Ούτε φρύδι δεν σηκώνει ο «Δικηγόρος» που αποζητάει με κάθε τρόπο τον οίκτο στη νέα ομώνυμη ταινία του Μπάμπη Μακρίδη. Ο επαγγελματικά επιτυχημένος, οικονομικά ευκατάστατος, ανέκφραστος όμως και με λόγο στακάτο και επίτηδες άχρωμο, πρωταγωνιστής του «Οίκτου» είναι ένας άνθρωπος που εθίζεται στη λύπη των άλλων. Η σύζυγός του νοσηλεύεται σε κώμα και γίνεται αποδέκτης της συμπόνιας του περιβάλλοντός του, μιας συμπάθειας που εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Οπως και να ’χει, ο σοβαρός «Δικηγόρος», ένας χαρακτήρας χωρίς όνομα και παρελθόν, παρά τις μηχανικές και φαινομενικά άψυχες κινήσεις του, καταφέρνει να οικοδομήσει μια εσωτερική ένταση που κλιμακώνεται για να φτάσει σε μια –όχι και τόσο– απρόσμενη κορύφωση χάρη στην πολύ καλή ερμηνεία του Γιάννη Δρακόπουλου που κρατά στο ατσαλάκωτο κοστούμι του όλη την ταινία.
«Πρόκειται για ένα σουρεαλιστικό παιχνίδι, μια μαύρη κωμωδία», μας λέει ο Γιάννης Δρακόπουλος για τον «Οίκτο» που συνυπογράφουν σεναριακά ο Ευθύμης Φιλίππου και ο σκηνοθέτης. «Ο πρωταγωνιστής είναι ένα σύμβολο, ένας πετυχημένος άνθρωπος», μας λέει, ένας ήρωας που δεν περιγράφεται με τους συνήθεις ψυχολογικούς όρους, κάτι που παρατηρείται στο ελληνικό σινεμά τα τελευταία χρόνια. «Προσπαθείς να φτιάξεις μια φόρμα που θα μπορεί να υπηρετήσει την ταινία και το σενάριο. Τα πρότυπά μας ήταν οι ταινίες του Ζακ Τατί και του Μπάστερ Κίτον, ταινίες πολύ φορμαλιστικές, για την ερμηνεία του ρόλου. Το δύσκολο για μένα ήταν στη συνέπεια του ήρωα από την αρχή ώς το τέλος τής ταινίας, το πώς θα δώσουμε την εξέλιξη του ήρωα από τη στιγμή που έχουμε περισσότερο μια φόρμα παρά έναν χαρακτήρα. Ο ήρωας δεν είναι ο ίδιος στο τέλος της ταινίας παρά την αυστηρή φόρμα», τονίζει.
Η απόλαυση που νιώθει ο ήρωας της ταινίας από τη λύπη των άλλων και τα «προνόμια» που απολαμβάνει όπως ένα φρεσκοψημένο κέικ από τη γειτόνισσα Τζωρτζίνα Χρυσικιώτη ή μια καλύτερη τιμή στο καθαριστήριο του Μάκη Παπαδημητρίου είναι την ίδια στιγμή ένα σχόλιο, μας λέει ο κ. Δρακόπουλος, σε μια συμπεριφορά που εντοπίζεται ξεκάθαρα στην κοινωνία τα χρόνια της κρίσης. «Οταν βλέπουμε κάποιον και ρωτάμε “πώς τα πας;”, συνήθως η απάντηση είναι “πώς να τα πάω, κρίση”, ότι είμαστε ζορισμένοι, ότι είναι δύσκολα τα πράγματα. Συλλυπούμαστε ο ένας τον άλλο για να νιώσουμε καλύτερα. Εχει δημιουργηθεί ένα δυνατό φαντασιακό της θυματοποίησης, ότι είμαι θύμα, λυπηθείτε με, βάλλομαι από παντού. Σε ένα μεγάλο βαθμό ισχύει όμως γιατί ζούμε σε κοινωνίες που δεν είναι φιλικές. Είναι πιο εύκολο να ζητάμε πάντως τον οίκτο, είναι μια παθητική στάση», μας λέει ο κ. Δρακόπουλος.
Αν και η ταινία διαδραματίζεται στην Αθήνα, ο κ. Δρακόπουλος εκτιμά ότι το φιλμ δεν έχει ελληνικό θεματικό χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, ο χαρακτήρας του «Οίκτου» θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε στον δυτικό κόσμο. Οι Ελληνες δημιουργοί, σημειώνει ο ηθοποιός, έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στο εξωτερικό, κάτι που θεωρεί φυσιολογικό λόγω της μικρής ελληνικής αγοράς, αν και πιστεύει ότι υπάρχουν εξίσου ενδιαφέροντα θέματα στον ελληνικό γεωγραφικό χώρο.
Σε ένα άλλο επίπεδο, η ταινία παρουσιάζει, οπτικά και αισθητικά, μια ιδανική εξωτερική εικόνα (διεύθυνση φωτογραφίας Κωνσταντίνος Κουκουλιός) που έρχεται σε αντίθεση με τον ταραγμένο εσωτερικό κόσμο του πρωταγωνιστή. Στην εποχή που μια στυλιζαρισμένη εικόνα μάς «εκπροσωπεί» στο Διαδίκτυο, αυτή η αντίθεση γίνεται όλο και πιο συχνή; «Είναι ένα σχόλιο ότι όλος αυτός ο αγώνας για ευμάρεια δεν φέρνει απαραίτητα την ευτυχία και είναι περισσότερο μια εικόνα, μια φαντασίωση που κυνηγάμε. Δεν είναι εκεί το “ζουμί” αλλά ούτε και στον οίκτο».
Ο «Οίκτος» προβάλλεται στη Στέγη από τις 28 Σεπτεμβρίου έως τις 7 Οκτωβρίου.