Είναι λυπηρό να έχει η ελληνική κοινωνία μια τόσο άσχημη εικόνα σε ό,τι αφορά τη σχέση των δύο κορυφαίων πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής του τόπου, του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι πολίτες έχουν συνηθίσει να τους ακούν να υβρίζουν ο ένας τον άλλον, να επιτίθενται λυσσαλέα ο ένας στον άλλον, ενίοτε να εμπλέκουν και τις οικογένειές τους. Για συνεργασία σε κάποια επιμέρους ζητήματα, για συνεννόηση τουλάχιστον στα εθνικά θέματα, ούτε λόγος.
Γι’ αυτό προκάλεσε τόση έκπληξη ένα από τα πλέον φυσιολογικά στιγμιότυπα για πολιτικούς αντιπάλους, που είναι όμως σπάνιο στη σημερινή κυνική ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Οι κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης να συνομιλούν σαν κανονικοί άνθρωποι.
Το «αξιοπερίεργο» συμβάν, που για μερικά λεπτά έδωσε τροφή για κάθε είδους εικασίες σχετικά με τους λόγους που το προκάλεσαν, έλαβε χώρα πριν από μερικές ημέρες κατά την είσοδο του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας στην αίθουσα της Ολομέλειας της Βουλής για τον αγιασμό. Ο κ. Μητσοτάκης πήγε στα κυβερνητικά έδρανα και άρχισε να συνομιλεί με τον πρωθυπουργό.
Οι βουλευτές απόρησαν. Κάποιοι αναζητούσαν το κορυφαίο πολιτικό ζήτημα που προκάλεσε την ασυνήθιστη εικόνα που αντίκριζαν. Ηταν η μη περικοπή των συντάξεων; Μήπως ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην ΠΓΔΜ;
Δυστυχώς, ο λόγος για τον οποίο συνομίλησαν σαν φυσιολογικοί άνθρωποι ήταν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να συλλυπηθεί τον Αλέξη Τσίπρα για τον θάνατο του συζύγου της αδελφής του, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 58 ετών. Λίγα εικοσιτετράωρα νωρίτερα, ο πρωθυπουργός είχε αναχωρήσει εσπευσμένα από τη Νέα Υόρκη, αμέσως μετά την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, για να παραστεί στην κηδεία του γαμπρού του που έγινε το περασμένο Σάββατο.
Η ανθρώπινη θλίψη, ο πόνος του ενός, ο σεβασμός του άλλου. Κάτι ανάλογο είχαμε παρακολουθήσει και στην εξόδιο ακολουθία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τότε οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι, αλλά και πάλι ένιωθες ότι και οι δύο ήσαν για λίγα λεπτά, ίσως όχι φίλοι, αλλά απλοί συνάνθρωποι.
Δεν θα σταθώ στις εύκολες κατηγορίες που εκτοξεύουν και οι δύο –ψεύτες και κολλημένοι στην καρέκλα οι μεν, απάνθρωποι και διαπλεκόμενοι οι δε, αυτοί που κατήγγειλαν τους άλλους ως «μνημονιακούς μερκελιστές» τώρα είναι οι ίδιοι «οι αχυράνθρωποι των Αμερικανών και των Γερμανών που τους κάνουν τη δουλειά»– αλλά είναι σοκαριστικό να υπάρχει τέτοια απόσταση.
Οι κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης ηγούνται δύο παρατάξεων με διαφορετικές προτεραιότητες και υποστηρίζουν διαφορετικές πολιτικές. Ο ένας στοχεύει στο αξίωμα του άλλου· και η νίκη του αναπόφευκτα σημαίνει την ήττα του άλλου. Αλλά ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πολιτικοί αντίπαλοι, όχι εχθροί. Τόσο δύσκολο είναι να εκπέμψουν μια λιγότερο συγκρουσιακή εικόνα; Δεν είναι κακό, ούτε για τους ίδιους, ούτε για τους ψηφοφόρους τους, ούτε για τη χώρα.