Venom ***
ΔΡΑΣΗΣ (2018)
Σκηνοθεσία: Ρούμπεν Φλάισερ
Ερμηνείες: Τομ Χάρντι, Μισέλ Γουίλιαμς, Τζένι Σλέιτ
Ο δημιουργός του διασκεδαστικότατου «Zombieland», Ρούμπεν Φλάισερ, αναλαμβάνει να μεταφέρει στην οθόνη το επόμενο μπλοκμπάστερ της Ντίσνεϊ, το οποίο έρχεται κατευθείαν από τις πιο σκοτεινές γωνιές του σύμπαντος του Σπάιντερμαν. Το ενδιαφέρον μεγαλώνει όταν στην εξίσωση προστίθεται και ο ακριβοθώρητος Τομ Χάρντι, ως πρωταγωνιστής, με την ελπίδα να δούμε κάτι διαφορετικό από τον σωρό των κομίστικων μεταφορών της Marvel. Και αυτό συμβαίνει… περίπου.
Η υπόθεση: Ο μαχητικός ρεπόρτερ Εντι Μπροκ βρίσκεται από τη μια μέρα στην άλλη απολυμένος και με τη ζωή του κατεστραμμένη όταν τα βάζει με έναν πανίσχυρο επιχειρηματία-οραματιστή (κάτι σαν Ελον Μασκ στο πολύ διεστραμμένο), ο οποίος ταυτόχρονα πειραματίζεται με μια μυστηριώδη μορφή εξωγήινης ζωής. Οταν ο ξενιστής θα καταλήξει στο σώμα του Μπροκ, εκείνος θα βρεθεί κυριευμένος από μια ανεξέλεγκτα μοχθηρή όσο και συναρπαστική προσωπικότητα, η οποία του χαρίζει εξαιρετικές δυνάμεις.
Το μοναδικό πραγματικό πρόβλημα του «Venom» είναι πως ο θεατής πρέπει να «αντέξει» τα μάλλον βαρετά πρώτα 40 λεπτά της δίωρης διάρκειάς του. Βρίσκονται εκεί πιθανώς για να προσδώσουν περισσότερη σοβαρότητα από τον συνήθη χαμό που επικρατεί εξαρχής σε τέτοιου είδους φιλμ, ωστόσο δεν λειτουργούν· αντιθέτως, αυτό που τα ακολουθεί είναι ένα καταιγιστικό υπόλοιπο, γεμάτο καλοστημένη δράση, ευπρόσδεκτο χιούμορ και εφευρετικότητα στην απεικόνιση –η τελική σκηνή μάχης είναι αριστούργημα ειδικών εφέ– με τον Τομ Χάρντι να ανταποκρίνεται άνετα στον ρόλο του action hero. Οι επιρροές-αντιγραφές από το «Alien» είναι προφανείς, όπως και το παιχνίδι του εσωτερικού μας «τέρατος» που έχουμε ξαναδεί, όμως στο τέλος αυτό που μένει είναι η καθαρή και δίχως ενοχές διασκέδαση.
Ενα αστέρι γεννιέται ***
ΔΡΑΜΑ (2018)
Σκηνοθεσία: Μπράντλεϊ Κούπερ
Ερμηνείες: Μπράντλεϊ Κούπερ, Lady Gaga, Σαμ Ελιοτ
Ο Μπράντλεϊ Κούπερ επιλέγει ένα δοκιμασμένο στόρι, το οποίο έχουν υπηρετήσει στο παρελθόν κινηματογραφικά ζευγάρια όπως οι Τζούντι Γκάρλαντ – Τζέιμς Μέισον (1954) και Μπάρμπρα Στρέιζαντ – Κρις Κριστόφερσον (1976), για την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, και σε μεγάλο βαθμό αυτό του βγαίνει σε καλό. Ο ίδιος ερμηνεύει τον ρόλο ενός καταξιωμένου μουσικού της κάντρι με προβλήματα αλκοολισμού καθώς και (προοδευτικά) ακοής, ο οποίος σε μια τυχαία βόλτα σε μπαρ γνωρίζει και ερωτεύεται την άσημη τραγουδίστρια της βραδιάς. Την τελευταία, που εξελίσσεται με τη βοήθειά του σε σταρ, υποδύεται η Lady Gaga, με τους δυο τους να γίνονται τελικά ζευγάρι και να πορεύονται μαζί μέσα από τις τρικυμίες της διασημότητας.
