Ισχύει για τον ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο πρωθύστερο που ίσχυσε για τους Πρωτόπλαστους. Ο Αδάμ και η Εύα έπρεπε πρώτα να φάνε από «το δέντρο του καλού και του κακού» και να μάθουν πως η ανυπακοή στις εντολές του θεού είναι «κακή», ώστε να μη φάνε από το συγκεκριμένο δέντρο κι αρχίσουν, έπειτα, να καλύπτουν τη γύμνια τους με φύλλα συκής. Ομοίως, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε πρώτα να γευθεί τις αυταπάτες μιας Aριστεράς που κυβερνά σε συνθήκες ακμαίου καπιταλισμού, ώστε να μάθει ότι αυτός είναι ο ρόλος της Σοσιαλδημοκρατίας – στην οποία θέλει πλέον να μεταβληθεί, καλύπτοντας τη γύμνια του με το να συνεχίζει να τη λοιδορεί.
Αντίθετα με τους Πρωτόπλαστους, πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να ισχυρίζεται ότι δεν έχασε την αδαμιαία του αθωότητα. Κάτι που του επιτρέπει να συγκυβερνά με την ακροδεξιά, να προσεταιρίζεται τα πιο συντηρητικά στελέχη της Ν.Δ. ή του ΠAΣOΚ και να θεωρεί ότι έτσι μεταλλάσσεται σε ευρείας αποδοχής Σοσιαλδημοκρατία και παράλληλα διατηρεί την καθαρόαιμη αριστεροσύνη του. Αποκρούει με βδελυγμία το σχόλιο του κ. Βορίδη, περί «ελαττωματικών» ιδεών της Aριστεράς. Παράλληλα, όμως, το επιβεβαιώνει απολύτως, αφού οι αλλοπρόσαλλες αναμείξεις δεν άφησαν καμιά αριστερή ιδέα του κόμματος ανόθευτη, πέρα από τη μετατροπή της δημόσιας τηλεόρασης σε κομματικό όργανο κι από εύνοιες προς μέλη και οπαδούς του.
Αλλά όταν βρίσκεται η Αριστερά στην εξουσία, ευνοιοκρατία και κάθε άλλος αμοραλισμός μεταμορφώνονται σε αναγκαία στάδια προς επίτευξη της οικουμενικής ευδαιμονίας. Δίκες της Μόσχας, Σύμφωνα Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, ολοκληρωτισμός και γενική ανέχεια εξαγνίζονται εν ονόματι ενός λαμπρού μέλλοντος. Κάθε λογική επιχειρηματολογία χρησιμοποιείται ως απολογητική των «προλεγομένων της πίστης», όπως για τον Θωμά Ακυινάτη όφειλε να κάνει η φιλοσοφία – να δικαιώνει, δηλαδή, την ύπαρξη και τις ιδιότητες του Θεού.
Ακούγοντας λ.χ. τις άκρας αντικειμενικότητας εκπομπές της ΕΡΤ, μαθαίνει κανείς ότι η συμμετοχή πολιτικών όπως ο κ. Γεωργιάδης σε ηγετικές θέσεις στη Ν.Δ., καίτοι οι ίδιοι πολιτικοί κακολογούσαν αισχρά αυτή την παράταξη κατά το παρελθόν, μετατρέπει τη Ν.Δ. σε «ετοιμόρροπο συνονθύλευμα». Την επομένη του τελευταίου ανασχηματισμού, ωστόσο, η υπουργοποίηση της κ. Παπακώστα, παρά τις δικές της παλιότερες ύβρεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δικαιώθηκε με το εξής έξοχο επιχείρημα: «Αυτά συμβαίνουν στην πολιτική, κανείς δεν κολλά στο παρελθόν, άλλωστε και η Ν.Δ. έχει τον κ. Γεωργιάδη»! Τη μια στιγμή η σύμπραξη με χθεσινούς υβριστές αποτελεί τεκμήριο επικείμενης διάλυσης, την άλλη μια κανονικότητα. Σε πνεύμα διαλεκτικής που μοιάζει πολύ με θεολογία, το ασύστατο γίνεται αυταπόδεικτο, ενώ οι αντιφάσεις του παρόντος «εκλειαίνονται» (όπως αγαπά να λέει ο κ. Δημήτρης Σεβαστάκης) από το γυαλόχαρτο με το οποίο η Αριστερά σμιλεύει το μέλλον.
