Περίπου 1.400 άνθρωποι –τόση είναι η χωρητικότητα της αίθουσας Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και το βράδυ της Κυριακής ήταν γεμάτη– περιμέναμε, τραγούδι το τραγούδι, να ολοκληρωθεί η εκτέλεση του «Μεγάλου Ερωτικού» για να χειροκροτήσουμε. Η κίνηση που προσπαθούσαμε να συγκρατήσουμε, ο έλεγχος του ενθουσιασμού και της συγκίνησης, υπήρξαν επιθυμία του Μάνου Χατζιδάκι. «Μια λιτανεία περίεργη με τη συμμετοχή αγγέλων, εραστών, παρθένων και εφήβων», χαρακτήριζε ο συνθέτης αυτό τον κύκλο τραγουδιών και ήθελε να μείνει αδιάσπαστος. «Με τα τραγούδια αυτά αποτείνομαι στην πιο κρυφή ευαισθησία των νέων ανθρώπων κάθε ηλικίας κι όχι στους εφήμερους κι ανεξέλεγκτους ερεθισμούς τους», έλεγε.
Κανείς, λοιπόν, δεν χειροκροτούσε καθώς ο θαυμάσιος Αλκίνοος Ιωαννίδης και η νεαρότατη, εκφραστική Δήμητρα Σελεμίδου ξεκινώντας από την «Πρώτη σταγόνα της βροχής» σε στίχους του Οδυσσέα Ελύτη έφτασαν στο «Κραταιά ως θάνατος αγάπη» από το «Ασμα Ασμάτων» του Σολομώντα, ερμηνεύοντας τα 11 τραγούδια του κύκλου με σπάνια ευαισθησία. Στο βάθος της σκηνής, πίσω από τα κεφάλια των μουσικών της εννεαμελούς ορχήστρας, του διευθυντή της Λουκά Καρυτινού και των χορωδών, υπήρχε τεράστιο το παλιό εξώφυλλο του δίσκου: ένας ωραίος έφηβος με λουλούδια, ζωγραφισμένος από τον Γιάννη Μόραλη. Και ήταν τόση η γλύκα και η αισθαντικότητα αυτών των τραγουδιών, που ο συνθέτης ονόμαζε λαϊκά, ώστε γυρνούσε τον χρόνο πίσω. Στη νεότητα του καθενός από εμάς που ακούγαμε και στη νεότητα των μουσικών, στη νεότητα του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιάννη Μόραλη, του Νίκου Γκάτσου, του Κωνσταντίνου Καβάφη, στη νεότητα μιας άλλης Ελλάδας. Το χειροκρότημα ξέσπασε τελικά σαν κύμα και χρειάστηκαν τρία encore για να σταματήσει.