Σεπτεμβριανά 21ου αιώνα

2' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Το 1452, οπλουργός, χύτης κανονιών, ουγγροβλαχικής καταγωγής χριστιανός, ονόματι Orban, προσέφερε τις υπηρεσίες του στον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο έναντι χαμηλοτάτης αμοιβής, που επιπλέον δεν καταβαλλόταν εγκαίρως. Οι νόμοι της αγοράς τον ώθησαν στο αντίπαλο στρατόπεδο, του Μωάμεθ Β΄ του Πορθητή. Και κατασκεύασε εντέλει το κανόνι, τα βλήματα του οποίου –ογκώδεις πέτρες– συνέθλιψαν τα τείχη της Πόλεως και αλώθηκε η πρωτεύουσα της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας από τα στίφη του Ισλάμ.

Σήμερα ένας άλλος Ούγγρος, πρωθυπουργός της χώρας του, ο Viktor Orban, ηγείται εκστρατείας για την έγερση τειχών περί την χριστιανική Ευρώπη –ή εν πάση περιπτώσει περί την χώρα του– για να αναχαιτίσει την είσοδο των μουσουλμάνων προσφύγων. Το εγχείρημά του προκάλεσε βίαιη αντίδραση του Ευρωκοινοβουλίου. Ως φαίνεται, ό,τι και εάν επιχειρήσει Ούγγρος ονόματι Oρμπαν, επισύρει τη γενική κατακραυγή, ως επικίνδυνος διά την εκάστοτε καθεστηκυία αντίληψη πραγμάτων.

Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας δύο δραματικών γεγονότων τον 21ο αιώνα. Η τρομοκρατική επίθεση της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης και στο Πεντάγωνο, στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, ανέδειξε μια νέα απειλή, καθ’ όσον αφορά τα θέματα της εσωτερικής ασφάλειας.

Η κατάρρευση της Lehman Brothers, πριν από δέκα χρόνια –στις 15 Σεπτεμβρίου 2008– συνέτριψε την αυταπάτη της αενάου ευημερίας που εικάζετο ότι εξασφαλίζει το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα. Θεώρησαν οι ηγέτες μας, στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, ότι κατόπιν ενεργειών τους «απορρόφησαν» τις τραγικές συνέπειες των Σεπτεμβριανών του 2001 και του 2008. Ουδέν αναληθέστερον. Η εμπιστοσύνη των πολιτών στο σύστημα κλονίσθηκε δραματικά.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες αναδείχθηκε πρόεδρος ο ευρύτατα αντισυστημικός κ. Ντόναλντ Τραμπ, που έχει στόχο να αποδομήσει όλα όσα οικοδόμησαν οι αμέσως προηγούμενοι πρόεδροι των ΗΠΑ –Μπιλ Κλίντον, Τζορτζ Μπους ο νεότερος, Μπαράκ Ομπάμα– και μαζί με αυτούς το αμερικανικό κατεστημένο που ανέδειξαν.

Στην Ευρώπη, ασήμαντοι πυρήνες ακραίων οργανώσεων άρχισαν να έχουν διαρκώς και μεγαλύτερη απήχηση στις κοινωνίες των εθνικών κρατών. Στον ανήσυχο και ευφάνταστο Νότο ανεδείχθη μια «ριζοσπαστική Αριστερά», ό,τι και αν νομίζουν οι οπαδοί της πως σημαίνει αυτό. Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, στην Ισπανία οι Ποδέμος, στην οπερετική Ιταλία το Κίνημα 5 Αστέρων. Στον Βορρά –ή μάλλον στην υπόλοιπη Ευρώπη– αναδύεται μια εθνικιστική Δεξιά – παρέλκει φυσικά η απαρίθμηση των κρατών, διότι τα περιλαμβάνει σχεδόν όλα. Παράγωγο αυτής της διαδικασίας είναι ο Βίκτορ Ορμπαν στην Ουγγαρία ή ο Αλέξης Τσίπρας εν Ελλάδι και οι ηγέτες του κυβερνητικού συνασπισμού στην Ιταλία.

Το 1848, ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ προειδοποιούσε τη γαλλική Εθνοσυνέλευση ότι «καθόμαστε πάνω σε ένα ηφαίστειο» και τον άκουγαν απαθείς. Και ξέσπασαν απανταχού επαναστάσεις. Το ευρωπαϊκό σύστημα βρήκε εκ νέου την ισορροπία του, αλλά προηγουμένως εσαρώθη. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο σήμερα παρακολουθεί τις εξελίξεις και ανησυχεί, ωσάν αυτός να είναι ο ρόλος του. Απλώς αμύνεται, δεν εννοεί να αλλάξει – ασφαλής τρόπος για να χαθεί μια μάχη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή