Μεταξύ αυτής της κυβέρνησης και των New York Times; Ούτε το συζητώ! Εγώ τους Times θα πιστέψω, δεν πα να λένε ό,τι θέλουν από την κυβέρνηση – αυτή την κυβέρνηση, ειδικά… Η συγκεκριμένη διεθνούς κύρους εφημερίδα δημοσίευσε την αποκάλυψη ότι αμερικανικές υπηρεσίες παρακολουθούσαν τις επικοινωνίες του Ιβάν Σαββίδη, ότι κατέγραψαν τη συνεισφορά σημαντικού ποσού από τον επιχειρηματία με σκοπό τον επηρεασμό του δημοψηφίσματος στη Μακεδονία – Πουγουδουμού και, τέλος, ότι τα στοιχεία αυτά δόθηκαν στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία κατόπιν αντέδρασε με την πρόσφατη και, εκ πρώτης όψεως, ξεκούδουνη απέλαση δύο Ρώσων διπλωματών. Αυτά οι Times και η κυβέρνηση τα διαψεύδει ξερά, αμήχανα και σχεδόν ψιθυριστά – τόσο ώστε να μπαίνεις στον πειρασμό να υποψιαστείς ότι τα επιβεβαιώνει.
Το αξιοπρόσεκτο σε αυτή την ωραία ιστορία κατασκοπείας είναι το timing της αποκάλυψης. Γίνεται μόλις μία μέρα μετά τη γνωστοποίηση ότι ετοιμάζεται επίσκεψη Τσίπρα στη Μόσχα στις αρχές Δεκεμβρίου. Επίσκεψη, κατά την οποία, όπως διαβάζω σε φιλορωσικό πρακτορείο, «ο Eλληνας πρωθυπουργός ελπίζει να έχει συνάντηση με τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν». Επίσκεψη, τέλος, η οποία δυσαρεστεί τους Αμερικανούς. Φοβερή σύμπτωση δεν είναι; Ή μήπως εγώ πολύ αφελής;
Eρωτας;
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάτι έχουν με την Αμερική. Νομίζω ότι είναι έρωτας – αλλά δεν θέλω τώρα να υπεισέλθω σε θέματα για τα οποία είναι αρμόδιοι οι ψυχαναλυτές. Πάντως, κάτι τους συμβαίνει εκεί και ξεσαλώνουν, σαν πιτσιρίκια σε παιδική χαρά. Ο Π. Καμμένος, για παράδειγμα, ο οποίος πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ, έχω την εντύπωση είναι με τους Αμερικανούς ό,τι ήταν παλαιότερα ο Λαφαζάνης με τους Ρώσους. Πώς πάθαινε κάτι ο Παναγιώτης –την έτρωγε κατακέφαλα– με τους Ρώσους και άρχιζε τους τεμενάδες; Κάπως έτσι και ο Πάνος με τους Αμερικανούς. Από διαβαλκανικό αμυντικό σύμφωνο μέχρι νέες βάσεις προσέφερε στους Αμερικανούς: στον Βόλο, στη Λάρισα και στην Αλεξανδρούπολη.
Τι να τις κάνουν εκεί τις βάσεις οι Αμερικανοί και γιατί να διατηρούν μόνιμο προσωπικό; Δεν ξέρω, ούτε φαντάζομαι. Ξέρω όμως ότι στη μία από τις πόλεις αυτές οι ΑΝΕΛ έχουν βουλευτική έδρα και στις άλλες δύο είναι οριακή και παίζεται. Συνεπώς, έχει κάθε λόγο ο Καμμένος να υπόσχεται, διά της τεθλασμένης έστω, αμερικανικές «επενδύσεις» στις πολιτικά ευαίσθητες για το κόμμα του περιοχές.
Oσο για το διαβαλκανικό αμυντικό σύμφωνο, που υποτίθεται ότι έχει προτείνει ο ίδιος, ώστε να καλυφθεί αμυντικά η Πουγουδουμού, ακόμη και αν δεν υπάρξει συμφωνία για το όνομα, απορείς με την ελαφρότητα που επιτρέπει να εκστομίζονται τέτοιες προτάσεις σε τέτοιες περιστάσεις. Κατ’ αρχάς, το γελοίο του πράγματος. Συμμαχίες προτείνουν οι ισχυροί στους λιγότερους ισχυρούς, συνήθως. Είναι ισχυρή (αμυντικά) η χώρα που μέχρι προχθές δεν είχε ανταλλακτικά για να απογειώσει μαχητικά και χρειάστηκε διακομματική συναίνεση για έκτακτες προμήθειες ενός δισεκατομμυρίου ευρώ; Κοροϊδευόμαστε μάλλον. Δευτερευόντως, αξίζει να προσέξουμε ότι η πρόταση Καμμένου –ουσιαστικά, για ένα νατοϊκό υποκατάστημα από το οποίο θα βολεύεται η Πουγουδουμού– δεν διευκολύνει την υπό προετοιμασία επίσημη επίσκεψη του Τσίπρα στη Μόσχα.
Η εκλογική επιβίωση είναι το κίνητρο του Καμμένου· χρειάζεται, επομένως, παράταση χρόνου. Παράταση χρόνου χρειάζεται και η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε, όλοι βολεύονται και λίγη ένταση πότε πότε δεν βλάπτει – υπενθυμίζει πόσο πολύτιμη είναι η ενότητα.
Παρεμπιπτόντως, υπάρχει μια πολύ ωραία έκφραση του Στρατηγού (με τον οποίο σας ενημέρωσα ότι απέκτησα στενό δεσμό, κατά την περίοδο της ασθενείας μου…) για ένα είδος πολιτικών. Τη σύνθετη λέξη, όπως την έγραφε ο ίδιος, «polis-petits-chiens» ή μονολεκτικά «politichien». Σημειωτέον ότι η γλωσσοπλαστική δεινότητα του Στρατηγού εκδηλωνόταν γλαφυρότατα στις βωμολοχίες· αλλά αυτό ας το αφήσουμε για μια άλλη περίσταση…
Ας προσέξουμε
Κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει, μου λένε, στις περιοδείες του Κυριάκου τελευταία. Η συνήθης αντίδραση του κόσμου είναι η ευχάριστη (γνήσια ή μη) έκπληξη, που νιώθεις όταν βλέπεις μπροστά σου έναν άνθρωπο τον οποίο γνωρίζεις από την εικόνα του στα media. «Α! Εσείς είστε η Τζένιφερ Λόπεζ; Καλέ, ο ποπός σας δεν είναι όσο λένε τεράστιος, μια χαρά είστε» κ.λπ. Τον τελευταίο καιρό, θαρρείς ότι τον περιμένουν. Πλησιάζουν τον Κυριάκο απίθανοι άνθρωποι και ο καθένας του λέει το δικό του πρόβλημα. Δεν χαριεντίζονται. Είναι εκεί από ανάγκη, απελπισία, ελπίδα, κάτι τέτοιο. Eτσι έγινε, λ.χ., το Σαββατοκύριακο στην Aρτα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ είχε λάβει 40% στις εκλογές, λόγω καταγωγής του Τσίπρα. Βεβαίως, το φαινόμενο είναι θετικό για τη Ν.Δ. και δείχνει ότι η τακτική των περιοδειών αποδίδει: ο κόσμος πηγαίνει να δει τον Κυριάκο, επειδή πιστεύει ότι αυτός θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Εξίσου βέβαιο, όμως, είναι ότι προδικάζει και μεγάλες δυσκολίες. Ο συγκερασμός τόσων αιτημάτων, απαιτήσεων και προσδοκιών θα είναι άθλος…