Το υπερήφανο «όχι» με το οποίο απάντησε η ΕΛΜΕ Μαγνησίας στη χορηγία του Ιδρύματος Μποδοσάκη μας υπενθυμίζει πως ό,τι κι αν γίνει το τέρας του Λοχ Νες θα είναι πάντα εκεί. Κάθε τόσο θα προβάλλει, όσοι προλάβουν θα το φωτογραφίζουν και μετά θα εξαφανίζεται ξανά στα νερά της λίμνης, στην καθημερινότητα της εκπαίδευσης που οι διαχειριστές της όχι μόνον θεωρούν φυσιολογική, αλλά την υπερασπίζονται σαν την καλύτερη δυνατή. Οι σοφοί δάσκαλοι του Γένους μάλιστα συνόδευσαν την άρνησή τους με το ατράνταχτο επιχείρημα ότι η χορηγία του ιδρύματος ανοίγει την κερκόπορτα της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης που οι ίδιοι τη θέλουν αγνή. Με άλλα λόγια, τρέχα – γύρευε. Και άντε να εξηγήσεις στα απολιθώματα πώς λειτουργεί ο κόσμος που τα έχει απορρίψει και ότι, όταν λειτουργούν σχολικές αίθουσες χωρίς θέρμανση, αυτός που θα σου δώσει τη δυνατότητα να τα θερμάνεις καλείται στην απλή ελληνική ευεργέτης. Θα μου πείτε πρέπει να ξέρεις την ελληνική, έστω την απλή, για να πάει ο νους σου στη λέξη «ευεργέτης».
Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα απολιθώματα διαμορφώνουν τα μυαλά των παιδιών μας. Και αναπαράγουν τη νοοτροπία που τους επιτρέπει ακόμη να βρίσκονται εν ζωή και να δραστηριοποιούνται στον πιο ευαίσθητο τομέα του δημόσιου βίου μας. Μόρφωση δεν είναι να έχεις μάθει απέξω πότε έγινε η ναυμαχία της Σαλαμίνας, και πότε η μάχη στα Δερβενάκια. Αν και η γνώση των χρονολογιών σού επιτρέπει να βάλεις μια τάξη στο μυαλό σου. Τάξη που σου επιτρέπει, με τη σειρά της, να αντιληφθείς πώς λειτουργεί ο κόσμος στον οποίον ζεις και πώς μπορείς να αξιοποιήσεις προς όφελός σου τα ευεργετήματά του. Αυτή είναι η πραγματική μόρφωση. Τα υπόλοιπα είναι κατάλληλα για τα μέλη της ΕΛΜΕ, που διδάσκουν Ιστορία έχοντας στον νου τους τη σύνταξή τους.
Η απόφαση της ΕΛΜΕ, και το σκεπτικό της, είναι μία ακόμη απόδειξη ότι οι Γαβρόγλου του κόσμου τούτου είναι το σύμπτωμα, το σπυρί, το πύον και ο πυρετός που ανεβάζει
ο οργανισμός για να αμυνθεί. Η πραγματική ασθένεια είναι το βαθύ κράτος της εκπαίδευσης, όλοι αυτοί οι «λειτουργοί» που έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή στον δύσοσμο βάλτο της δημοσιοϋπαλληλίας. Ανεύθυνοι, κυρίως όμως φοβισμένοι με ό,τι τους υπενθυμίζει ότι ο κόσμος του 2018
τους έχει απορρίψει. Οι Γαβρόγλου υπάρχουν για να τους προστατεύουν.
Οι Γαβρόγλου θα αποχωρήσουν από τη σκηνή μετά τις εκλογές. Ομως ο ιστός που έχει υφάνει η αράχνη για δεκαετίες τώρα θα μείνει. Θα τρέφεται με έντομα καταδικάζοντας τις νεότερες γενιές στην αδράνεια και στην ακινησία που τη γέννησε. Κατά τα λοιπά, μπορούμε να αναρωτιόμαστε πώς η κοινωνία μας, παρά τη στέγη που γκρεμίστηκε πάνω μας, δεν έχει ακόμη καταλάβει τι της συνέβη. Ψάξτε τους δασκάλους των παιδιών σας.