Σήμερα κληρώνει στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Το δημοψήφισμα που διεξάγεται εκεί θα κρίνει αν οι πολίτες της γειτονικής χώρας θέλουν τη χώρα τους να μετέχει στη διεθνή κοινότητα με το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» ή όχι, αν και, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, η απόφαση της πλειοψηφίας εκείνων που πηγαίνουν να ψηφίσουν θα είναι θετική. Σπανίως στη σύγχρονη ιστορία η παρέμβαση του ξένου παράγοντα ήταν τόσο απροκάλυπτη υπέρ του «Ναι» σε εσωτερική εκλογική διαδικασία ενός ανεξάρτητου κράτους, ενώ ταυτόχρονα οι υποστηρικτές της αντίθετης άποψης, δηλαδή του «Οχι», επέλεξαν να μην έχουν συγκροτημένη παρουσία κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Επομένως, το ζήτημα δεν είναι τόσο αν θα υπερισχύσει το «Ναι» επί του «Οχι» στο σημερινό δημοψήφισμα. Το ζήτημα είναι αν η συμμετοχή των πολιτών θα ξεπεράσει το 50% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους, ώστε το αποτέλεσμα να έχει πολιτική νομιμοποίηση. Αυτό δεν είναι απολύτως εξασφαλισμένο κατά τα φαινόμενα, καθώς ο πρόεδρος της μικρής δημοκρατίας Ιβάνοφ αντιπολιτεύεται σφόδρα την κυβέρνηση Ζάεφ και έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της αποχής. Δεν δίστασε άλλωστε να διαλαλήσει διεθνώς την άποψή του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Το πιθανότερο είναι ότι ακόμη και αν η συμμετοχή είναι κάτω του 50% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, θα βρεθεί κάποιο νομικό «τερτίπι» για να τύχει πολιτικής νομιμοποίησης το αποτέλεσμα, αποδεκτής και από τις δυνάμεις της Δύσης που τόσο κόπιασαν για να γίνει και να υλοποιηθεί η συμφωνία των Πρεσπών. Κάποιες ιδέες έχουν γίνει ήδη γνωστές, όπως το 50% να υπολογιστεί στη βάση της συμμετοχής στις τελευταίες εκλογές ή να γίνει εκ νέου αναπομπή του θέματος στη Βουλή.
Ομως, αν συμβεί κάτι τέτοιο, το πλήγμα στην εύθραυστη ηρεμία που επικρατεί στη γείτονα θα είναι σημαντικό, καθώς το «Ναι» θα το έχουν ψηφίσει στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι Αλβανοί, ενώ προφανώς η πλειοψηφία των λεγόμενων Σλαβομακεδόνων και ίσως και των Σέρβων θα εκφράσει την αντίθεσή της διά της αποχής. Αρα εθνοτικός διχασμός ουσιαστικά…
Ολα αυτά βεβαίως αφορούν την άλλη πλευρά των συνόρων και το μέλλον της. Στη δική μας πλευρά τα πράγματα γίνονται πιο ξεκάθαρα, εφόσον υπερισχύσει εκεί το «Ναι». Ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωσε προχθές την Ουάσιγκτον μέσα από τις σελίδες της Wall Street Journal ότι η ελληνική Βουλή θα κυρώσει τη συμφωνία των Πρεσπών επί δικής του θητείας, προσθέτοντας μάλιστα ότι τα στρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδας ταυτίζονται με εκείνα των ΗΠΑ στην περιοχή.
Αρα θα χρειαστεί τεράστιο θάρρος και κυριολεκτικά απύθμενο θράσος για να κάνει πια πίσω, όταν η κυβέρνηση κάνει συνεχώς γνωστό ότι η κύρωση της συμφωνίας δεν αντιμετωπίζει δυσκολία, εφόσον μπορεί να γίνει και με απλή πλειοψηφία των παρόντων στη Βουλή.
Μόνον η πολύ μεγάλη έκπληξη της υπερίσχυσης του «Οχι» στο σημερινό δημοψήφισμα μπορεί να σταματήσει, έστω προσωρινά, τις εξελίξεις που μπήκαν σε κίνηση με τη συμφωνία των Πρεσπών. Κανονικά, ο μόνος που μπορεί να εύχεται κάτι τέτοιο είναι ο Π. Καμμένος, γιατί οι απειλές που εκτοξεύει, περί ανατροπής της κυβέρνησης πριν φτάσει η συμφωνία στη Βουλή, θεωρούνται πια «κούφιες».
Εξίσου κανονικά θα πρέπει να το απεύχεται ο Κυρ. Μητσοτάκης, καθώς γνωρίζει ότι θα υποστεί αφόρητες πιέσεις αν η συμφωνία έλθει προς κύρωση επί δικής του κυβέρνησης. Οι συνεχείς δηλώσεις ότι δεν πρόκειται ο ίδιος να κυρώσει ποτέ τη συμφωνία γίνονται αποκλειστικά για το εσωτερικό, αλλά και για να μην επιτρέψει ο ξένος παράγοντας στον Αλ. Τσίπρα να ξεφύγει από την υποχρέωση. Ετσι, κερδίζει «πόντους» και η διενέργεια εκλογών τον Μάιο.