Σκηνοθετικά ο Κούπερ αποδεικνύεται παραπάνω από έτοιμος για τη διαχείριση ενός μεγάλου βεληνεκούς φιλμ, το οποίο μάλλον βαδίζει ολοταχώς και για τα Οσκαρ. Η ιστορία είναι άλλωστε πασπαλισμένη από τη χρυσόσκονη που πάντα γοητεύει την Ακαδημία, αλλά και τη σκοτεινή πλευρά της διαδρομής των αστέρων. Η προσεγμένη μουσική και τα τραγούδια είναι επίσης εκεί, όπως και μια καταπληκτική, πρώτη σε μεγάλου μήκους φιλμ, ερμηνεία από τη Lady Gaga, η οποία ενσαρκώνει μια πολύ γήινη και ταυτόχρονα ακαταμάχητη πρωταγωνίστρια. Το κακό είναι πως το σεναριακό υλικό που τροφοδοτεί αποτελεσματικά το πρώτο κομμάτι της ταινίας, κάπου εξαντλείται, με αποτέλεσμα η (αυστηρά οσκαρική) δίωρη και βάλε διάρκεια να μοιάζει υπερβολική. Από την άλλη, με έναν μαγικό τρόπο, το νήμα βρίσκεται ξανά λίγο πριν από το τέλος, χαρίζοντας ένα εύστοχο, γεμάτο καλή χολιγουντιανή συγκίνηση φινάλε.
Ο κύριος και το όπλο ***
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λάουερι
Ερμηνείες: Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Κέισι Αφλεκ
Η τελευταία του εμφάνιση
Ο σπουδαίος Ρόμπερτ Ρέντφορντ επιλέγει τη συγκεκριμένη ως τελευταία ταινία της πλούσιας υποκριτικής καριέρας του και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό. Πόσο μάλλον που το φιλμ του Ντέιβιντ Λάουερι μοιάζει με πολυσυλλεκτικό αποχαιρετισμό των μεγάλων ρόλων που έχει ερμηνεύσει μέσα στα χρόνια ο Αμερικανός ηθοποιός. Εδώ είναι ο Φόρεστ Τάκερ, ο οποίος έγινε διαβόητος τη δεκαετία του 1980, όταν πραγματοποίησε δεκάδες ληστείες τραπεζών, σε ηλικία άνω των 70 ετών. Η ταινία βασίζεται στην ιστορία του, βάζοντας ταυτόχρονα στο κάδρο και τον ντετέκτιβ (Κέισι Αφλεκ) που τον καταδίωξε. Κατά τα λοιπά βαδίζουμε σε γνώριμα μονοπάτια με ένα διασκεδαστικό, στιβαρό φιλμ που κάνει οικονομία στην αφήγηση και αφήνει τα ηνία, πρωτίστως, στον Ρέντφορντ και δευτερευόντως στους Τομ Γουέιτς και Ντάνι Γκλόβερ, οι οποίοι συμπληρώνουν ιδανικά το καστ των γερόλυκων.
Climax **½
Σκηνοθεσία: Γκασπάρ Νοέ
Ερμηνείες: Σοφία Μπουτέγια, Ρομέν Γκιγιερμίκ
Ενα τεράστιο πάρτι
O διάσημος αιρετικός του γαλλικού σινεμά Γκασπάρ Νοέ επιστρέφει με την πιο ενδιαφέρουσα ίσως μέχρι σήμερα ταινία του, η οποία συμβαίνει να έχει σαν άξονα ένα τεράστιο πάρτι. Μια ομάδα χορευτών μαζεύεται για ολονύκτια πρόβα σε κάποιο απομονωμένο στούντιο, όμως το πράγμα δεν αργεί να γυρίσει στο γλέντι και στον δίχως σχεδιασμό χορό. Το κακό είναι πως κάποιος έχει… εμπλουτίσει το παντς με μεγάλες ποσότητες LSD και σύντομα οι πάντες βρίσκονται βυθισμένοι σε παρανοϊκό τριπ. Ο Νοέ χρησιμοποιεί πραγματικούς χορευτές, δημιουργώντας ένα παλαβά γοητευτικό σύνολο, που άλλοτε μοιάζει με καλλιτεχνική περφόρμανς και άλλοτε με ζωγραφικό εφιάλτη του Ιερώνυμου Μπος. Φαντασιώσεις, φάρσες, τραγικότητα και, βέβαια, οργιαστικός χορός γίνονται πολύχρωμο κοκτέιλ, σε ένα φιλμ που συνοδεύεται και από ένα εκρηκτικό σάουντρακ.
