Ο Δημήτρης Καμμένος έχει ένα ακούσιο χιούμορ, που κατά κανόνα λειτουργεί εις βάρος του εαυτού του και είναι το μόνο στοιχείο που κάπως αντισταθμίζει τη δυσάρεστη παρουσία του στην πολιτική σκηνή. Χθες, για παράδειγμα, στην παρουσίαση του νέου κόμματος που ξεκινούν μαζί με τον Τάκη Μπαλτάκο, ο Δ. Καμμένος προσδιόρισε ως στόχο του κόμματος «ειδικά οι νέοι να σηκωθούν από τον καναπέ και να πάρουν την Ελλάδα στα χέρια τους». Και μένεις να αναρωτιέσαι: αφού πάρουν την Ελλάδα στα χέρια τους οι νέοι, μετά τι πρέπει να κάνουν; Να την απιθώσουν στον καναπέ ή, καλύτερα, να την πάνε κατευθείαν στην κρεβατοκάμαρα;
Το κόμμα που παρουσίασαν χθες οι δύο ιδρυτές του ονομάζεται «Δύναμη Ελληνισμού» και, αν τολμούσα να συμπυκνώσω αυτό που κατάλαβα από τη διακήρυξή τους, θα έλεγα ότι είναι ένα απροκάλυπτα ακροδεξιό κόμμα, που απευθύνεται όμως στον σκεπτόμενο πίθηκο. Η διακήρυξη είναι ένα στρυφνό, πυκνό και πομπώδες κείμενο, με αξιώσεις βαρύνοντος μανιφέστου και με μια σταθερή δόση υστερίας να διατρέχει το ύφος από την αρχή μέχρι το τέλος. Το διάβασα ολόκληρο με τη δέουσα προσοχή και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα του Τάκη Μπαλτάκου είναι ότι απεχθάνεται τον 21ο αιώνα και θα ήθελε να ζει στον 19ο. Νομίζω δεν γιατρεύεται.
Οι ιδέες του μανιφέστου έχουν τη γραφικότητα ενός κόσμου που δεν έζησε τον 20ό αιώνα και τους πολέμους τους: «Το όραμα ενός τέτοιου κόμματος όπως αυτό που ιδρύουμε είναι η καταχώρηση και μεταλαμπάδευση της Ελληνικής παιδείας και η διάχυση του Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. […] Είμαστε η γεννήτωρ χώρα του δυτικού πολιτισμού. Εκμεταλλευόμαστε το ιστορικό γεγονός ότι η Δύση είναι πνευματικό τέκνο του Ελληνικού πολιτισμού και του αέναου φωτός που εκπέμπει ανά τους αιώνες».
Παρουσιάζει την τετριμμένη θεωρία μιας Ελλάδας κατατρεγμένης από τους μεγάλους και τους κακούς, η οποία φυσικά δεν ευθύνεται ποτέ και για τίποτε: «Η Ελλάδα μάχεται, από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, να ορθοποδήσει δημοκρατικά. Αρχικά η Αγγλία και μετά η Γερμανία, εξυπηρετώντας εθνικά τους συμφέροντα, μερίμνησαν ούτως ώστε κάτι τέτοιο να μην είναι απολύτως εφικτό. Είτε μέσω δανεισμού είτε μέσω εταιρικών και άλλων οικονομικών εξαρτήσεων, η Ελλάδα δεν μπόρεσε να χτίσει υγιείς δημοκρατικούς θεσμούς και αυτοτελή οικονομική αυθυπαρξία».
Δεν λείπει και η αφέλεια, που ξεφεύγει άθελά της σε αξιολογικές κρίσεις όπως η εξής: «Αν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ένας ιστορικά ρηχός πληθυσμός-εταιρία της Αγγλίας, κατάφερε να εμπνευστεί από τις Ελληνικές αρχές και να δομήσει μια παγκόσμια υπερδύναμη στη βάση της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας του Αμερικανικού Εθνους και της Διακήρυξης περί Ανθρωπισμού και Ηθικής του Jefferson, οι ιστορικά πλούσιες χώρες της Ευρώπης θεωρητικά ήταν ικανές να πετύχουν ένα καλύτερο αποτέλεσμα». Ε, βέβαια! Αφού το ίδιο ελιξήριο πήραν, πώς η Αμερική τα κατάφερε καλύτερα;
Παρότι καταβάλλεται κάποια προσπάθεια, τελικά δεν αποφεύγονται ούτε οι τυπικές πολιτικάντικες αερολογίες, όπως: «Δρούμε με μόνο γνώμονα το εθνικό συμφέρον και των συνεργειών που μπορούμε βάσει αυτού να δημιουργήσουμε»· και «εκμεταλλευόμαστε αμφίδρομα τους πολλαπλασιαστές ισχύος του Οικουμενικού Ελληνισμού».
