Παλιότερα, η ανεύθυνη ψηφοθηρική τακτική των παλαιοκομματικών κυβερνήσεων, να μην κάνουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στο θέμα των συντάξεων και χάσουν εκλογική πελατεία, είχε δύο φάσεις. Στην πρώτη φάση ανέθεταν το ασφαλιστικό σε μια «Επιτροπή Σοφών». Ολες οι επιτροπές, ακόμα και αυτές της ΓΣΕΕ, αποφαίνονταν ότι είναι απαραίτητες οι μεταρρυθμίσεις. Στη δεύτερη φάση, οι κακές επιτροπές λοιδορούνταν και οι καλές κυβερνήσεις δήλωναν πως τίποτα δεν θα αλλάξει. Και έτσι διώξαμε τους επενδυτές και οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία.
Τώρα μας κυβερνούν άνθρωποι που είναι νέοι και που διαθέτουν ηθικό πλεονέκτημα. Που για να πάρουν δανεικά από τους Ευρωπαίους, ψήφισαν νόμο που μειώνει ακόμα μία φορά τις συντάξεις. Και που τώρα αναζητούν τρόπο για να παραβιάσουν τον νόμο που ψήφισαν: ίσως με κάποια αντιπαροχή στους Ευρωπαίους (φιλοξενία μεταναστών;). Ετοιμα είναι και τα «ισοδύναμα», που είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα, αποτέλεσμα της καταστροφής της μεσαίας τάξης. Ως κακό θα παραμείνει μόνο το ΔΝΤ που δεν εξαρτάται από ψηφοφόρους. Εφαρμόζουν δηλαδή την ίδια ανεύθυνη ψηφοθηρική τακτική των παλαιοκομματικών κυβερνήσεων με τον ίδιο παλαιοκομματικό στόχο και αυτοί: να μη χάσουν εκλογική πελατεία. Και έτσι διώχνουμε τους επενδυτές και θα οδηγηθούμε μοιραία σε νέα χρεοκοπία.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η δαπάνη για συντάξεις αυξήθηκε από 14,8% του ΑΕΠ το 2010 σε 17% σήμερα, καθώς οι συντάξεις μειώθηκαν λιγότερο από όσο μειώθηκε το ΑΕΠ. Η δαπάνη αυτή είναι πολύ πιο πάνω από οποιασδήποτε άλλης χώρας του ΟΟΣΑ (μ.ο. 8%), ενώ οι εισφορές καλύπτουν λιγότερο από τις μισές υποχρεώσεις. Το ασφαλιστικό σύστημα απομυζά το ένα πέμπτο των φορολογικών εσόδων, ενώ λείπουν βασικές προμήθειες από τα νοσοκομεία και τις μεταφορές (Μιράντα Ξαφά). Και επειδή οι συντάξεις όλο και θα αυξάνονται (λόγω γήρανσης), ενώ το ΑΕΠ παραμένει στάσιμο (ελλείψει επενδύσεων), οι συντάξεις θα τρώνε όλο και μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ. Χρωστάμε λοιπόν σ’ αυτή την κυβέρνηση των νέων την απόδειξη ότι η νεαρή ηλικία δεν αποτελεί από μόνη της πλεονέκτημα. Ή, μάλλον, χρωστάμε μόνο την επιβεβαίωση. Την απόδειξη μας την έδωσαν πρώτοι οι ναζί. Το1933, όταν πήραν την εξουσία, ο Γκέμπελς ήταν 35 ετών, ο Αλμπερτ Σπέερ 27, ο Αϊχμαν 26, ο Γιόζεφ Μένγκελε 21, ο Χίμλερ και ο Χανς Φρανκ 33. Ο Γκέρινγκ –ένας από τους μεγαλύτερους– μόλις είχε πατήσει τα σαράντα.