Εχει σημασία ότι όσα θα περιγράψω συνέβησαν σε κλίμα εθνικής ανατάσεως, καθώς η εμπνευσμένη ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας έγινε με την αφορμή της επίσημης ανακήρυξης του χωριού Καλλικράτης, της περιοχής των Σφακίων, ως «μαρτυρικού χωριού». Ο Καλλικράτης, σύμφωνα με τον δήμαρχο Σφακίων Ιωάννη Ζερβό, είναι «ένα χωριό με τέσσερα ολοκαυτώματα και δεκάδες νεκρούς». (Τι να πουν και οι καημένοι οι Εβραίοι με μόλις ένα ολοκαύτωμα, αλλά με έξι εκατομμύρια νεκρούς…) Ο δήμαρχος πρόσθεσε ότι «η αναγνώριση του Καλλικράτη ως μαρτυρικού χωριού δικαιώνει τους διαχρονικούς αγώνες των Καλλικρατιανών».
Μέσα σε αυτό το ωραίο κλίμα, λοιπόν, ο Προκόπης Παυλόπουλος ξεκίνησε επισημαίνοντας ότι «το να τιμάς σημαίνει πρωτίστως ότι δεν ξεχνάς». Το πέρασε μετά στις υπαρξιακές αρχές του Ελληνισμού και από το ύψιστο χρέος της υπεράσπισης των συνόρων μας, για να το γυρίσει επιδέξια στην υπόμνηση ότι «ο κίνδυνος από τη ναζιστική θηριωδία και τα φαινόμενα του ναζισμού δεν έχει περάσει»· και από εκεί να καταλήξει στην υπενθύμιση ότι «εμείς οι Ελληνες διεκδικούμε πάντα και τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο. Οι απαιτήσεις μας και για το κατοχικό δάνειο και για τις γερμανικές αποζημιώσεις, όπως έχω πει πολλές φορές, είναι νομικώς ενεργές και δικαστικώς επιδιώξιμες».
Την ίδια ώρα που ο Πρ. Παυλόπουλος έδινε τη δική του μάχη της Κρήτης κατά των Γερμανών, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ορισμένοι φίλοι της έστελναν εξώδικο στον Αλέξη Τσίπρα, με τον οποίο τον καλούν να διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις. Σημειώνω αυτή την ωραία σύμπτωση ενδιαφερόντων, καθώς αυτοί οι δύο ήσαν κάποτε πολύ φίλοι. Ισως να είναι ακόμη…
Ο αιφνιδιασμός
Πρόωρες εκλογές ζήτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για τη συμφωνία των Πρεσπών. Καλά κάνει, διότι ούτως ή άλλως η κυβέρνηση αυτή είναι καταστροφική· όσο γρηγορότερα φύγει τόσο το καλύτερο. Ομως, δεν νομίζω πια ότι θα είναι πρόωρες οι εκλογές όταν θα γίνουν. Θα είναι οπωσδήποτε αιφνιδιαστικές, διότι θα είναι κοντά στην τετραετία και, με βάση την πείρα των τελευταίων δεκαετιών, ο μεγαλύτερος εκλογικός αιφνιδιασμός στην Ελλάδα είναι όταν οι εκλογές γίνονται στην ώρα τους…
Η προϋπόθεση
Ο άνθρωπος αυτός, σε δημόσια ομιλία προς τους πολυπληθείς φίλους του, ανακοινώνει ότι θα είναι υποψήφιος δήμαρχος στο Μαρούσι. Και το ανακοινώνει, υποσχόμενος κάτι το οποίο δεν γίνεται, επειδή είναι μια γλωσσική μπούρδα, εκτός λογικής: «Σας λέω ότι ναι, θα είμαι. Θα είμαι με μία προϋπόθεση, το Μαρούσι να είναι ενωμένο». Πώς θα εκπληρωθεί αυτή η προϋπόθεση ώστε να είναι υποψήφιος, αφού η εκπλήρωσή της δεν μπορεί να πιστοποιηθεί αντικειμενικά; Μήπως με ένα τοπικό δημοψήφισμα;
Ο ίδιος υποψήφιος, στη φορτισμένη συναισθηματικά ομιλία του, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τον πλούτο της φαντασίας του για να περιγράψει το μέλλον που φαντάζεται: εξέφρασε τη βεβαιότητα «ότι η επόμενη μέρα, όταν θα έχει κλείσει αυτός ο κύκλος του παλιού, θα είναι μια μεγάλη ευθεία με πολύ καλές προοπτικές για όλους και λύσεις για τα προβλήματά μας». Αχ, τι καλά! Με τέτοια σαφήνεια και ακρίβεια στην έκφραση, με τέτοια ευχέρεια γλωσσική, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι ο φέρελπις υποψήφιος δήμαρχος Αμαρουσίου προέρχεται από τη δημοσιογραφία και είναι ο Γ. Καραμέρος, σήμερα αντιπεριφερειάρχης υπό τη Ρένα Δούρου.
Δεν του αρέσει
Θαυμάζω… Μάλλον, έχω βαρεθεί πια να θαυμάζω το θράσος και απλώς το παρατηρώ. Ο Νίκος Φίλης, ας πούμε, ανακαλύπτει τώρα ότι κάτι πάει στραβά με την ΕΡΤ! Διαπιστώνει ότι τη λυμαίνεται μια «παραδιοίκηση συντεχνιών» και, γενικώς, δεν του αρέσει αυτό που αποπνέει το προϊόν της ΕΡΤ, του θυμίζει παλαιότερες εποχές με άλλες κυβερνήσεις. Τελικά, σκέπτομαι, το κορυφαίο λάθος – τι λέω; Το έγκλημα του Αντώνη Σαμαρά δεν ήταν ότι έκλεισε την ΕΡΤ, αλλά ότι την ξανάνοιξε…
Γιατί;
Αλλάζει ξανά το σήμα της Νέας Δημοκρατίας. Αναρωτιέμαι, ειλικρινά, γιατί μπαίνουν στον κόπο… Εντάξει, καταλαβαίνω αν οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί (ηγεσία, στελέχη κ.λπ.) ενοχλούνται από το σημερινό σήμα και θέλουν να το αλλάξουν από μεράκι, όπως λ.χ. αλλάζεις κουρτίνες σε ένα δωμάτιο για να το ομορφύνεις. Ποιος είναι όμως ο λόγος να το ανακοινώσουν; Ποιος ενδιαφέρεται; Κατ’ αρχάς, θυμάται κανείς το υφιστάμενο, το υπό αντικατάσταση σήμα; Ας το άλλαζαν μεταξύ τους, χωρίς να το διατυμπανίσουν. Αν δεν τους άρεσε ή αν για κάποιο λόγο μετάνιωναν, θα μπορούσαν να το αλλάξουν ξανά και ξανά εις το διηνεκές με την άνεσή τους· ενώ τώρα, με τη δημοσιότητα που προσελκύουν, εκτίθενται στην κρίση του κόσμου, για κάτι που δεν ενδιαφέρει τον κόσμο. Σε δουλειά να βρισκόμαστε…