Η φωτιά κύκλωσε τη ζωή με τον επώδυνο εναγκαλισμό του ανθρώπινου πόνου. Η πολυδιάσπαση των γεγονότων, των ρεπορτάζ, των αναρτήσεων, οι εμψυχωτικές εκδηλώσεις ανθρώπινης συμπαράστασης, όπως επίσης και οι πράξεις της μικροψυχίας, όλα συνέκλιναν σε μία και μοναδική, σύνθετη συζήτηση. Μπορεί, άραγε, η τραγωδία να γίνει κατανοητή ή είναι απλώς μία εμπειρία που συμπυκνώνεται στον χρόνο; Είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε ένα βαθύτερο νόημα; Και μήπως δεν θα έπρεπε να απομακρύνουμε το πέπλο και να συνδέσουμε τα σημεία με τις καθημερινές τραγωδίες ζωής στην Ελλάδα;
Πώς αισθάνεται κάποιος; Πώς αντιδρά; Πώς μπορεί κάποιος να φιλοσοφήσει πάνω στην τραγωδία; Πώς μπορούμε να καταλάβουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς; Ως άτομα; Ως κοινότητα; Ως κοινωνία; Ως χώρα; Ως έθνος; Ποιο είναι το καθήκον μας; Μπορούμε να δούμε την καθημερινότητά μας ως κάτι κοινό; Αυτό όμως δεν θα έμοιαζε με προϊόν υποκρισίας;
Αυτή η φωτογραφική δουλειά είναι μια προσπάθεια αποκάλυψης της αληθινής και ουσιαστικής σημασίας της τραγωδίας. Είναι μία πράξη αποκρυπτογραφική που είναι αναγκαία για να δώσει νόημα στον πόνο που παραμένει μοναχικός. Είναι ηθικό καθήκον να προσπεράσουμε, να κατανοήσουμε πλήρως και εντέλει να απορρίψουμε τις θορυβώδεις κοσμοθεωρίες για την ανθρώπινη φύση αλλά και για τη δική μας συμμετοχή και εμπειρία. Είναι αναγκαίο να αποδεχθούμε το ευάλωτο του πεπερασμένου εαυτού.
Η τραγωδία είναι ένας διαρκής κύκλος με πληθώρα μορφών. Η κερματισμένη τραγωδία –αν και στέρεα εδραιωμένη σε μία μυωπική κοσμοθεώρηση– μπορεί να προσφέρει κάτι ελπιδοφόρο αν προτάξει κανείς το ηθικό χρέος. Μια τραγωδία τέτοιου μεγέθους μάς παρέχει τον φανό της αλήθειας και δρα ως καταλύτης για να ξεπεράσουμε τις σκοτεινές στιγμές της ανθρώπινης συνθήκης.
* O κ. Αlexander Moldow είναι συνεργάτης του φωτογράφου Παναγή Χρυσοβέργη. Εχει σπουδάσει φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες.