Ενας νέος άνδρας, στο διαμέρισμά του. Ολομόναχος. Με μοναδική συντροφιά ένα λούτρινο σκυλάκι και «γέφυρα» με τον έξω κόσμο –τον φίλο του, την πρώην σύντροφό του, τη μητέρα του– ένα τηλέφωνο. Δεν μπορεί να βγει από το σπίτι. Δεν έχει χρήματα ούτε για έναν καφέ. Είναι άνεργος. Και αρρωστοφοβικός. Ξεφυλλίζει μια ιατρική εγκυκλοπαίδεια, αναζητώντας στον εαυτό του συμπτώματα διαφόρων ασθενειών. Τηλεφωνεί έντρομος στον γιατρό του. Ηρεμεί για λίγο. Κι έπειτα, μια νέα σκέψη, μια διαφορετική απειλητική αρρώστια εμφανίζεται ως πιθανότητα – και ξανά ο πανικός, ένα ασταμάτητο πινγκ πονγκ με τις φοβίες του.
Αυτός είναι «Ο κατά φαντασίαν υγιής» που θα ζωντανέψει από τις 19 Οκτωβρίου στη σκηνή του Black Duck Theatre. Εξαιρετική η ιδέα της «ανήσυχης» Ντόρας Ρίζου να γιορτάσει τα δέκα χρόνια του αθηναϊκού πολυχώρου με μια παράσταση. Και μάλιστα, με ένα καινούργιο θεατρικό έργο –μια αιχμηρή και επίκαιρη κωμωδία– του πολυγραφότατου Γιώργου Μανιώτη, ο οποίος έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία. Στον ρόλο του ήρωα θα δούμε τον Γιάννη Γούνα (ο οποίος επίσης συν-σκηνοθετεί), στην πιο ώριμη, ίσως, υποκριτική στιγμή του…
Τον περασμένο χειμώνα έπαιζε στην «Αγριόπαπια» του Ιψεν, στο Θέατρο Πορεία. Πώς αποφάσισε να αφήσει τη σιγουριά του «εμείς», κάποιου θιάσου δηλαδή, για να αναμετρηθεί ουσιαστικά με τον εαυτό του σε έναν μονόλογο; «Δεν ήταν αυτοσκοπός μου να κάνω κάτι μόνος», λέει ο Γιάννης Γούνας. «Ομως, με το αριστουργηματικό κείμενο του Γιώργου Μανιώτη, με το ιδιαίτερο σκηνικό του Αλέκου Φασιανού και στον συγκεκριμένο, τόσο ζεστό χώρο αισθάνθηκα απολύτως ασφαλής. Κι έπειτα, μέτρησε ο ρόλος. Παρά την υπερβολή του κειμένου –εύλογη, για τις ανάγκες της κωμωδίας–, τον κατανοώ, τον νιώθω. Η αρρωστοφοβία του είναι σύμπτωμα μιας άρρωστης πραγματικότητας, την οποία δεν έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει. Κι είναι σημαντικό ότι ο συγγραφέας δεν τον αντιμετωπίζει ως μια κλινική περίπτωση αλλά θίγει, μέσα από την ιστορία του, και άλλα θέματα, όπως η οικονομική κρίση και η μοναξιά. Είμαι σίγουρος ότι οι θεατές δεν θα γελάσουν μόνο αλλά και θα προβληματιστούν. Κάποιοι θα δουν στο πρόσωπο του ήρωα τον εαυτό τους, κι έτσι ίσως βοηθηθούν να διακωμωδήσουν και τα δικά τους σκοτάδια».
Ζητώ από τον Γιώργο Μανιώτη ένα σχόλιο για το φετινό θεατρικό ρεπερτόριο. «Χιλιοπαιγμένα και δήθεν πρωτοποριακά έργα στα περισσότερα θέατρα», λέει. «Κανένα δεν αναφέρεται στα χρόνια της κρίσης. Ποιον φοβούνται; Γιατί αυτή η σιωπή; Δεν αισθάνονται την ανάγκη να θρηνήσουν για όσα έχουν περάσει και εξακολουθούν να περνούν οι Ελληνες; Προτιμούν να δαγκώνουν τη λαμαρίνα μιας ανέξοδης χαράς. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι που και το κοινό προτιμά ή που του επιβάλλεται από τον κόσμο του θεάτρου. Θέλω να πιστεύω ότι το δεύτερο ισχύει…».
Από την πλευρά του, ο Αλέκος Φασιανός εξηγεί στην «Κ» τους λόγους που τον έκαναν να φιλοτεχνήσει το σκηνικό και την αφίσα της παράστασης. «Εχω κάνει εξώφυλλα σε βιβλία του Γιώργου Μανιώτη, έχω εικονογραφήσει ποιήματά του· γνωρίζω πολύ καλά τον κόσμο του. Είναι ένας κόσμος ιδιαίτερος. Ο Μανιώτης είναι πραγματιστής. Αλλά όταν απομονώσεις κάτι από την πραγματικότητά του, προβάλλει ένας κόσμος του παραλόγου. Το θέατρό του είναι το θέατρο του αναπάντεχου, γι’ αυτό σε “κρατάει”».
Black Duck, Χρήστου Λαδά 9α, τηλ. 210-32.34.760, από 19 Οκτωβρίου και για 12 παραστάσεις (κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή).