Hier encore…

1' 4" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τον Σαρλ Αζναβούρ θα τον θυμόμαστε συχνά ντυμένο στα μαύρα στη σκηνή να ερμηνεύει τραγούδια για μεγάλες αγάπες και για τη ζωή μας που έρχεται και φεύγει. Αλλά με ποια χρώματα ζούσε ο Γάλλος, με τις αρμένικες ρίζες, καλλιτέχνης στις πιο ιδιωτικές, καθημερινές του στιγμές;

Τον Ιούνιο του 1964, στην ηλικία των 40, ο Αζναβούρ υποδέχεται το περιοδικό ποικίλης ύλης Paris Match στο σπίτι του στο Σεν Τροπέ της Νότιας Γαλλίας. Ντυμένος άνετα, αλλά με τη χαρακτηριστική «σιλουέτα» μιας δυναμικής στυλιστικής δεκαετίας, ο Αζναβούρ ποζάρει στο σαλόνι, καθισμένος στο πιάνο και με μαγιό στην παραλία. Το 1964 είναι μια χρονιά σε μια πολύ παραγωγική δεκαετία. Γράφει τους στίχους για τρία «ιστορικά» τραγούδια –«Hier encore», «For Me Formidable», «Que c’est triste Venise»–, ενώ προσθέτει νέες εμφανίσεις στο κινηματογραφικό του βιογραφικό.

Για κάποιους ο Γάλλος Φρανκ Σινάτρα, για τους περισσότερους ένας γνήσιος παγκόσμιος καλλιτέχνης πολύ πριν από την επέλαση της παγκοσμιοποίησης, ο Αζναβούρ έγραψε πάνω από 1.300 τραγούδια, τραγούδησε σε οκτώ γλώσσες και πούλησε περισσότερους από 180 εκατ. δίσκους.

Ανάμεσα στις πολλές ιδιότητές του εκτός σκηνής, ο Αζναβούρ υπηρέτησε ως μόνιμος εκπρόσωπος της Αρμενίας στις κεντρικές εγκαταστάσεις της UNESCO στο Παρίσι. «Χωρίς να θέλω να υπερηφανεύομαι», έλεγε ο ίδιος, «πρέπει να ομολογήσω ότι, ως αμόρφωτος γιος ενός μετανάστη, θα μπορούσα να τα είχα πάει πολύ χειρότερα». ■

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή