Τελούν, τελικώς, οι ελληνικές κυβερνήσεις σε ομηρία του μακεδονικού ζητήματος; Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μάλλον θα προτιμούσε να μη «σκάσει» η χειροβομβίδα στα δικά τους τα χέρια, πλην όμως η εντολή διεθνώς ήταν αυτή τη φορά να επέλθει λύση στο χρόνιο αυτό πρόβλημα. Και σύντομα.
Η αιτία γι’ αυτή την πίεση από Ευρώπη και ΗΠΑ είναι γνωστή: να ενταχθεί η μικρή χώρα της βόρειας μακεδονικής περιοχής στο ΝΑΤΟ και να αναχαιτιστεί ο ρωσικός παράγοντας που κάνει αισθητή την παρουσία του στα Βαλκάνια, και ειδικά σε χώρες με χριστιανική ορθόδοξη παράδοση.
Από ελληνικής πλευράς, η ασφυκτική πίεση για εξεύρεση λύσης υποτίθεται ότι θα συνοδευόταν με ανταλλάγματα ως προς τα οικονομικά μέτρα. Ανταλλάγματα που θα ισοστάθμιζαν –ίσως– την απώλεια ψήφων (ειδικά στη Bόρεια Ελλάδα και όλη την επικράτεια της ελληνικής Μακεδονίας), αλλά και τους τριγμούς στη συμμαχία ανάμεσα στον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ και στους εθνικιστές ΑΝΕΛ.
Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν πάτησε την μπανανόφλουδα και παρεξέκλινε από την κεντροδεξιά, φιλελεύθερη ατζέντα προς μια πιο πατριωτική, λαϊκή Δεξιά, απορρίπτοντας αρχής εξαρχής κάθε πιθανότητα συμφωνίας και καρπώνοντας –δυνάμει– τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ στη Βόρεια Ελλάδα.
Για τον κ. Ζάεφ, αυτονόητο είναι πως επιθυμούσε διακαώς να είναι ο πρωθυπουργός που θα λύσει το αρχαίο πια θέμα της ονομασίας και αυτός που θα εντάξει –επιτέλους– τη χώρα του στο ΝΑΤΟ.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ανέδειξε σχεδόν τους πάντες χαμένους. Ο κ. Ζάεφ είναι στον αέρα, ο κ. Τσίπρας υφίσταται ζημιά έχοντας συρθεί «στη λάσπη» του μακεδονικού χωρίς να επικυρώνονται οι Πρέσπες και έχοντας ήδη απολέσει ψηφοφόρους. Ως προς τη σχέση του με τους ΑΝΕΛ, ο όποιος τριγμός παίρνει αναβολή. Ο κ. Πάνος Καμμένος ενδεχομένως να πανηγυρίζει –πρέπει να είναι ο μόνος–, αλλά τα ζητήματα στη σχέση του κόμματός του με τον ΣΥΡΙΖΑ, με άλλα λόγια, τα δεδομένα μιας φθαρμένης κυβέρνησης, είναι ακόμα εκεί και θα τα βρει μπροστά του.
Οσο για τον κ. Μητσοτάκη, τακτικά δικαιώνεται: κράτησε μια στάση που δεν του κόστισε ως προς τη δεξιά δεξαμενή ψήφων (ίσως μάλιστα να του προσέθεσε κάμποσες), ενώ όλα δείχνουν ότι η συμφωνία δεν θα επικυρωθεί. Αλλά, στρατηγικά μιλώντας, ο κ. Μητσοτάκης ενδέχεται να βρει μπροστά του το Μακεδονικό ως πρωθυπουργός. Κάθε Ελληνας πολιτικός που θέτει υποψηφιότητα για την πρωθυπουργία με υψηλές πιθανότητες να το πετύχει, θέτει εαυτόν όμηρο της αέναης εκκρεμότητας που λέγεται «μακεδονικό ζήτημα».
Ή αλλιώς, το Μακεδονικό είναι πλέον η άλλη ονομασία του πολυσυζητημένου πολιτικού κόστους. Σε μια εποχή μάλιστα κατά την οποία η διεθνής σκηνή πιέζει για λύση είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Δύσκολα πράγματα αυτά – κάτι που φαίνεται και από την ήττα που υπέστη η Δύση έναντι της Ρωσίας, κρίνοντας από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.