Θα σου πω ό,τι θυμάμαι, δεν θυμάμαι και πολλά, εξάλλου η μνήμη μου έχει αρχίσει να μπερδεύεται. Είναι η πρώτη μέρα, είναι μεσημέρι νομίζω, όμως αμφιβάλλω αν υπάρχει ο χρόνος. Κανείς δεν ξέρει τι είναι πραγματικά ο χρόνος. Το φως εδώ αλλάζει συνέχεια. Είμαι χαρούμενη που έφτασα, το ταξίδι κράτησε δέκα μέρες, την περισσότερη ώρα κοιμόμουν. Τώρα στέκομαι μπροστά στο παράθυρο, έχει ησυχία.
15.30
Φυσάει. Μακριά είναι μια μεγάλη πόλη γεμάτη με δρόμους και σπίτια και δέντρα που δεν φαίνονται, εξαιτίας της βροχής. Επειτα από ώρα παρατήρησης, μπορώ να δω ένα καροτσάκι του σούπερ μάρκετ παρατημένο στο πεζοδρόμιο – κάποιος το άφησε εκεί εξαιτίας της βροχής, είναι η Χρονιά των Βροχοπτώσεων. Περνάω την ώρα μου μελετώντας την ατμόσφαιρα, τη διεύθυνση του αέρα, το αλλόκοτο κλίμα. Το φως εδώ αλλάζει απότομα. Το 1965 ο Δανός αστρονόμος Römer είπε: «Κοιτάζω “μακριά" σημαίνει κοιτάζω “νωρίς" και ότι το πιο προχωρημένο σημείο μέσα στον κόσμο είναι εκείνο όπου είμαστε». Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Οι πρώτες μέρες ήταν οι πιο δύσκολες. Είμαι ήρεμη τώρα εδώ. Είναι απόγευμα, όμως αμφιβάλλω αν υπάρχει ο χρόνος, το φως εδώ αλλάζει συνέχεια, σε διάστημα μερικών λεπτών εκεί που νομίζεις ότι είναι νύχτα ξαφνικά τα πάντα φωτίζονται. Περπατάω πάνω-κάτω στο δωμάτιο, μετά στέκομαι για ώρες ακίνητη στο παράθυρο.
17.30
Περιμένω. Μακριά είναι μια μεγάλη πόλη, γεμάτη με δρόμους και ουρές αυτοκινήτων που δεν φαίνονται εξαιτίας της βροχής, και της ομίχλης, γιατί είναι επίσης η χρονιά που ονομάστηκε η Χρονιά της Ομίχλης. Περνάω την ώρα μου μελετώντας την ατμόσφαιρα, τη διεύθυνση του αέρα, το αλλόκοτο κλίμα, τα σύννεφα.
23.00
Απότομα νύχτα. Αλλά θα μπορούσε να είναι απόγευμα ή και πρωί, δεν έχει σημασία. Περιφέρομαι άσκοπα για δυο-τρεις ώρες, στους διαδρόμους αυτού του ξενοδοχείου. Μου είναι ακόμη άγνωστο και συνέχεια χάνομαι. Είναι ήρεμα εδώ, είναι νύχτα, το φως εδώ αλλάζει συνέχεια. Είναι σαν να πετάω σε ένα άδειο διάστημα. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει πιο βαρύ χειμώνα, αν και η μνήμη είναι μεγάλη παγίδα, γενικά ξεχνάω πανεύκολα. Εγώ στέκομαι στο παράθυρο και περιμένω. Μακριά είναι μια μεγάλη πόλη, βρέχει. Ακούω τον ήχο της εθνικής οδού κάπου μακριά. Ακούω βήματα στον διάδρομο. Δεν είναι κανείς. Η ώρα περνάει μελετώντας την ατμόσφαιρα, τη διεύθυνση του αέρα, το αλλόκοτο κλίμα, τους ήχους, τον βραδινό ουρανό.
00.00
Φυσάει. Βλέπω τηλεόραση, παίζει μια παλιά αμερικανική ταινία. Είναι σκοτεινά. Από το παράθυρο φαίνεται ελάχιστα η μεγάλη πόλη και οι μεγάλοι δρόμοι και τα μεγάλα δέντρα. Το 1965 ο Δανός αστρονόμος Römer είπε: «Κοιτάζω “μακριά" σημαίνει κοιτάζω “νωρίς" και ότι το πιο προχωρημένο σημείο μέσα στον κόσμο είναι εκείνο όπου είμαστε». Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις τίποτα.
03.30
Φυσάει πολύ τώρα. Υπάρχει η πραγματικότητα. Δεν θυμάμαι και πολλά. Θυμάμαι να περνάω την ώρα μου μελετώντας την ατμόσφαιρα, τον αέρα, το αλλόκοτο κλίμα, τον βραδινό ουρανό και τα σύννεφα που παραμορφώνονται. Το φως εδώ αλλάζει συνέχεια, θέλω να πω, σε διάστημα λίγων λεπτών εκεί που νομίζεις ότι είναι απόγευμα ξαφνικά τα πάντα φωτίζονται. Θυμάμαι να στέκομαι στο παράθυρο του δωματίου ακίνητη. Αυτά.
Η Ελένη Βεργέτη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Το βιβλίο του εαυτού μου – Κεφάλαιο Ι», σε σκηνοθεσία Χρήστου Πασσαλή, που ανεβαίνει στο BIOS, από 26 Οκτωβρίου 2018 έως 18 Νοεμβρίου 2018.