Απ’ τον Ζαν Ζενέ στον Ζακ

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το επεισόδιο το έμαθα από πρώτο χέρι, από φίλο Γάλλο δημοσιογράφο της «Λιμπερασιόν» που έφθασε από τους πρώτους στο ξενοδοχείο όπου πέθανε ο Ζαν Ζενέ. Ηταν ένα φτηνό ξενοδοχείο σ’ έναν δρόμο του 13ου διαμερίσματος στο Παρίσι. Η δε ιδιοκτήτρια δήλωνε έκπληκτη με την προσέλευση τόσων δημοσιογράφων. Τόσον καιρό δεν ήξερε ότι πελάτης της ήταν μία από τις διασημότητες της γαλλικής λογοτεχνίας. «Ο κ. Ζενέ», έλεγε και ξανάλεγε, «ο κ. Ζενέ ήταν πολύ καλός κύριος. Πλήρωνε πάντα στην ώρα του το ενοίκιο». «Ο κ. Ζενέ» πέθανε άδοξα στο κρεβάτι του χτυπημένος από τον καρκίνο. Εζησε όλη του τη ζωή στο κοινωνικό περιθώριο και πέθανε όπως έζησε. Ο Μισέλ Ντεόν, στις «Ελληνικές σελίδες» του, αναφέρει ότι συνάντησε στον Πειραιά έναν συνάδελφό του που πολύ εκτιμά. Τον περιγράφει χωρίς να τον κατονομάσει, αφού αμέσως μετά γράφει πως ζούσε κάνοντας μικροκλοπές με την παρέα του. Ηταν ο Ζενέ. Ο Ζενέ ήταν ομοφυλόφιλος και περιθωριακός. Οπως ο Σαρτρ ήταν εισοδηματίας και έγραφε στο Deux Magots. Αν ο Ζενέ δεν είχε γράψει τις «Δούλες» και την «Παναγία των Λουλουδιών», ο Σαρτρ δεν θα του είχε αφιερώσει το «Αγιος Ζενέ, ηθοποιός και μάρτυρας». Θέλω να πω κάτι απλό: η ζωή στο περιθώριο κάποτε δεν ήταν αυταξία, αν και απαιτούσε δύναμη. Κέρδιζε την αξία της από τον τρόπο που κάποιοι την επεξεργάζονταν και τη φόρτιζαν με τη δυναμική της δημιουργίας, κοινώς της έδιναν τη δυνατότητα να μεταμορφωθεί σε κάτι που δεν αφορούσε μόνον όσους τη ζούσαν, αλλά ολόκληρη την κοινωνία. Δεν έχουν όλοι το χάρισμα της δημιουργίας, θα μου πείτε. Οπως δεν είναι ήρωες και όσοι πεθαίνουν άδικα.

Ο Ζακ Κωστόπουλος σκοτώθηκε άδικα. Θα μπορούσε να ζει σήμερα και η ζωή του άξιζε όσο η ζωή όλων μας. Γύρω από τον θάνατό του όμως έχει οργανωθεί μια εκστρατεία ηρωοποίησής του, η οποία αφορά περισσότερο όσους την υποστηρίζουν παρά τον ίδιο. Η ομοφυλοφιλία του, το γεγονός ότι ήταν οροθετικός και ζούσε στο «περιθώριο» έχουν αποκτήσει επικές διαστάσεις, οι οποίες, για να γίνουν πιστευτές, χρειάζονται και τους κακούς τους δαίμονες. Είναι οι περίφημοι «νοικοκυραίοι». Ες αύριον γι’ αυτούς. Η χειρονομία του Ζενέ ήταν ηρωική. Εκανε τέχνη με ό,τι στον καιρό του αντιμετωπιζόταν ως αξία και του έδωσε αξία. Προσπαθώ να αντιληφθώ τον ηρωισμό του αδικοχαμένου Ζακ σε μια κοινωνία που έχει αναδείξει το περιθώριο σε κοινωνικό επικυρίαρχο.

Είμαστε μια κοινωνία που έχει χάσει την ικανότητα της δημιουργίας. Εχοντας χάσει την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, διψάμε για ήρωες για να πεισθούμε πως είμαστε ζωντανοί.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή