Προσοχή, αποβλακώνει!

3' 54" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Προσπαθώ να είμαι ρεαλιστής. Καταλαβαίνω, λοιπόν, πολύ καλά την ανάγκη του ανθρώπινου είδους μας για θρησκείες ή, στη μετά τον Διαφωτισμό εποχή, για ιδεολογίες, οι οποίες τις ίδιες ψυχολογικές ανάγκες καλύπτουν. Αφενός σε τοποθετούν κατευθείαν στην πλευρά των καλών, σε εφησυχάζουν ηθικά και, αφετέρου, σε απαλλάσσουν από τη βάσανο της σκέψης, δηλαδή σε εφησυχάζουν και πνευματικά. Ωστόσο, χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή με τις ιδεολογίες και τους κινδύνους που ενέχει η κατάχρησή τους. Δεν σε κουφαίνει ούτε σε τυφλώνει η ιδεολογία, το συνηθέστερο είναι ότι σε αποβλακώνει – οπότε με τη μεταφορική έννοια και τυφλώνει και κουφαίνει.

Δείτε την αξιοθαύμαστη περίπτωση των λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΕΛΜΕ) της Μαγνησίας, οι οποίοι αρνούνται τη δωρεά του Ιδρύματος Μποδοσάκη και δηλώνουν «την κατηγορηματική τους αντίθεση στην οποιαδήποτε προσπάθεια εμπορευματοποίησης της Παιδείας», σε ένα κείμενο μνημειώδους ανοησίας. Η ΕΛΜΕ Μαγνησίας «απορρίπτει τη λογική των χορηγιών που υποκαθιστά την ευθύνη και την υποχρέωση του κράτους για τη λειτουργία των δημόσιων σχολείων». Καλεί «τους συλλόγους και τους διευθυντές των σχολείων να μη δεχθούν τη χορηγία του Ιδρύματος Μποδοσάκη για τον βασικό εξοπλισμό των εργαστηρίων των γυμνασίων. Σε περίπτωση που το προηγούμενο διάστημα την αποδέχθηκαν, με συλλογικές διαδικασίες να ακυρώσουν τη χορηγία». Καλεί, τέλος, «το υπουργείο Παιδείας να παρέμβει άμεσα προκειμένου να μην επιτρέπει στις εταιρείες να εισέρχονται στους χώρους των σχολείων με το πρόσχημα χορηγικών προγραμμάτων».

Οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από την ηλίθια επωνυμία «ΕΛΜΕ Μαγνησίας» δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την εμπορική επιχείρηση από το κοινωφελές ίδρυμα ούτε τη χορηγία από τη δωρεά. Τέτοια μυαλά, ανάλογα, έχουν την κυβερνητική ευθύνη για την οικονομία. Σκεφθείτε μόνο ότι ο Φλαμπουράρης, με το μονίμως αγουροξυπνημένο ύφος του, είναι ο αρμόδιος στην κυβέρνηση για τις τράπεζες. Αυτοί οι άνθρωποι διοικούν την οικονομία από τις κυβερνητικές θέσεις και γι’ αυτό πηγαίνει κατά διαόλου. Με τέτοια κυβέρνηση δεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμψει ποτέ η οικονομία. Να γιατί το Μακεδονικό είναι τελείως δευτερεύον μπροστά στην ανάγκη να φύγει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οι αγορές, που προχθές διέλυσαν το παραμύθι της «καθαρής εξόδου», είναι η πραγματικότητα με την οποία σταθμίζεται και κρίνεται η οικονομία. Με μια παρέα φαντασιόπληκτων, ανίκανων και ανεπάγγελτων αριστερών στο τιμόνι της χώρας, είναι αδύνατον να ορθοποδήσει σε συνθήκες ελεύθερης οικονομίας.

