Αγνωστες πτυχές της ζωής και της καριέρας του Λάμπρου Κωνσταντάρα, φωτίζονται μέσα από τον πρώτο τόμο της σειράς «Μεγάλοι Ελληνες Ηθοποιοί», της εκδοτικής προσφοράς της Καθημερινής που ξεκινά σήμερα.
Ανθρωποι που έζησαν από κοντά τον αγαπημένο «Λαμπρούκο» του ελληνικού κινηματογράφου, περιγράφουν στο βιβλίο του Μάκη Δελαπόρτα, αξέχαστες στιγμές μαζί του.
Η Μάρω Κοντού περιγράφει ένα περιστατικό κατά τη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης:
«Επρεπε να σκύψω προς το μέρος του για εξομολογηθώ κάτι σε εκείνον, που έπαιζε τον πάστορα και άκουσα μέσα από τα ρούχα του κάποιον να περιγράφει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Τι είχε κάνει; Επειδή ήταν φοβερός ποδοσφαιρόφιλος ΑΕΚτζής και δεν ήθελε να χάσει ούτε στιγμή από τον αγώνα, έβαλε ακουστικό στο αυτί του και είχε δέσει στη ζώνη του ένα τρανζιστοράκι.
Ταυτόχρονα, βέβαια, έπαιζε τον ρόλο του χωρίς να πάρει κάνεις είδηση. Αυτό, πιστεύω μόνο ο Λάμπρος Κωνσταντάρας θα μπορούσε να το κάνει. Και το έκανε μοναδικά. Έπαιζε εκπληκτικά ακούγοντας ποδόσφαιρο.»
Για την ταινία, «Η Αλίκη στο Ναυτικό», η Αλίκη Βουγιουκλάκη, είχε πει σε συνέντευξη της:
«Την ημέρα που θα γυρίζαμε τη σκηνή που χάνει ο Λάμπρος τα γυαλιά του και χωρίς αυτά δεν βλέπει μπροστά του τίποτα, εγώ, σαν γνωστό πειραχτήρι που ήμουν, σκέφτομαι να του κρύψω τα αληθινά του γυαλιά. Ο Λάμπρος χωρίς αυτά δεν μπορούσε να διαβάσει την εφημερίδα του. Έτσι συνήθιζε τότε. Πριν από το γύρισμα, διάβαζε λίγο εφημερίδα κι έπινε τον ελληνικό του.
– Βρε, πού είναι τα γυαλιά μου; Που είναι τα γυαλιά μου; είχε φάει όλο τον κόσμο.
– Ρε παιδιά μήπως είδατε τα γυαλιά μου, γιατί, αν δεν διαβάσω λίγο εφημερίδα δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και να παίξω.
Κανείς δεν ήξερε να του απαντήσει. Όμως όλοι κρυφογελούσαν, γιατί είχαν υποψιαστεί πως τη ζαβολιά την είχα κάνει εγώ.
– Αλίκη, μήπως είδες τα γυαλιά μου; με ρώτησε.
– Όχι, Λάμπρο μου, του απάντησα με αδιάφορο ύφος, όμως εκείνος κατάλαβε.
– Βρε παλιοκόριτσο, εσύ μου τα πήρες;
– Όχι, Λάμπρο μου, του είπα, αλλά ξέσπασα σε γέλια γιατί δεν μπορούσα να κρατηθώ.
Ήρθε και μου τράβηξε το αυτί όπως θα έκανε κάθε αυστηρός μπαμπάς στη σκανδαλιάρα κόρη του. Μετά με αγκάλιασε και με φίλησε.
-Παλιοκόριτσο, μου είπε».
Με τον Αλέκο Σακελλάριο τον έδενε μια φιλία από τα παιδικά τους χρόνια, αφού ήταν συμμαθητές στο δημοτικό:
«Θυμάμαι τον Λάμπρο σαν ψηλό λελέκι, με τα γόνατά του μόνιμα χτυπημένα και τις κάλτσες του πάντα ρουφηγμένες πίσω από τις φτέρνες. Ακούρευτος με κάτι σκαντζοχοιρομαλλιά.
Θυμάμαι ότι τσακωνόμασταν πάρα πολύ γιατί διεκδικούσαμε κι οι δύο τη θέση του τερματοφύλακα στο Λύκειο Μακρή. Μετά τον έχασα και τον ξαναείδα όταν γύρισε απ’ το Παρίσι αγνώριστος. Ήρθε στην Αθήνα σαν το φαινόμενο, ο Ερμής ζωντανεμένος. Μέχρι τότε στο θέατρο δεν είχαμε δει τόσο ωραίο άντρα. Πράγματι είχε μεταμορφωθεί».
H αγαπημένη ανιψιά του Λάμπρου Κωνσταντάρα, Σίσυ, σε άλλο κομμάτι του βιβλίου, περιγράφει:
«Του άρεσε κάθε Δευτέρα να παίζει κουμκάν. Δεν ήταν άνθρωπος του τζόγου. Αλλά, μόνο για να περνάει ευχάριστα η ώρα του, έπαιζε συχνά με τη μητέρα μου τη Σάσα σε οικογενειακό περιβάλλον. Θυμάμαι όταν ερχόταν η σειρά του, πάντα έκανε ζαβολιές. Κοιτούσε πότε τα χαρτιά των διπλανών και πότε κρυφά εκείνα που έπρεπε να σηκώσει από κάτω.
Ώσπου μια μέρα η μητέρα μου δεν άντεξε και του είπε: «Αμάν βρε Λάμπρο, σταμάτα πια να κλέβεις!» Κι εκείνος με πολύ σοβαρό ύφος, (έτσι όπως το ξέρουμε από τις ταινίες), σηκώθηκε από το τραπέζι και της απάντησε: «Κυρία μου πως τολμάτε να μου λέτε ότι κλέβω; Εις χαμαιτυπείον εγεννήθημεν;» Ε, βέβαια όπως καταλαβαίνεις όλοι ξέσπασαν σε γέλια».
