Επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η έννοια του φιάσκου στη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού έχει πάρει νέες διαστάσεις. Σχεδόν τα πάντα γίνονται χειρότερα, όπου και όποτε καλείται το κράτος με τους μηχανισμούς του να αντιμετωπίσει κάτι έκτακτο. Η πρόσφατη υπόθεση της μεταβίβασης ακινήτων του Δημοσίου στην Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας αναδεικνύει την κωμική πλευρά του φαινομένου.
Μέσα στο καλοκαίρι το υπουργείο Οικονομικών όφειλε (μνημονιακή υποχρέωση, αν κατάλαβα καλά) να μεταβιβάσει περί τα 10.000 ακίνητα στην ΕΤΑΔ-ΕΕΣΥΠ. Αφού έγινε η μεταβίβαση, οι κατά τόπους Αρχές ξεκίνησαν να ψάχνουν τους εξαψήφιους κωδικούς για να δουν τι μεταβιβάστηκε. Προς μεγίστη κατάπληξή τους, βουλευτές, δήμαρχοι, περιφερειάρχες αντελήφθησαν ότι οι κωδικοί αφορούσαν δημόσιους χώρους και εγκαταστάσεις (πλατείες, λιμάνια κ.λπ.), αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία και μνημεία. Στα Χανιά, για παράδειγμα, είχαν παραχωρηθεί και τα ενετικά τείχη της πόλης. Καταιγισμός ακολούθησαν οι ερωτήσεις στη Βουλή από όλη την Ελλάδα. Ο κόσμος δυσκολευόταν να το πιστέψει. Είναι δυνατόν να μεταβιβάζεται ο Λευκός Πύργος; (Ασε που ακόμη και να τον αγοράσει κάποιος, με τόσους πολεοδομικούς και άλλους περιορισμούς, δεν θα έχει τι να τον κάνει…)
Φυσικά, το υπουργείο Οικονομικών εξέδωσε αμέσως θυμωμένη ανακοίνωση (είχαν θιγεί), στην οποία έλεγε ότι βεβαίως δεν μεταβιβάζεται τίποτε από δημοσίους και αρχαιολογικούς χώρους· προσέθετε μάλιστα πονηρά ότι, εξάλλου, η μεταβίβαση δεν γίνεται αυτομάτως, αλλά οι κωδικοί ελέγχονται προηγουμένως. Με άλλα λόγια, κι αν έγιναν μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες λάθη στον κατάλογο με τους 10.000 εξαψήφιους κωδικούς τι πειράζει, αφού θα ελεγχθούν ξανά; Αυτός είναι άλλωστε ο σκοπός του δεύτερου ελέγχου. Γιατί να το κάνουμε σωστά από την αρχή;
Το στοιχείο που μας επιτρέπει να καταλάβουμε τι συνέβη στην πραγματικότητα είναι η ημερομηνία της υποβολής του καταλόγου: έγινε την τελευταία ημέρα της προθεσμίας, τον Αύγουστο. Πολύ απλά, δηλαδή, οι υπεύθυνοι τα φόρτωσαν στον κόκορα και την τελευταία στιγμή προτού εκπνεύσει η προθεσμία γέμισαν τον κατάλογο όπως όπως και με ό,τι εξαψήφιο βρίσκαν μπροστά τους. Ενδεχομένως και με την πρόθεση ότι έτσι κάνουν «αντίσταση», καθώς ο επανέλεγχος θα καθυστερήσει τη διαδικασία της μεταβίβασης.
Πάντως, η πιθανότερη αιτία είναι η απραξία, η αδιαφορία, η τεμπελιά. Κάποιοι δεν έκαναν τη δουλειά τους μέσα στη συγκεκριμένη προθεσμία, και μάλιστα πήγαν να συγκαλύψουν την ανευθυνότητά τους στέλνοντας ό,τι να ’ναι. Στην περίπτωση αυτή, μπορείς να πεις ότι τουλάχιστον διασκεδάζεις με την κωμική διάσταση του πράγματος. Εχει όμως και τις τραγικές πλευρές του το φαινόμενο: οι 99 άνθρωποι που κάηκαν στο Μάτι και οι 24 που πνίγηκαν στη Μάνδρα. Αυτοί οι άνθρωποι χάθηκαν, επειδή κάποιοι άλλοι ανεύθυνοι δεν έκαναν τη δουλειά τους τότε που έπρεπε.
Επί ημερών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το κράτος έχει καταρρεύσει σε κρίσιμους τομείς, όπως της ασφάλειας και της εθνικής άμυνας. Η κατάρρευση δεν είναι μία ακόμη επίπτωση των μνημονίων ή των «νεοφιλελεύθερων πολιτικών»· είναι η κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ που κάνει τη διαφορά προς το χειρότερο. Η κουλτούρα της κοπάνας, της λούφας και του βολέματος, κατά προτίμηση σε προνομιακές θέσεις του Δημοσίου. Η κουλτούρα εκείνου του αναιδέστατου μαθητή, στις καταλήψεις επί υπουργίας Αρσένη, 1998-1999, που καθόταν σταυροπόδι μπροστά στη δημοσιογράφο και εξηγούσε ότι οι απουσίες πρέπει να καταργηθούν στη Μέση Εκπαίδευση, επειδή οι νέοι πρέπει να είναι εκείνοι ιδιοκτήτες του χρόνου τους και άλλες τέτοιες μπούρδες. Η κουλτούρα της τεμπελιάς, που πρώτα έγινε μαγκιά και μετά ιδεολογία. Το «Ντόλτσε» στην εξουσία, εν ολίγοις. Ισως η τεμπελιά να είναι το τίμημα του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεροσύνης.