«Η μητέρα μου άρπαζε τη ζωή από τα μαλλιά», λέει με συγκρατημένη φωνή αλλά εμφατικά η Λενιώ Μυριβήλη για τη μητέρα της Καίτη Κασιμάτη – Μυριβήλη, σαν να θέλει να με κάνει να πιστέψω κάτι που θα έμοιαζε απίστευτο. Και πώς να μην είναι όταν πρόκειται για μια γυναίκα που έφτασε να γνωρίζει από κοντά τον Ουίλιαμ Φόκνερ και τον Θελόνιους Μονκ, δύο ιερά τέρατα της αμερικανικής λογοτεχνίας και μουσικής, μέσα στη δεκαετία του ’50;
Με τον Κ. Κουν και τον Μακνίλ Λόουρι, τέως πρόεδρο του Ιδρύματος Φορντ.
Και όμως, αυτό τελικά είναι το λιγότερο «απίστευτο» στη μυθιστορηματική ζωή της Καίτης Κασιμάτη που γεννήθηκε το 1926 στη Θεσσαλονίκη και ήταν σύζυγος του Λάμπη Μυριβήλη. Νεαρή κοπέλα έζησε τον λιμό της κατοχής και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Επιβίωσε, όμως, από τις κακουχίες και έφυγε μόνη της για την πρωτεύουσα. Στην Αθήνα έβαζε μουσική, μας λέει η Λενιώ Μυριβήλη, στο «music room» της τότε Ελληνοαμερικανικής Ενωσης. Η όμορφη υπεύθυνη της μουσικής βιβλιοθήκης της ένωσης έγινε γνωστή στη διανόηση της Αθήνας του ’50 που διασκέδαζε με τζαζ και ροκ εν ρολ. Ηταν φίλη με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Κάρολο Κουν και τον Νίκο Γκάτσο, ενώ από τη ζωή της πέρασε ο Νίκος Πουλαντζάς. Δραστήρια, έκανε εκπομπές στο ραδιόφωνο και μετέφραζε ραδιοφωνικά θεατρικά έργα και λογοτεχνία.
Σημαντικό μέρος της ζωής της ήταν ο φιλόσοφος Νίκος Πουλαντζάς.
Εργάστηκε ως βοηθός μορφωτικού ακόλουθου στην αμερικανική πρεσβεία και ως ανταμοιβή για την εργατικότητά της ταξίδεψε στις ΗΠΑ. «Της ζήτησαν να σημειώσει ποιους ήθελε να γνωρίσει από κοντά και η μητέρα μου έγραψε ονόματα συγγραφέων και μουσικών της τζαζ», λέει η κόρη της και έτσι η Καίτη Κασιμάτη – Μυριβήλη γνώρισε από κοντά τον Ντίζι Γκιλέσπι, τον Χένρι Μίλερ, τον Κουίνσι Τζόουνς και άλλους που κοσμούσαν τα εξώφυλλα δίσκων και τα εσώφυλλα των βιβλίων.
Ηταν η μοναδική υπάλληλος της πρεσβείας που παραιτήθηκε, επισημαίνει η Λενιώ Μυριβήλη, μετά την επιβολή της χούντας. Αργότερα, μας λέει, η μητέρα της ανέλαβε το πρόγραμμα καλλιτεχνικών υποτροφιών του Ιδρύματος Φορντ ωφελώντας αρκετούς Ελληνες καλλιτέχνες, όπως τους Κ. Κουν, Δ. Μαρωνίτη, Σ. Καρρά, κ.ά., αλλά προκαλώντας παράλληλα αντιδράσεις και κριτική. Το αντιαμερικανικό πνεύμα που επικράτησε μεταπολιτευτικά τη βύθισε σε μια περίοδο κατάθλιψης και απομόνωσης. Επέστρεψε στην ενεργό δράση μέσα από Ιδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, στο οποίο εντάχθηκε από την ίδρυσή του το 1992. Η εμπειρία της σε θέσεις ευθύνης και εξωστρέφειας και η προσπάθεια διάδοσης του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, την οδήγησαν στην ανάληψη καθηκόντων στο παράρτημα του ιδρύματος στη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του ’90. «Η μητέρα μου στα 70 της χρόνια έζησε στην πόλη που λάτρευε και γύρισε στην Ελλάδα το 2004», σημειώνει η κ. Μυριβήλη. Αποχώρησε από τα καθήκοντά της στο Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού σχεδόν στα 80 της χρόνια.
Αγκαλιά με τον ζωγράφο Σωτήρη Σόρογκα στα νεανικά του χρόνια.
Ηταν μια γυναίκα απαιτητική, από τον εαυτό της και τους άλλους, ασύμβατη για την εποχή της με μια διαρκή ανησυχία για την εξασφάλιση της διαβίωσής της, ψυχολογικό απότοκο ίσως της Κατοχής. Ηταν ειλικρινής και ελεύθερο πνεύμα, μας λέει η κόρη της, «κάτι που εκτίμησε ο Στρατής Μυριβήλης όταν τη γνώρισε». Πέθανε την περασμένη Παρασκευή 5 Οκτωβρίου και αναπαύεται στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.