Μια πολύ όμορφη κι ευγενική γυναίκα

Μια πολύ όμορφη κι ευγενική γυναίκα

2' 23" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Π​​εριδιαβαίνοντας την έκθεση του Γιάννη Μόραλη στο Μουσείο Μπενάκη, ο κύριος Γκρι στέκεται μπροστά στις γυμνές μαγνητικές γυναικείες φιγούρες του. Από τις πιο παραστατικές έως τις πλέον αφηρημένες. Ορισμένα έργα ασκούν μια σχεδόν ερωτική έλξη δίχως να έχουν κάτι το σεξουαλικό – τουλάχιστον όχι σε πρώτο πλάνο. Ενας υπαινιγμός κάπου στο βάθος των σχημάτων, των μορφών και των χρωμάτων, μια νύξη που ίσως να πιάνει ένας άνδρας όταν του κάνει νόημα ένας άλλος άνδρας: κοίταξε αυτή τη γυναίκα, μοιάζει να του λέει, κοίταξε πόσο όμορφη, πόσο μοναδική είναι. Ακολούθησέ την. Αφέσου σε αυτή.

Οι δύο γυμνές γυναίκες του «Καλοκαιριού». Ή η γυμνή γυναίκα με το γαλάζιο ριχτάρι που είναι, για τον ζωγράφο, ο «Χρόνος». Ή τα πρόσωπα του νεαρού άνδρα και της νεαρής γυναίκας, καθιστοί και οι δυο, γυμνοί, φιλιούνται και τα στόματα, τα μάτια τους λιώνουν του ενός μέσα στου άλλου, στο «Ζευγάρι». Ή η ολόγυμνη γυναίκα που στέκεται στο κατώφλι μιας πόρτας, σκεπτόμενη, αναλογιζόμενη – τι άραγε; Μια κουβέντα που ειπώθηκε, μιαν άλλη που δεν θα ειπωθεί ποτέ, την ηδονή που δεν έρχεται ή, αφού έρθει, μοιάζει σαν να της ξεγλίστρησε μέσα από τα δάχτυλα σαν τη θαλασσινή άμμο. Κάτι που αναμένεις με τόση αδημονία και όμως αυτό, ακόμα κι όταν το ζεις, παραμένει άπιαστο.

Ο κύριος Γκρι ξεχωρίζει τη γυμνή μελαχρινή γυναίκα που κάθεται στην καρέκλα. Φαινομενικά, το πιο απλό, το πιο «ρεαλιστικό» από τα έργα αυτά. Ολόσωμο προφίλ, καθισμένη σταυροπόδι, με τα μακριά της μαλλιά να της χαϊδεύουν τους ώμους, το δεξί της χέρι, με τον αγκώνα να στηρίζεται στο ξύλινο τραπέζι και με τα ακροδάχτυλα να παίζει ελαφρά με τα μαλλιά που χύνονται πάνω απ’ το στήθος.

Η γυναικεία αυτή φιγούρα ακολουθεί τον κύριο Γκρι σπίτι του, όλη η έκθεση τον ακολουθεί. Τα εξώφυλλα και τα σχέδια που έκανε ο Μόραλης για τα βιβλία του Σεφέρη, του Ελύτη, για τους δίσκους του Μάνου Χατζιδάκι. Επιστρέφοντας σπίτι του, λοιπόν, ο κύριος Γκρι κατεβάζει από τα ράφια της βιβλιοθήκης έναν παλιό, ταλαιπωρημένο τόμο των εκδόσεων Ικαρος, του 1988. Είναι η συλλογή κειμένων του Χατζιδάκι «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι».

Ο Μόραλης «περιέχει όλες τις ανθρώπινες περιπέτειές του με την άνεση του Ευπατρίδη και του Ευγενούς. Δείγμα ενός νεοέλληνα με παράδοση», γράφει εκεί ο σπουδαίος μουσικός. Αλλού: «Την εποχή που πρωτογνώρισα τον Γιάννη Μόραλη, τη συνοδεύω μέσα μου με το πορτρέτο της πρώτης του γυναίκας. Δεν ήταν μια φωτογραφία με χρώματα, ούτε μια ζωγραφιά χρωματιστή να παριστάνει μια μορφή γυναίκας. Ηταν μια σύνθεση ζωγραφική που μας φανέρωνε ΜΙΑ Γυναίκα. Μια πολύ όμορφη κι ευγενική γυναίκα».

Ο κύριος Γκρι έφυγε από την έκθεση χωρίς να διαβάσει τον τίτλο του πίνακα με τη γυμνή καθιστή γυναίκα. Δεν τον πείραζε όμως· μέσα του το έργο είχε αποκτήσει έναν άλλο τίτλο, χάρη και στη σπάνια ευαισθησία και την οξύνοια του Χατζιδάκι. Και τη νύχτα, έπεσε να κοιμηθεί σκεπτόμενος με αγαλλίαση ότι η γυμνή γυναίκα είναι πάντοτε στη θέση της.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή