Αρκούσαν μερικά βήματα για να δει κανείς την «καθημερινότητα» της οδού Ακαδημίας. Είχα μόλις βγει από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, όπου το συνέδριο για τον Παύλο Νιρβάνα είχε γεννήσει σκέψεις και συνάψεις. Από την πνευματική διέγερση βγήκα στην ακινησία του δρόμου. Την Κυριακή πολλοί δρόμοι της Αθήνας έχουν μια βαριά σιωπή. Λογικά και σύμφωνα με όσα έχουμε συνηθίσει και αποδεχθεί σε αυτήν την πόλη, «γεγονός» είναι ό,τι μεταδίδεται από τα μέσα, «καθημερινότητα» είναι όσα επιλέγει ο φακός, «επικαιρότητα» είναι εκείνα που διοχετεύονται στη δημόσια σφαίρα. Αλλά εκεί, σε αυτό το σημείο της Αθήνας, κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Πνευματικού Κέντρου, βλέπεις τη διαρκή επικαιρότητα των απόκληρων. Συγκράτησα τη γλώσσα του σώματος του ανθρώπου που μόλις είχα προσπεράσει, στα δέκα βήματα από την έξοδό μου. Ηταν ένα ανθρώπινο ράκος, από τα πολλά… Και σε όσους το μετέφερα, όλοι ήθελαν να την κλείσουν τη συζήτηση γιατί «αυτά είναι γνωστά εδώ και χρόνια». Οπως «γνωστό εδώ και χρόνια» είναι και το θέαμα που είδα λίγο πιο κάτω, σε μια εσοχή μιας άλλοτε ακριβής πολυκατοικίας της Ακαδημίας προς την οδό Ομήρου.
Εκεί, στην ευθεία του πεζοδρομίου, μία γυναίκα αποκομμένη από τον έξω κόσμο είχε απλώσει κουρέλια και μισοφαγωμένα φαγητά. Η εικόνα της γαντζώθηκε στο μυαλό μου, όχι διότι δεν είχα ξαναδεί τέτοιες εικόνες στην Αθήνα, αλλά γιατί σκέφθηκα ότι αυτή η πραγματικότητα αφομοιώθηκε σε μία μυλόπετρα κυνισμού. Αναρωτήθηκα αν δικαιούμαστε να μιλάμε για τον πολιτισμό αυτής της χώρας που αφήνει δεκάδες ανθρώπους να σβήνουν στην καρδιά της πρωτεύουσας… Η γυναίκα αυτή δεν είναι «επικαιρότητα», είναι ένα θέαμα «συνηθισμένο». «Αυτό συμβαίνει χρόνια», μου είπαν. «Αυτό» δεν συνιστά επικαιρότητα. Εχει αφομοιωθεί στη νέα κατάσταση.