Μια ιδιαίτερη ευαισθησία

Πόσο δίκιο έχει ο γλαφυρός Νίκος Φίλης ορισμένες φορές! Ειδικά την περίπτωση της Κατερίνας Παπακώστα την έπιασε κατευθείαν: «Η κ. Παπακώστα», είπε σε συνέντευξή του, «είναι μια ιδιαίτερη ευαισθησία, που η συμμετοχή της στην κυβέρνηση δυναμώνει την κυβερνητική πλειοψηφία. Δεν είναι πολιτικό κόμμα, είναι μια κίνηση πολιτική. Δεν χαλάει το προφίλ η κ. Παπακώστα». Είναι μια ευαισθησία, είπαμε – πώς μια ευαισθησία να χαλάσει ένα προφίλ;

Τόσο ιδιαίτερη ευαισθησία είναι η Κ. Παπακώστα, ώστε παρά το παρελθόν της ως δεξιάς μακεδονομάχου δηλώνει πρόθυμη να ψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών, «εφόσον εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον». Θα την τοποθετήσει στη ζυγαριά του εθνικού συμφέροντος, όταν έλθει η ώρα και θα κρίνει τότε, είπε. Θα μπορούσε, βέβαια, να την είχε διαβάσει τη συμφωνία (δημοσιεύθηκε αυτούσια στον Τύπο, η «Κ» τη διένειμε και σε κομψό φυλλάδιο…) και να γνώριζε ήδη αν εξυπηρετεί ή όχι το εθνικό συμφέρον. Δεν πρόκειται να αλλάξει το περιεχόμενο της συμφωνίας, εφόσον την περάσει ο Ζάεφ από τη Βουλή τους. Προφανώς, όμως, η υφυπουργός δεν θέλει να το πει από τώρα, ώστε να αποφύγει τη χλεύη για την ωραία kolotoumba που ετοιμάζει. Θα τα ακούσει εκείνη την ώρα, αν και εφόσον έλθει· γιατί να τα ακούει από τώρα; (Αν και δεν αποκλείω να μη γνωρίζει τη δημοσίευση της συμφωνίας, γιατί η ίδια κυρία στο παρελθόν είχε μπερδέψει το Facebook με το προσωπικό της ημερολόγιο…)

Και βέβαια διαχωρίζει την ψήφο για τη συμφωνία από την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση! (Πώς θα μπορούσε άλλωστε να μην έχει εμπιστοσύνη σε μια κυβέρνηση στην οποία δέχθηκε να συμμετάσχει;) Κατά τα λοιπά, υποστηρίζει ότι εκείνη μόνο έχει «καθαρή θέση για το θέμα». Τι κρίμα που δεν μπορεί να την πει κιόλας. Να μην την είχε, θα έλεγα εντάξει· αλλά να την έχει και να μη μπορεί να την πει, τι αδικία!

Εκεί που αποκαλύπτεται όμως η ιδιαίτερη ευαισθησία, την οποία ένιωσε ο Φίλης, είναι όταν η Παπακώστα απαντά στις αιτιάσεις ότι πήγε υφυπουργός στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ από τη φιλοδοξία (σωστότερα: ματαιοδοξία) της καρέκλας. «Δεν ήθελα καρέκλα», μας βεβαιώνει· της δόθηκε «από τον λαό». (Λογικά, στο σημείο αυτό η συνέντευξη διακόπτεται από δύο γεροδεμένους νοσοκόμους που εισβάλλουν με ένα ζουρλομανδύα και την αρπάζουν – αλλά η λογική σπανίως έχει εφαρμογή στην πολιτική αυτού του είδους…)

Μπροστά σε μια τόσο «ιδιαίτερη ευαισθησία», όπως το θέτει πολύ ωραία ο Φίλης, προσωπικά αισθάνομαι πάντα μια ταπείνωση. Νιώθω μικρός, απειροελάχιστος στην ασημαντότητά μου. Με πιάνει κάτι σαν υπαρξιακό ρίγος! Αν πίστευα στον Θεό και αν προσευχόμουν, κάτι τέτοιες στιγμές θα του ζητούσα να με προστατεύει από την ανθρώπινη βλακεία… 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή