνές που αλλάζουν χέρια, άλλες που επεκτείνονται, κάποιες απρόσμενες συναντήσεις, δάνεια από τη λογοτεχνία, σίγουρες επαναλήψεις που ενισχύουν την έλλειψη φυσιογνωμίας των τελευταίων χρόνων, αλλά και μια διάθεση να καλυφθούν όλα τα γούστα του κοινού.
Η χειμερινή σεζόν ξεκινάει την ερχόμενη εβδομάδα με τις επαναλήψεις των παραστάσεων που ξεχώρισαν – μια ασφαλής τακτική για αρχή. Μετά τον Οκτώβριο αρχίζει το κυνήγι της πρεμιέρας με τις νέες παραγωγές, που έχουν από κλασικά έργα, σύγχρονα, βιογραφίες, μουσικές παραστάσεις και ό,τι μπορεί να χωρέσει σε μια σεζόν η οποία φαίνεται ότι πάλι θα ξεχειλώσει μέχρι το τέλος της. Κάποιοι από τους ανθρώπους του θεάτρου προβλέπουν ότι θα φτάσουμε πάλι τις 1.500 παραγωγές.
Οικονομικές σε πολλές περιπτώσεις, χωρίς μεγάλο ρίσκο, προτάσεις που ετοιμάζονται για να δοκιμαστούν για ένα μήνα, κι αν είναι τυχεροί οι δημιουργοί τους, ίσως έχουν μεγαλύτερη διάρκεια, με πολλούς νέους ηθοποιούς πάλι να βολεύονται με ποσοστά ή ό,τι περισσέψει προκειμένου να ξεχωρίσουν στον χώρο. Οι πιο τυχεροί έχουν μισθό, αλλά για να τα βγάλουν πέρα αναγκάζονται να εργαστούν και τα γνωστά Δευτερότριτα ή να σκηνοθετούν άλλες παραγωγές.
Οι επιχορηγήσεις βοηθούν κάποιους (81 σχήματα), αλλά καλό είναι να προσέξουμε τις παρατηρήσεις της αρμόδιας γνωμοδοτικής επιτροπής του υπουργείου Πολιτισμού, που διαπιστώνει μεγάλο κατακερματισμό των καλλιτεχνικών δυνάμεων στο ελληνικό θέατρο, υπογραμμίζοντας ότι «ένας τέτοιος κατακερματισμός βλάπτει το θέατρό μας μακροπρόθεσμα και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ριζικά».
Από τις προτάσεις που υποβλήθηκαν, δεν χρηματοδοτήθηκαν σχήματα τα οποία δεν διαθέτουν σαφή καλλιτεχνικό πυρήνα αλλά και όσοι δεν ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους (άλλα παρουσίαζαν και άλλα έπρατταν). Φαίνεται επίσης ότι αρκετά σχήματα, ακόμη και καλά, δεν είναι εν τέλει κατασταλαγμένα να εστιάσουν στην έρευνα με νέες σκηνικές και δραματουργικές αναζητήσεις αλλά περιορίζονται σε επικοινωνιακές λάμψεις. Ατολμοι και ως προς τις συμπράξεις με άλλους θιάσους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τομέα στον οποίο θα έπρεπε να εργαστούν εδώ και χρόνια και ειδικά με την κρίση.
Στα θετικά είναι το ενδιαφέρον για την ελληνική δραματουργία, ότι ενισχύθηκαν σχήματα που θα απασχολήσουν αρκετούς ηθοποιούς. Για πολλούς θετικό ήταν ο αριθμός των χρημάτων. Δόθηκαν καλά χρήματα και όχι ψίχουλα σε πολλούς όπως πέρυσι.
Ωστόσο, θέατρο δεν είναι μόνο τα επιχορηγούμενα σχήματα. Στο σύνολό του –αν προσέξει κανείς τον φετινό θεατρικό χάρτη– μοιάζει να διαγωνίζεται για τις εντυπώσεις. Δεν αρκεί το ανέβασμα αμέτρητων παραστάσεων. Πρέπει να δούμε βαθύτερα τι συμβαίνει στο ελληνικό θέατρο, εκεί όπου η πρωτοτυπία σμίγει με την ατολμία, η υπερπροσφορά με τη σύγχυση, η καινοτομία με την παρεξήγηση. Να δούμε τι θα βγει απ’ όλα αυτά.
Στο μεταξύ, σε λίγες ημέρες ξεκινάει η σεζόν με τα «Μαθήματα πολέμου», μια δουλειά του Δημήτρη Λιγνάδη που επαινέθηκε και επαναλαμβάνεται στο Μέγαρο Μουσικής, το «Ευχαριστημένο» της Μαρίνας Καραγάτση στο Πορεία, τον «Αρίστο» (από τον «Γύρο του θανάτου», για τον «Δράκο του Σέιχ Σου», του Θωμά Κοροβίνη) στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, τον «Φεγγίτη» του Ντέιβιντ Χέαρ στο Εμπορικόν με τον Δημήτρη Καταλειφό και τη Λουκία Μιχαλοπούλου, τον «Φάρο» του Φέρσον που ανέβασε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στο Θέατρο Αθηνών, το «Στέλλα, κοιμήσου» του Γιάννη Οικονομίδη, που θα δούμε φέτος στο «Τζένη Καρέζη», και πολλές ακόμη επαναλήψεις.