Η διαφορά τους με τους «παλιούς» δεν βρίσκεται στο «ηθικό πλεονέκτημα», όπως ασκόπως επαναλαμβάνουν σαν κομμένες κεφαλές. • Ως προς το ήθος, όπως και στην κομματική «χρήση» του κράτους, τάλε κουάλε με τους «παλιούς» είναι οι ψευδοριζοσπάστες. • Η διαφορά βρίσκεται στον κυνισμό· στην αν-αισχυντία. • Οι «παλιοί», για παράδειγμα, προσπαθούσαν να κρύψουν κάποτε ότι διόρισαν στο άψε σβήσε μια «ευνοούμενη» στη μέση εκπαίδευση για να την αποσπάσουν αμέσως σε κάποιο υπουργείο • κι από εκεί κατευθείαν στην ΕΡΤ, παρά τω προέδρω κι υπό την «αιγίδα» του, • όπου σε λίγο σχεδόν διοικούσε «αντ’ αυτού» το παντοδύναμο τότε ίδρυμα. • Τούτοι εδώ δεν κρύβουν ότι έκαναν υπουργό μια νεαρή την οποία διόρισαν ως «καθαρίστρια» για να την καθίσουν εν τω άμα σε «ευγενέστερες» καρέκλες κι αποκεί αστραπιαία σε κυβερνητικούς θώκους. • Οχι μόνο δεν αισχύνονται, καμαρώνουν κιόλας. • Η αναισχυντία είναι το «πλεονέκτημά» τους. • Ξέρουν σε ποιους καιρούς ζουν και σε ποια λαμογιοκοινωνία απευθύνονται. •
«Για να κοιμόμαστε λίγο παραπάνω». • Γι’ αυτό «συνέλαβε» ο Γαβρόγλου την «ιδέα» να αρχίζουν τα σχολεία μία ώρα αργότερα – στις 9. • Ποιος άλλος από μια κυβέρνηση–καφενείο εκ καφενοβίων απαρτιζόμενη και καφενειακώς λειτουργούσα θα συνελάμβανε ποτέ μια τέτοια «ιδέα». • Η απορία είναι τι άραγε φοβήθηκαν και μετέθεσαν για του χρόνου τον μπουναμά «μια ώρα ύπνος παραπάνω». •
Από κουρέλια και ρεταλάκια είναι φτιαγμένο το «Οραμα» που διακατέχει τον Τσίπρα «τώρα που βγήκαμε απ’ τα μνημόνια». • Κάτι άρχισε να λέει σχετικά στο σαλονικιώτικο σόου του • αλλά είναι φαίνεται τόσο ισχυρό αυτό το Οραμα, που σε λίγο δεν το θυμόταν ούτε ο λογογράφος του. • Εδώ, μόλις που κατόρθωσαν να συρράψουν μια άθλια σούμα υποσχέσεων και παροχών • –αλλά φτου κακά η «παροχολογία» βεβαίως. • Κι όσον αφορά την Ανάπτυξη, την Παραγωγή, τις Επενδύσεις, • ε, γι’ αυτά υπάρχει κι εκείνη η παρτσακλή έκθεση ιδεών για την «Ολιστική Ανάπτυξη». • Τι κούραση. • Τι κουρασμένη κατάσταση. • Ξεπνοημένη, σερνάμενη… •
Πολλή αναποδιά αυτό το καλοκαίρι. • Αφού ούτε καν οι αναγνωστικές επιλογές μου ευτύχησαν. • Είπα να διαβάσω λίγη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία • και διάλεξα τέσσερα-πέντε βιβλία. • Γνωστών ή και πολύ γνωστών σύγχρονών μας συγγραφέων. • Τι φλυαρία, τι σπατάλη λέξεων, τι λίγο «διάφορο» από τόσες πολλές σελίδες – έως και «τούβλο» καθένα βιβλίο. • Μια ενδιαφέρουσα ιδέα εδώ, • ένα θέμα με ψαχνό, που όμως διασπάται από «κοινωνικοπολιτικά» σχόλια σαν άρθρα επικαιρότητας στις εφημερίδες – κι εξαερώνεται. • Ενα «υποσχόμενο» πρόσωπο εκεί, μισοφευγάτο και χαρισματικό, που θαλασσοδέρνεται μέσα σε σελίδες ευθυμογραφίας κι «αγγελοκρουσμάτων», • ώσπου όλα να τελειώσουν σα μια σαπουνόφουσκα που σκάει. • Ενα φιλόδοξο εγχείρημα εκεί, να «ειπωθεί κάτι» για μια παλιότερη εποχή μας, • όπου είτε η αδυναμία να συντεθεί ένα ετερόκλητο υλικό σε ενιαία μυθιστορηματική δομή • είτε η αποτυχημένη προσπάθεια για μια «νεωτερική» δομή, • οδηγούν σ’ ένα αποσπασματικό κι άνευρο αποτέλεσμα • το οποίο μάλιστα εκθέτει και τον τίτλο του βιβλίου. • Διότι όταν το τραγούδι δεν «τραγουδάει», • αλλ’ άχαρα κι αδικαίωτα δανείζει εδώ κι εκεί κάποιους στίχους του, • τι θες και το επικαλείσαι; • Τέλος πάντων, δικαιώθηκα τουλάχιστον διαβάζοντας το βιβλίο «Είμαστε αστρόσκονη – Σύμπαν, μια ιστορία δίχως τέλος» του εκλεκτού μας αστροφυσικού Διονύση Π. Σιμόπουλου (Μεταίχμιο), • το οποίο έβαλε σε τάξη και συμπλήρωσε κάποιες σκόρπιες γνώσεις που είχα για το… χάος ολόγυρα. • (Με το «ένδον» τι θα γίνει). •
«Είμαστε αστρόσκονη» μεν, που γυροφέρνει στην Ελλάδα όμως. • Δύσκολο να προκύψει εδώ κάτι νέο • –κάτι σαν Οραμα.