Οταν δημοσιεύονται τα αποτελέσματα επιστημονικών μελετών, το τελευταίο που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι το πολιτικό και θρησκευτικό φρόνημα των μελετητών, το οικογενειακό τους δέντρο ή ποιος παπάς τούς βάφτισε και ποιος νουνός τούς έδωσε το όνομά τους. Η επιστημοσύνη τους μας ενδιαφέρει, πώς την απέκτησαν και πώς την υπηρετούν. Αν έχουν δείξει ότι μεροληπτούν, ότι νοθεύουν την κρίση τους για να οδηγηθούν σε πορίσματα προκάτ, δικαιούμαστε να είμαστε επιφυλακτικοί. Διαφορετικά, οφείλουμε να εγκύψουμε στις σκέψεις και στα συμπεράσματά τους, χωρίς να παραιτηθούμε από το δικαίωμα της κριτικής. Καμία μελέτη άλλωστε δεν είναι η απόλυτη αλήθεια.
Φαίνεται όμως ότι είμαστε βαφτισμένοι στην κολυμπήθρα της καχυποψίας και της πονηρής αναγωγής: από το ένα «άρα» στο επόμενο και το μεθεπόμενο, αυθαίρετα, χωρίς λογική σύνδεση μεταξύ τους, χωρίς ηθικό ειρμό. Τυπικό παράδειγμα η ανάρτηση του κ. Π. Πολάκη στο φέισμπουκ (καλά, τόσοι αποσπασμένοι, μετακλητοί κ.ο.κ. στα υπουργεία, γραμματέα δεν έχει ο της Υγείας, να του πει λ.χ. ότι οι τρεις τελείες, τα αποσιωπητικά, είναι τρεις, όχι όσες προλαβαίνει να χτυπήσει το χέρι μας για να εικονογραφήσει την πυκνή σκέψη μας;): «Συνολάκης….. Μάλιστα…… Μετά Χριστόν προφήτης… Με το κύρος το βαφτιστηριού Μητσοτάκη, του μέλους του ΔΣ του Ιδρύματος Μητσοτάκη και τοποθετημένος, από το Μητσοτάκη, στο ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Θαλάσσιων Ερευνών….». Μάλιστα. Ο Συνολάκης είναι βαφτιστήρι του Μητσοτάκη, άρα είναι μητσοτακικός εκ κολυμβήθρας, άρα ό,τι κι αν πει είναι μεροληπτικό, υπαγορευμένο, άρα κατάρα στον ψεύτη. Φοβάμαι ότι ο Μαρξ δεν θα ακολουθούσε τόσο κοπιαστικές φιλοσοφικές διαδρομές. Τα πόρισμα του καθηγητή Φυσικών Καταστροφών Κώστα Συνολάκη και των συνεργατών του (όλοι βαφτιστήρια του Μητσοτάκη;) δεν προέκυψε εξ επιφοιτήσεως. Το ίδιο ισχύει και για τα αναμενόμενα πορίσματα άλλων επιστημονικών επιτροπών, καθώς και της Δικαιοσύνης. Με τις γνώσεις του ο καθένας, θα κρίνει και θα συγκρίνει, προσπαθώντας να ελέγξει την προκατάληψή του. Το ότι οι κάτοικοι του Ματιού θα μπορούσαν να απομακρυνθούν σε 57 με 83 λεπτά είναι σοβαρή επιστημονική υπόθεση, βασισμένη κυρίως σε προσομοιώσεις. Το ότι θα σώζονταν πολλοί από τους 99 νεκρούς μας, έστω με αυθαιρέτως φραγμένες τις εξόδους προς τη θάλασσα, αν η κρατική μηχανή είχε δουλέψει χωρίς αργοπορία, με σχέδιο εκκένωσης και με καλύτερο συντονισμό, δεν είναι υπόθεση. Είναι τραγική βεβαιότητα.