Plan B. Ο όρος αντλεί τις ρίζες του από την παμπάλαια πρακτική ονοματοδοσίας σχεδίων και σχημάτων με γράμματα της αλφαβήτου και χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ τουλάχιστον πριν από ενάμιση αιώνα για να υποδηλώσει την ύπαρξη εναλλακτικού τρόπου δράσης σε περίπτωση αποτυχίας του βασικού σχεδίου. Εμφανίζεται σε επιστολή κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου το 1863 και σε αναφορά που είχε αποσταλεί στη διεθνή έκθεση του Παρισιού το 1867· στη Βρετανία εντοπίστηκε την ίδια περίοδο σε εκκλησιαστικό έγγραφο με θέμα τις αλλαγές στο σύστημα φορολόγησης της Εκκλησίας. Τόσο ισχυρή είναι η έννοια της «εναλλακτικής ιδέας», της «λύσης επιβίωσης», που ο όρος έχει χρησιμοποιηθεί (ίσως περισσότερο από κάθε άλλον) ως σήμα κατατεθέν και επωνυμία σε πλήθος δραστηριότητες –εταιρείες τεχνολογίας, κατασκευών, πληροφορικής, διαφήμισης, επικοινωνίας, συνέδρια, λέσχες, ομάδες, καταστήματα, ταινίες, έντυπα, εκπομπές, παιχνίδια, χάπια (της επόμενης μέρας), θεραπείες κ.ά.– διατηρώντας πλήρως, μεστό και πυκνό, το ανακουφιστικό νόημά του.
Μόνο στην πολιτική αυτό έχει φθαρεί –αισθανόμαστε όλο και εντονότερα τη στάχτη των λέξεων– και όχι λόγω υπερχρήσης… Ανελλιπές στοιχείο κάθε σοβαρού σχεδιασμού στην οικονομία και τη διοίκηση, στην πολιτική χρησιμοποιείται μάλλον για τη δημιουργία εντυπώσεων, ως προπέτασμα καπνού, ως βαρόμετρο, ως αντιπερισπασμός ή ως εκβιασμός. Ορος που επινοήθηκε για να δημιουργεί αισθήματα ασφάλειας –ότι υπάρχει διέξοδος, δεν βαδίζουμε στον γκρεμό–, κατέληξε «σκιάχτρο» ή φαρσοκωμωδία στην Ελλάδα την τελευταία τριετία – από το plan B, προθάλαμο του Grexit, των Βαρουφάκη και Γκαλμπρέιθ (παράλληλο σύστημα πληρωμών ή και παράλληλο νόμισμα), έως το προχθεσινό Plan B του υπουργού Αμυνας για τη δημιουργία αμυντικού τόξου με την ΠΓΔΜ, χωρίς αλλαγή ονόματος.
Μία κυβέρνηση δύο σχέδια, το B με ενάντια προς το Α θέση, ή η φαιδρότητα στην πολιτική. Ελαφρότητα, αφερεγγυότητα, τυχοδιωκτισμός, αφροσύνη. Σχέδια Β που επιβεβαιώνουν την ιδιοτελή πολιτικάντικη στόχευση, «σωσίβια» μόνο για τον εμπνευστή τους. Ο καιροσκοπισμός, η υστερόβουλη ανακύκληση της πολιτικής, το απεριόριστο πολιτικό Εγώ μυκτηρίζουν, ξανά και ξανά, τα απομεινάρια της κοινωνικής ευπιστίας.