Τι λες, βρε παιδάκι μου!
Η προσπάθεια του Τάκη Μπαλτάκου ανακοινώθηκε την περασμένη άνοιξη ως μια μεγαλεπήβολη σταυροφορία για την ένωση όλων των μικρών δεξιών και ακροδεξιών κομμάτων και κινήσεων. Πολύ νωρίς, η προσπάθεια ναυάγησε – ο Μπαλτάκος δεν ήταν ο καταλύτης. Ετσι κατέληξε στη θλίψη της μοναχικής απόπειρας, του μοναχικού ψώνιου, του μοναχικού καημού. Μοναχικού, επειδή ο Μπαλτάκος είναι η «Δύναμη Ελληνισμού» – ο Δ. Καμμένος βρέθηκε εκεί ως επαγγελματίας.
Σαν βιβλιοθήκη του 19ου αιώνα, γεμάτη από βιβλία και ιδέες που δεν επέζησαν της εποχής τους. Σαπίζει μες στην υγρασία και νιώθεις έντονη τη μούχλα στα ρουθούνια. Στην αρχή, προσεγγίζεις με την καλή διάθεση να ανακαλύψεις τη γραφικότητα. Αλλά η νοσηρότητα επικρατεί και σε απωθεί όσο πιο μακριά γίνεται. Αν ήταν κριτική κινηματογράφου αυτό, η συμβουλή μου θα ήταν ούτε καν να το σκεφθείτε…
Βαρέων βαρών
«Η εξωτερική πολιτική», διευκρίνισε ο Νίκος Κοτζιάς, «γίνεται από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών». Σύμφωνα με τη θεωρία, ναι. Στην πραγματικότητα, όμως, την εξωτερική πολιτική την κάνει εκείνος ο οποίος έχει την ισχύ ώστε να επιβάλει τις θέσεις του στον άλλον. Γι’ αυτό τον λόγο ο Κοτζιάς αισθάνεται υποχρεωμένος να θυμίζει ότι αυτός μαζί με τον πρωθυπουργό διαμορφώνουν την εξωτερική πολιτική, ενώ ο Καμμένος δεν αφήνει την ευκαιρία να απαντήσει κι εκείνος ότι, για τέτοια θέματα, συνομιλεί μόνο με τον πρωθυπουργό και όχι με τον υπουργό Εξωτερικών.
Εχουμε, δηλαδή, μια εικόνα κυβερνητικής «αρμονίας»: ενός πρωθυπουργού, ο οποίος από τη μία πιέζεται από τον υπουργό Εξωτερικών να συνεχίσει τη διαδικασία με τα Σκόπια και, από την άλλη, πιέζεται από τον υπουργό Αμυνας να τη διακόψει. Δεν έχει σημασία αν η εικόνα είναι ακριβής μήτε αν ο Τσίπρας υπολογίζει σοβαρά την πίεση του κυβερνητικού εταίρου του. Ο Καμμένος έχει ανάγκη να πουλάει αυτή την εικόνα στον κόσμο του, μήπως και επιβιώσει. Για τον Κοτζιά, όμως, η συμφωνία των Πρεσπών είναι η μεγάλη επιτυχία της ζωής του και τον έχει τόσο μεθύσει, ώστε να κομπάζει ότι θα λύσει και το Κυπριακό. Δεν υπάρχει περίπτωση, λοιπόν, να ανεχτεί το παιχνίδι του Καμμένου. Εν ολίγοις, ο αγώνας θα είναι βαρέων βαρών. Ας νικήσει όποιος θέλει – ο καλύτερος, ο χειρότερος, μου είναι αδιάφορο…