Ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ», η ρομαντική κομεντί που αγαπήθηκε όταν παίχτηκε στους κινηματογράφους το 1998 αποσπώντας 7 Oσκαρ, τρεις Χρυσές Σφαίρες και πολλά ακόμη βραβεία, και εν συνεχεία η θεατρική μεταφορά της από τον Λι Χολ έκανε νέο κύκλο επιτυχίας, είναι η παράσταση στην οποία θα συναντήσουμε τη Μίνα Αδαμάκη τον φετινό χειμώνα. Ο χώρος στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος ετοιμάζεται για τη μεγάλη παραγωγή της σεζόν και εκείνη είναι ενθουσιασμένη με τη «μεταφορά» της στην ελισαβετιανή Αγγλία.
Ισως επειδή θυμάται τα εφηβικά της χρόνια, όταν παθιαζόταν με τη λογοτεχνία και την ποίηση. Oμως, είναι και η νεαρή ηρωίδα της ιστορίας, η Βιόλα, που της θυμίζει τον εαυτό της. «Αυτό το χάσιμο που έχει για την ποίηση και το θέατρο. Ετσι ήμουν ως έφηβη στον Βόλο. Δεκατεσσάρων ετών περνούσα τη ζωή μου πάνω από ένα βιβλίο. Oταν μάλιστα είδαμε με την αδελφή μου (η σοπράνο Λίλα Αδαμάκη) κάποια μονόπρακτα του Τσέχοφ από το Θέατρο Τέχνης που ήρθε στην πόλη μου, τρελάθηκα. Τι ατμόσφαιρες, τι δράμα!».
Στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας, τον νεαρό Σαίξπηρ υποδύεται ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και τη μούσα που αναζητεί απεγνωσμένα προκειμένου να γράψει το νέο του θεατρικό έργο, η Ελλη Τρίγγου. Η Βιόλα που αγαπά το θέατρο, θαυμάζει τη δουλειά του νεαρού ποιητή και λαχταρά να γίνει ηθοποιός, σε μια εποχή που αυτό ήταν αυστηρά ανδρικό προνόμιο. Τους πόθους και τις αγωνίες της γνωρίζει η παραμάνα της, που υποδύεται η Μίνα Αδαμάκη. «Αυτό το έργο είναι γεμάτο αναφορές στα έργα του Σαίξπηρ και, επιπλέον, μιλάει για την αλήθεια του θεάτρου και τους θεατρίνους».
«Περισσότερο από μάνα»
Η παραμάνα είναι μια γλυκιά, απλή και δοτική γυναίκα «κι όπως συνέβαινε εκείνη την εποχή ήταν περισσότερο από μάνες οι γυναίκες αυτές». Η ίδια δεν έχει παιδιά. Αλλά όπως λέει, «το φίλτρο στη ζωή μου ήταν η τέχνη. Μου πήρε χρόνο, αλλά είμαι ευτυχής που τον έδωσα εκεί που ήθελα». Δεν ήθελε οικογένεια και παιδιά κι ας έφτασε τρεις φορές κοντά στον γάμο. «Δεν είναι όλοι προορισμένοι για γονείς. Αν το ήθελα πολύ, θα έκανα και παιδί μόνη μου».
Σαράντα πέντε γεμάτα χρόνια έχει στη σκηνή. Θυμάται και γελάει κάθε φορά που επαναλαμβάνει την ιστορία, τι σκαρφίστηκε για να φτάσει εκεί πάνω. Η Μπουμπού, όπως την αποκαλούσαν οι δικοί της, έφτασε στο θέατρο πείθοντας τον πατέρα της να πάει στη Νομική. Η οικογένειά της, μία από τις αστικές οικογένειες του Βόλου, με μπαμπά έμπορο που έβλεπε ως επένδυση για έναν καλό γάμο τα γαλλικά και το πιάνο, δεν ήθελε να ακούσει για θέατρο όταν το ξεστόμισε στα 16 της. «Μπαίνοντας στη Νομική, πήγαινα στα μαθήματα αλλά δεν είχα μυαλό για τη χάρη της. Στόχος μου ήταν η δραματική σχολή του Τέχνης. Ακόμη με θυμάμαι πώς χοροπηδούσα από ευτυχία στη στοά του Ορφέα όταν έμαθα ότι πέρασα». Στην επιτροπή είπε τον μονόλογο από τη Λαίδη Αννα («Ριχάρδος Γ΄») κι ένα ποίημα του Καβάφη, και η αλήθεια είναι ότι τότε δεν υποψιάστηκε τι έκρυβε η ερώτηση του Κ. Κουν: «Μήπως έχετε να μας πείτε και κάτι από κωμωδία;». Αλλοπαρμένη με τους δραματικούς ρόλους, όλοι έβλεπαν ότι είχε κωμική στόφα εκτός από την ίδια. «Τα τρία χρόνια της σχολής μού έδιναν όλοι κωμικούς ρόλους και δώσ’ του εγώ κλάμα, γιατί ονειρευόμουν δράματα και τη Νίνα από τον “Γλάρο” του Τσέχοφ. Σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τη φύση μου».
Στο μεταξύ, στο σπίτι είχαν μάθει την αλήθεια από έναν γιατρό θεατή, φίλο της οικογένειας, που είπε όλα τα καθέκαστα για την Μπουμπού. «Ο μπαμπάς δεν ήρθε ποτέ στο θέατρο. Ετσι και αλλιώς δεν συζητάγαμε ποτέ. Hμασταν σιωπηλά πλάσματα, τους απευθυνόμαστε στον πληθυντικό όπως συνηθιζόταν τότε στα αστικά σπίτια. Η μητέρα μου όταν έμαθε τα νέα, είχε πει τη φοβερή ατάκα: “Μα εγώ νόμιζα ότι τα παιδιά μου ήταν φίλες μου”. Αλλά πώς μπορεί να είναι φίλοι κάποιοι που δεν λένε τι σκέφτονται; Τότε τα παιδιά δεν είχαν ελευθερία γνώμης».
«Απομάγευση»
Στο Θέατρο Τέχνης έμεινε ακόμη πέντε χρόνια μετά τη σχολή. «Αλλά είχε αρχίσει η απομάγευση. Οι συνάδελφοί μου ήταν άνθρωποι, ενώ εγώ τους έβλεπα ως ήρωες λογοτεχνίας. Αλλά είχαν και αυτοί αδυναμίες… Μόνο ο Κουν δεν έχασε στα μάτια μου τη μαγεία του». Επειτα η Μίνα έβαλε πλώρη για το Λονδίνο, όπου έμεινε δύο χρόνια σπουδάζοντας τέχνες. Μετά την επιστροφή στην Αθήνα ίδρυσαν το 1978 με τον Νίκο Αρμάο και τον Γιάννη Χουβαρδά τη Θεατρική Συντεχνία, κι έπειτα υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ελεύθερης Σκηνής. «Μου λείπουν τα χρόνια και η δημιουργικότητα του θεάτρου της παρέας. Δεν ξέρω πόση αθωότητα έχουν οι ομάδες σήμερα». Στα 70 πια και ας μην της φαίνεται, βρίσκεται κάθε χρόνο στη σκηνή. Και η μοναξιά; «Η μοναξιά είναι σύμφυτη του ανθρώπου. Στη ζωή υπάρχει και μοναξιά, «αλλά είναι επιλογή μου. Βάρος είναι να είσαι με κάποιον και να είσαι μόνη».
Παίζουν οι Γιώργος Κοψιδάς, Δήμητρα Λημνιού, Θάνος Μπίρκος, Νίκος Ορφανός, Σωκράτης Πατσίκας, Γιάννης Ποιμενίδης, Θανάσης Χαλκιάς κ.ά. Στον ρόλο της βασίλισσας η Μπέτυ Λιβανού.