Εξαφανισμένος φάκελος **½
Σκηνοθεσία: Ερίκ Ζονκά
Ερμηνείες: Βενσάν Κασέλ, Ρομέν Ντουρί
Τυπικό θρίλερ μυστηρίου
Ο Βενσάν Κασέλ παίρνει σχεδόν εξ ολοκλήρου στους ώμους του αυτό το αστυνομικό θρίλερ, το οποίο θα ήταν μάλλον απολύτως αδιάφορο δίχως τη δική του παρουσία. Ο Ντάνι, ο έφηβος γιος μιας ταλαιπωρημένης οικογένειας, εξαφανίζεται μυστηριωδώς και την υπόθεση αναλαμβάνει ένας έμπειρος ντετέκτιβ, ο οποίος όμως αντιμετωπίζει και ο ίδιος τα δικά του προσωπικά προβλήματα. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης –αρχικά τουλάχιστον– είναι πως βάζει στο κάδρο σύγχρονα ζητήματα της γαλλικής κοινωνίας (τρομοκρατία, ζωή στα προάστια κ.ο.κ.), στη συνέχεια όμως όλα αυτά μένουν στην άκρη για εξελιχθεί το τυπικό θρίλερ μυστηρίου. Εκεί, όπως είπαμε, αναλαμβάνει ο Κασέλ, ο οποίος δίνει προσωπικότητα στον χαρακτήρα του και βοηθά να κρατηθεί το ενδιαφέρον ζωντανό μέχρι το ομολογουμένως ανατρεπτικό φινάλε.
Ανυπακοή **½
Σκηνοθεσία: Σεμπάστιαν Λέλιο
Ερμηνείες: Ρέιτσελ Βάις, Ρέιτσελ Μακ Ανταμς
Οι δύο… Ρέιτσελ
Ο Σεμπάστιαν Λέλιο, δημιουργός του οσκαρικού «Μια φανταστική γυναίκα», επιστρέφει με ένα ερωτικό δράμα τοποθετημένο στην ορθόδοξη εβραϊκή κοινότητα του Λονδίνου. Η αποξενωμένη Ρονίτ (Ρέιτσελ Βάις) φτάνει εκεί από τη Νέα Υόρκη, όταν μαθαίνει τα νέα για τον θάνατο του ραββίνου πατέρα της. Ταυτόχρονα θα ανακαλύψει πως ο παιδικός της φίλος είναι πια σύζυγος της Εστι (Ρέιτσελ Μακ Ανταμς), γυναίκας με την οποία εκείνη μοιράστηκε παλιότερα τον έρωτα. Οι δυο τους θα έρθουν (αναπόφευκτα) ξανά κοντά, απειλώντας τη στενή γαλήνη της συντηρητικής κοινότητας. Οι δύο… Ρέιτσελ τα καταφέρνουν αρκετά καλά να δημιουργήσουν την παθιασμένη ατμόσφαιρα που απαιτείται (μοιράζονται και μια ιδιαίτερα έντονη ερωτική σκηνή), όμως η ίδια η ταινία δεν αποκτά ποτέ την εσωτερική φλόγα και τον ρυθμό που θα μπορούσε να την απογειώσει.
Εμείς…
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσίασε την αφίσα για τη φετινή εκδοχή του (1-11/11) και αυτή πρωτοτυπεί μιας και είναι… κινούμενη. Εστιάζοντας προφανώς στα ψηφιακά μέσα, όπου θέλει να ανοιχθεί και το Φεστιβάλ, οι δημιουργοί της Beetroot έφτιαξαν μια αφίσα όπου τα κομμάτια του φιλμ χορεύουν αποκαλύπτοντας κρυφές ιστορίες και κλείνοντας (κυριολεκτικά) το μάτι στον θεατή. Το κινούμενο logo θα μπορέσετε να δείτε και στο σάιτ της «Κ».
…και οι άλλοι
Πολλές συζητήσεις έχει προκαλέσει τα τελευταία 24ωρα η ανακοίνωση του Netflix πως στην προσεχή σεζόν του δημοφιλούς «Black Mirror», οι θεατές θα έχουν τη δυνατότητα της… διάδρασης. Με λίγα λόγια, στα επεισόδια της σειράς θα υπάρχουν συγκεκριμένα σημεία, στα οποία θα μπορούμε να διαλέξουμε προς τα πού θέλουμε να κινηθεί η υπόθεση, από μια σειρά επιλογών που θα παρουσιάζονται επιτόπου στην οθόνη. Πρωτοποριακή τηλεόραση ή άλλος ένας τρόπος της πλατφόρμας να τοποθετήσει σε κουτιά τα γούστα του κοινού;