ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΣΠΙΤΖΕΡ
Αυτά τα όνειρα που ποδοπατούνται
μτφρ.: Γιάννης Καυκιάς
Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, σελ. 296
«Κόρη μου, μένω στο σπίτι του φίλου μου Μπαρούχ, του ταβερνιάρη. Τον βοηθάω στα λογιστικά του. Εχει ένα δωμάτιο για μένα, μικρό, που μυρίζει τηγανητό ψάρι. Του μίλησα για σένα. Λυπάμαι. Δεν μπορώ πια να κρύβομαι, να μη λέω ότι έχω μια κόρη που δεν με θέλει πια. Χρόνια χωρίς ούτε μια λέξη από σένα. Δεν πρόκειται απλά για κενό μνήμης! Μου λείπεις. Μου λείπει όλη η αγάπη που δικαιούται ένας πατέρας».
Στην πρώτη του συγγραφική προσπάθεια, ο δημοσιογράφος Σεμπαστιάν Σπιτζέρ ανασυνθέτει τις τελευταίες ημέρες του ναζιστικού καθεστώτος στο πολιορκημένο Βερολίνο, μπολιάζοντας αριστοτεχνικά τα γεγονότα με το μυθιστόρημα, την ψυχρή καταγραφή της ιστορίας με το συναίσθημα.
Στο βιβλίο παρακολουθούμε την «πρώτη κυρία» του Γ΄ Ράιχ, Μάγδα Γκέμπελς, να οδηγείται στο τσιμεντένιο μπούνκερ, ενώ το Βερολίνο βομβαρδίζεται, μαζί με τα έξι παιδιά της, τον Γιόζεφ Γκέμπελς, τον Αδόλφο Χίτλερ, την Εύα Μπράουν και τους τελευταίους υψηλόβαθμους αξιωματικούς του καθεστώτος. Στα έγκατα της γης, ανάμεσα σε σαμπάνιες, ηρεμιστικά και χούφτες από χάπια υδροκυάνιου και πριν αυτοκτονήσει παίρνοντας μαζί της και τα έξι παιδιά της με έναν φριχτό θάνατο, η Γκέμπελς κάνει μια ανασκόπηση στο παρελθόν της, στο καθολικό παρθεναγωγείο όπου μεγάλωσε μόνη της, στον νεανικό της έρωτα με τον Εβραίο Χαΐμ Βικτόρ Αρλοζόροφ που μετά αποκήρυξε, στην υπέρμετρη φιλοδοξία της να γίνει «κάποια», στον εθισμό της στο ποτό, στις υπνοθεραπείες της. Παρών και απών ο μεγάλος γιος της Χάραλντ της οικογένειας Κουάντ, που πλούτισε, όπως εξηγεί στον επίλογο ο συγγραφέας, με τα χέρια των Εβραίων κρατουμένων. Σε μια παράλληλη αφήγηση, η μικρή Αβα, ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, προσπαθεί να διαφύγει από την πυρπόληση του αχυρώνα Γκαρντελέγκεν χάνοντας στην πορεία τα αγαπημένα της πρόσωπα. Σε ένα δερμάτινο δισάκι που κουβαλάει με γράμματα φυλακισμένων Εβραίων βρίσκεται το κλειδί που συνδέει τις δύο ιστορίες. Εμβόλιμα διαβάζουμε τα γράμματα και του έμμεσου ήρωα του μυθιστορήματος, του Εβραίου Ρίχαρντ Φριντλάντερ, πατριού της Μάγδας, ο οποίος αποκτά τη «φωνή» των Εβραίων που επέζησαν από το Ολοκαύτωμα.
Με το μυθιστόρημά του ο Σεμπαστιάν Σπιτζέρ καλύπτει τα συναισθηματικά κενά που αφήνει πίσω της η ιστοριογραφία. Αντλεί τα στοιχεία του από τη βιογραφία της Γκέμπελς, τη δουλειά της πολεμικής φωτορεπόρτερ Λι Μίλερ, από ταινίες και ντοκιμαντέρ, «ανασταίνει» το ιστορικό αλλά άγνωστο πρόσωπο του Φριντλάντερ και δημιουργεί ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα που σφίγγει σαν τανάλια το στομάχι.