Στα πρώτα χρόνια της ΕΣΣΔ ο συγγραφέας Βσέβολοντ Ιβανόφ πήγε στην υπό οικοδόμηση αυτοκινητοβιομηχανία της πόλης Γκόρκι, ώστε να ζήσει από κοντά τον μόχθο του προλετάριου και να τον περιγράψει. Οι εργάτες τον περιγέλασαν επειδή το βιβλίο του, όπως τους εξήγησε, θα κυκλοφορούσε σε ένα-δυο χρόνια. «Ως τότε», του είπαν, «οι δυσκολίες που βλέπεις δεν θα υπάρχουν. Καλύτερα να γράψεις από τώρα για το μέλλον, όπου κάθε δυσκολία θα έχει εξαλειφθεί».
Αυτό είναι που κάνει την Αριστερά «ακατατρόπωτη». Καμιά μομφή δεν την αγγίζει, αφού όλα κρίνονται από τις επιδιώξεις της, όχι από τις επιδόσεις της. Καθώς διατηρεί τη μόνιμη πεποίθηση ότι έχει «την Ιστορία με το μέρος της», κάθε διάψευση ελπίδων είναι απλή αναβολή, κάθε καταφανής ψευδολογία είναι έντιμη υπόσχεση που την ανέτρεψε η σκληρότητα των αντιπάλων, κάθε αποδοχή άγριας εκμετάλλευσης είναι προσωρινός συμβιβασμός. Η Ιστορία θα δικαιώσει τις ασυνέπειες της ηγεσίας όσο και τα βάσανα του λαού. Το βεβαιώνουν όλοι: από τον Μαρξ των ένθερμων «Χειρογράφων» του 1844 ή τον Μαρξ της μεθοδικότητας του «Κεφαλαίου», μέχρι τον κ. Δραγασάκη ως υποψήφιο γενικό γραμματέα του ΚΚΕ, αλλά και ως αντιπρόεδρο της «πρώτης φοράς Αριστερά».
Δεν έχει σημασία αν όλο το «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» του 2014 βυθίστηκε αύτανδρο· αν η σκληρή διαπραγμάτευση του 2015 κατέληξε στην απόλυτη υποταγή ή αν οι χορευτές της νύχτας του δημοψηφίσματος στην πλατεία Συντάγματος κατάντησαν περίγελως των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δεν έχει σημασία αν το «παράλληλο πρόγραμμα», αυτό που εξασφάλισε τον δεύτερο εκλογικό θρίαμβο του 2015, εξατμίστηκε σταδιακά και αν, τρία χρόνια μετά, όλο το επίτευγμα της κυβέρνησης έγκειται στο ότι η αβεβαιότητα μιας οικονομικής καταστροφής παραμένει αβεβαιότητα. Σημασία έχει ότι μια νέα τετραετία ΣΥΡΙΖΑ θα εκπληρώσει την ευδαιμονία που υποσχόταν πριν κι από τέσσερα χρόνια. Με τη δροσιά των υποσχέσεων να μη στεγνώνει ποτέ.
Τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ πετυχαίνει ό,τι και η τυπική ηρωίδα των βικτωριανών μυθιστορημάτων, για την οποία η Τζορτζ Eλιοτ έγραφε ότι παρουσιάζεται πάντα ως «γοητευτική και ταλαντούχα νέα, η οποία περνά πολλές δυσκολίες. Eχουμε όμως την ικανοποίηση να γνωρίζουμε πως κλαίει για τις πίκρες της σε κεντητά μαντίλια, πως λιποθυμάει στα καλύτερα κλινοσκεπάσματα και πως όσα βάσανα κι αν υποστεί, από να την πετάξουν απ’ την άμαξά της μέχρι να της ξυρίσουν το κεφάλι σε μια κρίση πυρετού, εκείνη βγαίνει νικήτρια. Με ακόμα πιο λαμπερή επιδερμίδα κι ακόμα πιο πλούσιες μπούκλες».
* Ο κ. Πέτρος Μαρτινίδης είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ.