Ηταν προχθές στον ραδιοφωνικό αέρα. Μιλούσε στους συνεντευξιαστές του, αλλά απευθυνόταν με απαράμιλλη χαλαρότητα και στους διπλανούς του – όπως τότε, τις ημέρες της ακμής του, που μιλούσε και στην κάμερα και στον κάμεραμαν. «Με παίρνουν», δικαιολογήθηκε, «και από άλλα ράδια».
Μια ζωή στα ράδια και στα τηλεκύματα, ο Βασίλης Λεβέντης διέτρεξε τον ανέλπιστο κοινοβουλευτικό του βίο σαν μία από τις ζωντανές εκπομπές του. Η κοινοβουλευτική ήταν λιγότερο ζωντανή από τις εκπομπές του στη ζώνη του μεσονυκτίου. Παρέμεινε, πάντως, βασισμένη στην ίδια αφηγηματική παράδοση: συνωμοσίες, κατάρες, αποστασίες.
Ο Λεβέντης έχει δίκιο όταν λέει ότι του χαλάνε το κόμμα οι εγωισμοί. Εχει δίκιο για τους εγωισμούς των βουλευτών του, που βλέπουν ότι αυτό που τώρα χαλάει δεν είναι ακριβώς κόμμα. Είναι η καθυστερημένη ανταμοιβή του «προέδρου» για τη συμβολή του στην άγουρη σόου μπιζ των αρχών της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Πρωτοπόρος του καταγγελτικού λόγου –τρολοπατέρας πριν από τα τρολ–, ο «πρόεδρος» έφτασε στην όψιμη φάση του να ενσαρκώνει μια λούτρινη εκδοχή του αντισυστημισμού: αντισυστημικός, αλλά μαλακός, χωρίς το ανθρακικό της μεταχρεοκοπικής αγανάκτησης.
Τώρα, με την κοινοβουλευτική αριθμητική να αποκτά σημασία ενόψει των δύσκολων ψηφοφοριών για –και με αφορμή– το Μακεδονικό, οι αποχωρήσεις από την ομάδα του Λεβέντη ερμηνεύονται ως παράμετρος κυοφορούμενων «συσχετισμών». Πρόκειται για φιλολογία που θυμίζει πολύ τις πλοκές σεναρίων πριν από την προεδρική εκλογή στο τέλος του 2014.
Τότε, όπως και τώρα, αποκτούσαν περιωπή πρωταγωνιστών πολιτικού θρίλερ βουλευτές των οποίων τα ονόματα ούτε είχαν ακουστεί πριν ούτε επρόκειτο να ακουστούν έκτοτε. Τότε η δυναμική της εξωκοινοβουλευτικής απονομιμοποίησης της κυβερνητικής πλειοψηφίας αποδείχτηκε αδύνατο να ανατραπεί με κοινοβουλευτικά μπαλώματα. Πόσο πιθανό είναι να ανακοπεί τώρα, με κλεψιγαμίες της τελευταίας στιγμής, η τροχιά που έχει πάρει ο συνεταιρισμός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
Αν έχει, πάντως, κάποια απώτερη εκλογική επίπτωση η εξαέρωση της Ενωσης Κεντρώων δεν είναι αυτή που φαντάζεται ο «πρόεδρός» της. Δεν είναι η αύξηση, όπως εκείνος λέει, των ποσοστών των εκτός Βουλής κομμάτων – που θα χαμήλωνε τον πήχυ της αυτοδυναμίας. Είναι τα ποσοστά των εκτός συστήματος κομμάτων – που θεωρούνται από ορισμένους βετεράνους της αντιπολίτευσης «ακατέβατα».
Σύμφωνα με αυτήν τη θεώρηση, η τυφλή, απολιτική ψήφος είναι πια σταθερή ποσότητα και μπορεί εύκολα να μετατοπιστεί από το ένα δοχείο στο άλλο. Ο αντισυστημισμός του φραπέ μπορεί εύκολα να παροχετευτεί σε αντισυστημισμό της δραχμής. Ή της αρβύλας.