Είναι αλήθεια αυτό που επισημαίνει ο αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Γιώργος Πετρόπουλος, ότι «οι καθυστερήσεις στους μηχανισμούς του Δημοσίου είναι συχνές, παντού στον κόσμο και οφείλονται στην αναγκαία προσήλωση στη νομοθεσία (και καμιά φορά στη πολυνομία) που τους διέπει» («Tο Δημόσιο στη Ζωούπολη του Νεοφιλελευθερισμού», huffingtonpost.gr, 9.10.2018). Μόνο που στην Ελλάδα αυτές οι καθυστερήσεις είναι μεγαλύτερες, συχνότερες από τον υπόλοιπο κόσμο και η υπαρκτή πολυνομία δεν είναι ο μόνος ένοχος. Οφείλονται και στη συνδικαλιστική εκπροσώπηση των εργαζομένων στο Δημόσιο, η οποία υπερασπίζεται κάθε συντεχνιακό αίτημα εις βάρος της αποδοτικότητας του κράτους.
Ο αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ εμπνεύσθηκε από μια ταινία κινουμένων σχεδίων, η οποία δείχνει τις δημόσιες υπηρεσίες της «Ζωούπολης» να είναι στελεχωμένες με βραδύποδες που λειτουργούν με το δόγμα «τα ζώα μου αργά». Ο συγγραφέας αναφέρει πολλά για την κακοδαιμονία του Δημοσίου, εκτός από ένα: την απουσία αξιολόγησης. Οχι μόνο των υπαλλήλων, αλλά και των διαδικασιών. Για να μην εφαρμοστεί, η ΑΔΕΔΥ κάνει συχνά απεργίες και δηλώνει ότι «μέχρι το πέρας της διαδικασίας αξιολογήσεως, όποτε και εάν αυτή λάβει χώρα, κηρύσσουμε απεργία-αποχή από κάθε διαδικασία ή ενέργεια που συνδέεται με τη διαδικασία αξιολογήσεως, παρέχοντας με τον τρόπο αυτό πλήρη κάλυψη στο σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων και εργαζομένων ιδιωτικού δικαίου, τους οποίους εκπροσωπούμε» (απόφαση γενικού συμβουλίου ΑΔΕΔΥ 14.5.2018).
«Αν κάτι πρέπει να συζητηθεί σήμερα στην οιονεί προεκλογική περίοδο», γράφει ο κ. Πετρόπουλος, «είναι η ενίσχυση του Δημοσίου και διεύρυνση των παρεχόμενων υπηρεσιών, όχι βέβαια για να αναπαραχθεί το αναποτελεσματικό και πελατειακό κράτος, αλλά για να παρέχονται, ειδικότερα στους πολίτες που το έχουν ανάγκη, δωρεάν και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες. Και γι’ αυτό χρειάζεται αύξηση της χρηματοδότησης και προσλήψεις μόνιμου προσωπικού».
Από το παραπάνω αίτημα ανακύπτουν ερωτήματα: 1) Πώς δεν θα «αναπαραχθεί το αναποτελεσματικό και πελατειακό κράτος» αν δεν αξιολογηθεί το υπάρχον Δημόσιο, για να δούμε ποιες από τις διαδικασίες είναι αναποτελεσματικές και έχουν στόχο τους πελάτες και ποιες διαδικασίες χρειάζονται; 2) Η μεγαλύτερη χρηματοδότηση και οι περισσότερες προσλήψεις δεν τεκμηριώνονται. Μπορεί να χρειάζονται, αλλά πώς μπορούμε να ρίξουμε εμείς οι φορολογούμενοι περισσότερα λεφτά σε ένα μαύρο κουτί, το οποίο –επειδή παραμένει αναξιολόγητο– δεν γνωρίζουμε πόσο πιάνουν τόπο τα ήδη πολλά λεφτά που πληρώνουμε; Μέχρι στιγμής το μόνο που ξέρουμε είναι ότι σε όλους τους δείκτες αποδοτικότητας το ελληνικό Δημόσιο πατώνει ή βρίσκεται λίγο παραπάνω από τη Χιλή, την Τουρκία και το Μεξικό.