Περνούσα προχθές έξω από το κτίριο του Συμβουλίου της Επικρατείας στην οδό Πανεπιστημίου. Είναι το κτίριο του Αρσακείου, κορυφαίο δείγμα του αθηναϊκού νεοκλασικισμού, που στέκει εκεί εδώ και 170 χρόνια. Είδα με ψυχρό αποτροπιασμό τις μαύρες μπογιές που είχε πετάξει ο «Ρουβίκωνας» κατά την εισβολή του στο κτίριο τον περασμένο Μάιο. Είναι ακόμη εκεί, μαύρες μουντζούρες, σαν εικαστική παρέμβαση, πάνω στην πρόσοψη του κτιρίου και πάνω στα μάρμαρα. Παραμένουν εκεί επί πέντε μήνες, στην καρδιά της Αθήνας, στην πρόσοψη του Συμβουλίου της Επικρατείας, σε ιστορικό κτίριο της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας. Είναι μια όψη μέγιστου αρνητικού συμβολισμού.
Είχα ανηφορίσει από την Ομόνοια ακολουθώντας την Πανεπιστημίου. Πέρασα το ανακαινισμένο παλιό «Εξέλσιορ» στην πλατεία, που υποδέχεται πλέον την εμπορική δραστηριότητα που μπορεί να σηκώσει η περιοχή. Είναι, έστω, το μόνο θετικό στην Ομόνοια. Η Πανεπιστημίου είναι ώς την Ιπποκράτους εξ ολοκλήρου βυθισμένη σε μια επεξεργασμένη μιζέρια. Δεν αναφέρομαι στον λαϊκό της χαρακτήρα. Αυτός υπήρχε πάντα. Αναφέρομαι στην ευτέλεια, στην αδιαφορία, στην απίστευτη βρώμα και στην αίσθηση βύθισης και κακομοιριάς. Είναι η πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία της που η Πανεπιστημίου μάς υπενθυμίζει ότι η Αθήνα μπορεί κάθε χρόνο να κατρακυλάει.
Ακόμη και το Ρεξ, που ανήκει στο Εθνικό Θέατρο, έχει απαράδεκτη όψη στο ισόγειο. Η Εθνική Βιβλιοθήκη, που ετοιμάζεται να οργανωθεί στο ιστορικό της κτίριο, είναι βρώμικη, παρατημένη και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γι’ αυτό. Είναι προσβολή.
Διάβασα ότι η Στοά Αρσάκη θα υποδεχθεί καταστήματα τροφίμων κατά το πρότυπο των food halls. Μακάρι. Αλλά εφόσον προχωρήσει αυτή η επένδυση, ας δούμε και τον περίγυρο. Δεν πρέπει να υπάρχει πιο αδιάφορη και άχρηστη πλατεία από την πλατεία Δικαιοσύνης, εκεί δίπλα στο Αρσάκειο. Προέκυψε από την κατεδάφιση ενός μακρόστενου νεοκλασικού κτιρίου, τρίτης κατηγορίας, που ώς τα τέλη του ’70 παρουσίαζε άθλια όψη με μικρομάγαζα. Και έκτοτε, η Αθήνα απέκτησε μια «πλατεία» που κανείς δεν περπατάει και που κανείς ποτέ δεν αγάπησε.
Πίσω από τη βιτρίνα των τουριστικών επενδύσεων, η πραγματικότητα της Αθήνας είναι σκληρή. Αν υποθέσουμε ότι αυτό που συμβαίνει είναι αυτό που γεννάει η πόλη, τότε ας δούμε για ποιο λόγο η Αθήνα γεννάει φτώχεια. Ας δούμε την πολιτική αιτία.